A Vigilante (2018)

Korte Inhoud
Sadie is vroeger mishandeld. Middels intensieve trainingen van zelfverdediging en vechtkunsten verheft ze zich mentaal en fysiek en helpt ze andere mishandelde vrouwen. Daarnaast heeft ze nog een andere persoonlijke agenda: het najagen van haar echtgenoot om wraak te nemen.

Genre : Misdaad/Drama
Land : VS

Cast
Olivia Wilde : Sadie
Morgan Spector : Sadie's Husband
Tonye Patano : Counselor

Regisseur
Sarah Daggar-Nickson

Mijn mening

I'm looking out the window,
and the trucks won't stop coming.

Iemand ooit “John Doe: Vigilante” gezien? Nee? Hopelijk ben je niet van plan om hier je tijd aan te verprutsen. Dus, zet dat voornemen aan de kant en kijk in de plaats naar de film “A vigilante”. Deze laatste is stukken beter, veel intenser en op bepaalde momenten vreselijk brutaal en wreed om te zien. Een aanrader dus. Het meest verontrustende is het feit dat in realiteit veel mensen het slachtoffer zijn van lichamelijk en psychologisch misbruik in familiale kring. Mensen die dagelijks op onmenselijke wijze worden mishandeld en geen uitweg vinden uit deze ellendige omstandigheden. En raar maar waar, de meeste slachtoffers zitten met een immens schuldgevoel en kunnen het soms niet opbrengen om diegene die hen mishandelt de rug te keren.

Sadie (Olivia “Life itself” Wilde) is een vrouwelijke variant van Joaquin Phoenix uit “You were never really here”. Ze wordt telkens telefonisch gecontacteerd door slachtoffers die eerst een afgesproken boodschap inspreken en vervolgens hun persoonlijke gegevens en thuissituatie meedelen. En Sadie laat er geen gras over groeien. Binnen de kortste keren verschijnt ze aan de deur van de betreffende persoon en zet orde op zaken. Het eerste fragment waarbij ze een zakenman met losse vuistjes duidelijk maakt hoe het vanaf dan verdergaat, is redelijk choquerend. Het ene moment kijkt Sadie naar een zelfverzekerd, arrogant persoon die geen tegenspraak duldt. Laat staan van een vrouw. Het volgend moment zie je dezelfde persoon toegetakeld en angstig kijkend. De gevraagde eisen worden ingewilligd en met een overduidelijke boodschap verlaat hij het huis. En de boodschap is nooit meer terug te keren. Ik heb me nog net kunnen beheersen om niet te juichen, maar van mijn part mogen er wel meer zulke dames als Sadie op deze aardbol rondlopen.

Sadie, zelf een slachtoffer van huiselijk geweld, is op missie. Een doel dat ze zich vooropgesteld heeft door toedoen van een medeslachtoffer in een opvangtehuis. De boodschap van die persoon was klaar en duidelijk. Dat er dagelijks slachtoffers vallen. Dat kerkhoven vol liggen met vrouwen en mannen die het niet overleefden. En dat Sadie levend en wel haar tijd verspilt in het opvanghuis. Dat ze moet terugvechten. Tot de dood. En als Sadie een boek in handen krijgt over gevechtstechnieken, is haar beslissing gemaakt. Eigenlijk is dat het enige waar ik een vraagteken bij zette. Allereerst vond ik het pleidooi van die medebewoonster nogal aanmatigend. Of was het zelf ook een vigilante die daders hardhandig aanpakt? En vervolgens leek het me een klein beetje onwaarschijnlijk dat een handboek iemand zomaar kan transformeren in een gevreesd wraakmachine. Misschien dat de survivaltochten die Sadie ondernam met haar ex ook voor ervaring zorgde.

“A vigilante” is geen aangename film. Het toont de keerzijde van onze maatschappij. En Sadie tracht hier het tij te keren als een regelrechte John Wick. De bedoeling is niet om de geviseerde personen om te brengen, maar te verwijderen uit het leven van het slachtoffer. Maar het zijn niet alleen de wraaknemingen die de aandacht opeist. De meest indrukwekkende beelden zijn die waarin je Sadie ziet wegkwijnen en hoe ze nog steeds getormenteerd wordt door haar eigen verleden vol misbruik. De momenten dat ze fysiek en psychisch lijdt en angstig wegkruipt, onderwijl jammerend en knarsetandend haar demonen ondergaand, zijn pijnlijk en wraakroepend. Innerlijke wonden die waarschijnlijk zo gruwelijk uitzien als die wat aanwezig zijn op haar rug. In mijn ogen was dit een stukje briljant acteerwerk van Olivia Wilde.

“A vigilante” is niet zomaar een wraakfilm. Het choqueert meer dan andere wraakfilms zoals “Revenge”. En dit vooral door het realisme. De levensechte getuigenissen van slachtoffers en Sadie in de praatgroep. Op die momenten leek het wel een duidingsprogramma. Dat Sadie ook een ander doel voor ogen heeft is overduidelijk als je de minutieus opgevulde kaart van de VS onder ogen krijgt. Dat haar wraak zoet zal zijn en een levensverzekering een welbepaalde rol speelt, krijg je door Sarah Daggar-Nickson met mondjesmaat aangereikt. Het verhaal op zich is een verstrengeling van heden en verleden. Het duurt even voor je weet hoe het nu in elkaar zit. En het hoogtepunt is de ultieme confrontatie. Dit gedeelte verhoogt het spektakelgehalte van de film en herinnert je aan het feit dat het een gewone speelfilm is. En toch blijf je met dat ongemakkelijk gevoel zitten en besef je hoe hopeloos sommigen hun situatie wel is. En niet alleen zijn er vrouwelijke slachtoffers maar ook mannelijke. Dus … Help, Sadies van deze wereld!