The Cobbler (2014)

Korte Inhoud
Een schoenmaker van de vierde generatie ontdekt in de kelder van zijn vader een magische naaimachine die ervoor zorgt dat hij in de persoon kan veranderen waarvan hij de schoenen draagt. Hierdoor gaat hij op een reis van zelfontdekking en leert hij het belang van familie door de magie van het gezegde 'in iemand anders zijn schoenen staan'. Dit zorgt niet alleen voor een verandering in zijn wereld maar ook in die om hem heen.

Genre : Komedie/Drama/Fantasy
Land : USA

Cast :
Adam Sandler : Max Simkin
Steve Buscemi : Jimmy
Dustin Hoffman : Abraham Simkin

Regisseur : Thomas McCarthy

Mijn mening

"He had no idea who I was.

I could be anybody I want.
This is great.”

Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n grote Adam Sandler fan. Ik vind hem niet bepaald grappig. Ik kan niet zo precies aanduiden wat er me stoort, maar zijn nonchalance en ongeïnteresseerdheid beginnen me na een tijdje wel serieus op mijn zenuwen te werken. Ik kan me niet herinneren dat ik bij “Blended” of “Click” ook maar één keer heb geglimlacht. Het lijkt telkens alsof hij zijn zogezegd grappige dialoogjes uit zijn mouw schudt en sporadisch iets er tussenin zwiert met zo’n air en uitdrukking op zijn gezicht waaruit je kan opmaken dat hij ineens tot het besef komt dat het toch eens tijd wordt om iets humorvol te zeggen (ook al beperkt die humor zich soms tot het laten van een wind). Ook lijken zijn films telkens als eindconclusie een waardevolle levensles naar voren te brengen. Nee, Adam Sandler is niet mijn favoriete komiek. Maar hier in “The Cobbler” viel hij reuze mee. Ik betrapte me zelfs op een glimlachje nu en dan. Het uiteindelijke eindresultaat is echter redelijk zwak en rommelig. Maar doordat Sandler hier een poging waagt om iets serieuzer te lijken, ik gespaard bleef van onnozele Sandler-humor en het redelijk sprookjesachtig overkwam, was het sowieso al een meevaller.

Het begin van de film was naar mijn inziens het meest geslaagde van de hele film. De aanloop naar het uiteindelijke verhaal. Het had iets weg van een oud Hans Christian Andersen sprookje waarbij een oude zwerver aanklopt bij de over-overgrootvader van Max Simkin (Adam Sandler) voor onderdak. Niemand wou hem in huis nemen en als dank liet de onbekende een antiek naaimachine voor het repareren van schoenen achter. We zijn getuige van een soort Joodse familieraad die in het oud Jiddisch een belangrijke zaak bespreken en iemand die terwijl hij werkt met het oude naaimachientje zijn zoon het hele verhaal verteld. Nu bezit Max de schoenenzaak die al jaren door de familie Simkin wordt gerund en in een buurt ligt die gedoemd is om te verdwijnen. Het is echter overduidelijk dat Max niet echt tevreden is met zijn saaie leventje en dat hij tot zijn pensioenleeftijd dit uitzichtloos leven zal leiden. Tot hij dankzij een lastige klant, die er nogal hardhandig op aandrong om zijn schoenen te repareren, ook het oude naaimachine in gebruik moet nemen (daar de zijne de geest heeft gegeven) en de schoenen uit nieuwsgierigheid eens aantrekt. Hij komt tot de vaststelling dat hij op dat moment de gedaante van de eigenaar van dat paar schoenen aanneemt, wat dan aanleiding geeft tot allerhande chaotische situaties.

Het lijkt een beetje op “Tuxedo” met Jackie Chan, behalve dat het nu de schoenen zijn die voor een volledige transformatie zorgen. Er zat zoveel potentieel in dit sprookjesachtig verhaal en toch werd het een ordinaire “gedaanteverwisseling farce” waarbij me beelden van bepaalde toneelstukken uit de oude doos opdagen. Zo’n toneelstuk met verschillende deuren waar mensen op het gepaste moment in verschijnen en verdwijnen. Dat gemengd met het stuntelig en chaotische acteerspel van wijlen Jerry Lewis en je hebt een goed beeld van wat “The Cobbler” inhoudt. Een welbekende verhaallijn waarbij verschillende gedaanteverwisselingen voor de uiteindelijke oplossing zorgen. Soms wel aandoenlijk en grappig, maar merendeels is het toch maar een triestige bedoening. En voor één keer is het niet Sandler’s fout.

Het is niet dat Sandler platvloerse humor weer probeert te brengen of dat het allemaal geforceerd overkomt, maar gewoon het hele verhaal is verwarrend en mist zijn doel compleet. Het feit dat je in iemand anders zijn schoenen staat en als een andere persoonlijkheid kunt aantreden, biedt perspectieven maar wordt uiteindelijk alleen maar gebruikt om eerst infantiele en voorspelbare grappen mee uit te halen en dan vervolgens een malafide vastgoedcomplot te ontmantelen. Het enige bewonderenswaardige wat Max met zijn nieuwe krachten deed, was de persoonlijkheid van zijn vader Abraham Simkin (Dustin Hoffman) aannemen, die jaren geleden uit zijn leven verdween, om zijn eigen moeder te verassen. Gelukkig dat deze demente vrouw al van respectabele leeftijd is en waarschijnlijk geen opspelende hormonen meer bezit, anders was er een complex Freudiaanse situatie ontstaan. En de ontknoping is zelfs te bizar voor woorden. Wat ons dan tenslotte tot het volgende pijnpunt brengt. De bedenker van dit verhaal wist niet welke kant hij wou uitgaan. Is het nu een komedie ? Een sprookje ? Een soort superhelden parodie ? Of een verhaal met een diepzinnige moraal ? De bedenker was blijkbaar het noorden kwijt. En ik ook vanzelfsprekend.

Ik haalde het reeds aan : aan Adam Sandler zelf lag het niet. Voor één keer vond ik hem verdraagbaar en dacht ik zelfs dat hij perfect was voor deze rol als trieste, uitgebluste schoenmaker die dankzij een magisch naaimachine terug van het leven begint te genieten. En de bijrollen door Dustin Hoffman (een soort Mr. Magorium), Steve Buscemi (altijd een plezier om hem te zien spelen), Lynn Cohen en Method Man, waren niet baanbrekend maar gaven dit alles toch een professioneel tintje. Het waren niet de vertolkingen “waar het schoentje knelde”, maar het huwelijk tussen komedie en drama zal altijd gedoemd zijn om te falen. Zoals het spreekwoord luidt : Sandler blijf bij je leest …