A walk among the tombstones (2014)
Korte InhoudMatt Scudder, een voormalig rechercheur van de NYPD en herstellend alcoholist, wordt achtervolgd door spijt. Wanneer een reeks van ontvoeringen gericht op de zwaarste drugscrimineel van de stad escaleert in een gruwelijke moord overtuigt de meedogenloze leider Scudder ervan om de daders te vinden en voor het gerecht te slepen. Werkend als een niet gecertificeerde privé-detective heeft Scudder een voordeel op de politie maar begeeft zich daarmee wel op gevaarlijk terrein.
Genre : Actie/Misdaad/Mysterie
Land : VS
Cast :
Liam Neeson : Matt Scudder
Adam David Thompson : Albert
David Harbour : Ray
Regisseur : Scott Frank
Mijn mening“You want your money or you wanna be looking behind you for the rest of your worthless fucking life?
Do this deal and I'll sit on what I know about you.
You can take your little Bert and Ernie act to the other side of the country.
There's plenty of dope dealers in LA.”
Raar maar waar. Ik heb geen enkele van de “Taken” films gezien waarin Liam Neeson achtereenvolgens zijn dochter Kim uit de handen van Albanese kidnappers moet redden, hijzelf en zijn ex-vrouw ontvoerd worden door diezelfde Albanese bende en tenslotte de moordenaar van zijn ex-vrouw moet opsporen. Telkens films die familie gerelateerde misdrijven bevatten. In “A walk among the tombstones” worden de vrouw en de dochter van een drugsdealer ontvoerd, en gebruikt Neeson de ervaring die hij heeft opgedaan bij de politie van New York. Het is niet zo dat ik detective verhalen stelselmatig links laat liggen, hoewel ik bij de “Taken”-reeks het gevoel kreeg dat het weeral over de zoveelste "detective-holt-achter-daders" film gaat. Het is ook niet zo dat ik een bloedhekel heb aan Neeson. Het is weliswaar niet een acteur die gedenkwaardige rollen speelt, maar het is wel een feit dat hij rollen zoals in deze film op een degelijke manier gestalte geeft. Juist zoals in “Non-stop” neemt hij de identiteit aan van een ex-alcoholist die zijn carrière als politieagent de rug heeft toegekeerd en ingeruild voor een meer low-profile beroep. Ook hier zit hij opgescheept met een immens schuldgevoel over een blunder die hij maakte dankzij zijn alcohol probleem.
Dat is dan ook de inleiding van “A walk among the tombstones” : de
situatie waarin Matt Scudder (Liam Neeson) terecht is gekomen en het
maken van die befaamde blunder. Wat die blunder feitelijk omhelst is
niet direct duidelijk en wordt pas op een later tijdstip bekend gemaakt.
Dat het een blunder van formaat is, zorgt er wel voor dat Scudder zijn
politiebadge in de vuilnisbak smijt, terstond beslist om te ontnuchteren
en gedwee AA-bijeenkomsten volgt, en tenslotte verder gaat als een
privédetective zonder licentie. Op een zekere dag wordt hij aangeklampt
door een lid van de AA die hem vraagt diens broer (een drugsdealer) te
helpen bij een zaak waar de politie niet bij betrokken mag worden.
Blijkt dat zijn vrouw ontvoerd werd en dat hij hiervoor al losgeld heeft
betaald. In plaats van zijn vrouw terug innig in zijn armen te kunnen
sluiten, werd ze netjes afgeleverd in gelijkmatig verdeelde pakjes die
in de koffer van een auto lagen. Vakwerk waar een slager jaloers op zou
zijn. Op het moment dat een andere drugsdealer zijn dochter ontvoerd
wordt, neemt Scudder de verantwoordelijkheid op zich om de sadistische
en geschifte daders op te sporen.
Niet bijster origineel maar toch onderhoudend genoeg. Er zelfs een lichte vorm van spanning te bespeuren in deze donkere thriller. Spijtig genoeg is het personage Scudder weer een stereotiep karakter. De door trauma’s getekende eenzaat die door zijn persoonlijk leed uit het verleden en de daaruit ontsproten flater een onverschilligheid uitstraalt. Een cynisch persoon met een “Je mon fou” houding. Uiteindelijk deert het hem niet hoe hij uit de strijd terugkeert, alhoewel hij toch tot een nuchtere conclusie komt op een bepaald moment : “I’m getting too old for this shit”. Dat zijn alcoholprobleem een cruciaal onderdeel is in Scudder’s leven, wordt onomwonden aangetoond door flashbacks en het twaalf-stappenplan van de AA erin te verweven (alhoewel het tijdstip waarop dit gebeurde niet denderend geslaagd was). De aankondiging van zijn 8 jaar nuchter zijn tijdens een AA-meeting, verliep nogal droogjes. Ik denk toch dat de daar aanwezige lotgenoten wat meer enthousiasme konden opbrengen.
De al 62-jarige Neeson speelt de rol als de tot inkeer gekomen ex-politieagent weer puur op routine. Het kleurenpalet dat hier gebruikt werd, geeft het een jaren 70 gevoel en zorgde ervoor dat dit uiteindelijk een ouderwets aanvoelende politiethriller werd. En Neeson paste voor mij in deze complete set-up als detective op rijpere leeftijd. Maar de meest tot de verbeelding sprekende personages waren die van de twee akelige, sadistische seriemoordenaars gespeeld door David Harbour (als Ray) en Adam David Thompson (als Albert). Inderdaad is het een soort “Bert en Ernie” duo. Alleen verrichten ze geen onschuldige zaken zoals een banaan in iemands oor steken. Het zijn twee gevoelloze en zelfzekere personages die er niet voor terugdeinzen om onschuldige tienermeisjes te martelen.
“A walk among the tombstones” was zeker en vast geen slechte film, maar liet me uiteindelijk toch onverschillig. De uiteindelijke ontknoping was niet bepaald verrassend en bij de aftiteling had ik zo’n “was het dat”-gevoel. Daarnaast was het een beetje onzinnig om de straatjongen T.J. er bij te betrekken. Uiteindelijk was zijn bijdrage tot het gehele verhaal niet denderend belangrijk. Overigens was er één bepaald gedeelte wat me ten zeerste ontgoochelde en dat is de kelder van de twee spitsbroeders Ray en Albert. Zelfs de kelder van mijn vader ziet er akeliger uit dan dit donker hol van twee sadistische engerds. En dat ze ervoor gezorgd hebben dat zelfs gevoelige zielen deze film kunnen bekijken, was ook te merken. Hoe Albert zich uiteindelijk wist te bevrijden was voor mij eigenlijk een raadsel en mocht van mijn part wel expliciet in beeld worden gebracht. De finale was echter recht voor de raap en koelbloedig. Spijtig genoeg was dat dan ook het enige actiemoment waarbij ik mijn wenkbrauwen eventjes optrok.
Niet bijster origineel maar toch onderhoudend genoeg. Er zelfs een lichte vorm van spanning te bespeuren in deze donkere thriller. Spijtig genoeg is het personage Scudder weer een stereotiep karakter. De door trauma’s getekende eenzaat die door zijn persoonlijk leed uit het verleden en de daaruit ontsproten flater een onverschilligheid uitstraalt. Een cynisch persoon met een “Je mon fou” houding. Uiteindelijk deert het hem niet hoe hij uit de strijd terugkeert, alhoewel hij toch tot een nuchtere conclusie komt op een bepaald moment : “I’m getting too old for this shit”. Dat zijn alcoholprobleem een cruciaal onderdeel is in Scudder’s leven, wordt onomwonden aangetoond door flashbacks en het twaalf-stappenplan van de AA erin te verweven (alhoewel het tijdstip waarop dit gebeurde niet denderend geslaagd was). De aankondiging van zijn 8 jaar nuchter zijn tijdens een AA-meeting, verliep nogal droogjes. Ik denk toch dat de daar aanwezige lotgenoten wat meer enthousiasme konden opbrengen.
De al 62-jarige Neeson speelt de rol als de tot inkeer gekomen ex-politieagent weer puur op routine. Het kleurenpalet dat hier gebruikt werd, geeft het een jaren 70 gevoel en zorgde ervoor dat dit uiteindelijk een ouderwets aanvoelende politiethriller werd. En Neeson paste voor mij in deze complete set-up als detective op rijpere leeftijd. Maar de meest tot de verbeelding sprekende personages waren die van de twee akelige, sadistische seriemoordenaars gespeeld door David Harbour (als Ray) en Adam David Thompson (als Albert). Inderdaad is het een soort “Bert en Ernie” duo. Alleen verrichten ze geen onschuldige zaken zoals een banaan in iemands oor steken. Het zijn twee gevoelloze en zelfzekere personages die er niet voor terugdeinzen om onschuldige tienermeisjes te martelen.
“A walk among the tombstones” was zeker en vast geen slechte film, maar liet me uiteindelijk toch onverschillig. De uiteindelijke ontknoping was niet bepaald verrassend en bij de aftiteling had ik zo’n “was het dat”-gevoel. Daarnaast was het een beetje onzinnig om de straatjongen T.J. er bij te betrekken. Uiteindelijk was zijn bijdrage tot het gehele verhaal niet denderend belangrijk. Overigens was er één bepaald gedeelte wat me ten zeerste ontgoochelde en dat is de kelder van de twee spitsbroeders Ray en Albert. Zelfs de kelder van mijn vader ziet er akeliger uit dan dit donker hol van twee sadistische engerds. En dat ze ervoor gezorgd hebben dat zelfs gevoelige zielen deze film kunnen bekijken, was ook te merken. Hoe Albert zich uiteindelijk wist te bevrijden was voor mij eigenlijk een raadsel en mocht van mijn part wel expliciet in beeld worden gebracht. De finale was echter recht voor de raap en koelbloedig. Spijtig genoeg was dat dan ook het enige actiemoment waarbij ik mijn wenkbrauwen eventjes optrok.
Post a Comment