Await further instructions (2018)

Korte Inhoud

Het is Eerste Kerstdag als de familie Milgram wakker wordt en een mysterieuze zwarte stof rond hun huis aantreffen. Er gebeurt duidelijk iets groots buiten hun deur maar wat precies? Een ongeval, een terroristische aanslag of een nucleaire oorlog? Doodsbang zetten ze de televisie aan wanhopig op zoek naar informatie. Op het scherm verschijnt een bericht: Blijf binnen en wacht op verdere instructies. Aangewakkerd door de sinistere boodschap begint de familie al snel paranoïde te worden.

Genre : SF/Mysterie
Land : UK

Cast
Sam Gittins : Nick Neerja Naik : Annji
David Bradley : Grandad
Grant Masters : Tony

Regisseur
Johnny Kevorkian

Mijn mening

I don't think the messages are a government broadcast.
It's almost like they're reacting to what we do.

In eerste instantie zou ik “Await further instructions” onmiddellijk toevoegen aan het lijstje “nutteloze films die er alleen voor zorgen dat je niet uit verveling tegen de muren begint op te lopen”. Maar anderzijds was deze low-budget indie-SF in mijn ogen toch boeiend en amusant genoeg. Niet vanwege het verhaal, want dat was compleet absurd en bevatte een ontknoping die totaal geen steek hield. Maar wel vanwege het schitterende acteerwerk en de manier waarop dit zwaar ontwricht gezin functioneert tijdens de meest vrolijke feestperiode van het jaar. De kerst. Een periode waarin normaal gezien families samenkomen voor de gezelligheid en ook wel uit traditie. Het is die periode van het jaar dat men wel eens een oude familievete begraaft en gezellig aan de feesttafel aanschuift om onder het genot van wat drank en spijs wat bij te praten. Er zijn legio films die echter aantonen dat dit niet altijd het geval is. Zoals in “Krampus” en “Better watch out”. Zelfs bij de McCallisters in “Home Alone” is het een periode vol ellende. Misschien niet zo macaber, maar wel enerverend genoeg. En ook in “ Await further instructions” is het niet echt een gezellige kerstsfeer. En al zeker niet als de woning van de familie Milgram wordt ingepakt als kerstcadeau.

En niet alleen dit laatst vermelde feit zorgt ervoor dat het niet al te gezellig is ten huize Milgram. Ook de onderlinge verstandhouding zorgt ervoor dat de spanning te snijden is. Ten eerste omdat het blijkbaar jaren geleden is dat de zoon Nick (Sam Gittins) nog eens zijn neus liet zien. En als hij dan tot de conclusie komt dat de tijd rijp is hiervoor, daagt hij ook nog eens op met zijn Indische vriendin Annji (Neerja Naik)aan zijn zijde. Ik veronderstel dat Nick al te goed weet hoe zijn familie zal reageren en hij voelt de bui al hangen als hij voor zijn ouderlijk huis parkeert. Allereerst is er de emotieloze, autoritair overkomende vader Tony (Grant Masters) die moeilijk kan verkroppen dat zijn zoon al jaren niks van zich heeft laten horen. Dat autoritaire wordt cynisch weggehoond door de inwonende grootvader Alfred (David Bradley) die het niet kan nalaten om telkens maar weer Tony te wijzen op zijn veel te tolerante wijze van opvoeding. En erger nog. Alfred is een rasechte racist die om de haverklap denigrerende opmerkingen maakt over buitenlanders.

Verder is er nog de goedhartige moeder Beth (Abigail Cruttenden). Echt zo’n typische huismoeder die, ondanks dat de sfeer gespannen is en wetende dat het kerstdiner zal uitlopen op een fiasco, uitzonderlijk optimistisch blijft en al kerstliederen zingend tracht de gemoederen te bedaren. Iets wat totaal ondenkbaar is als zus Kate (Holly Weston) met haar vriend Scott (Kris Saddler) binnen walst. Niet dat Kate uitgesproken racistisch is, maar haar naïeve, ondoordachte commentaren komen toch kwetsend over. Het aanschouwen van deze interacties op zich maakte de film al interessant. En als ze nog eens de dag erop beseffen dat het huis omwikkeld is met een stalen buiswerk en dat de televisie spontaan boodschappen begint te spuien, is dit het begin van nog meer onderling gekrakeel. Naarmate te film vordert staat iedereen op het randje van paranoia. Het claustrofobische van de hele situatie zorgt voor wantrouwen en achterdochtige gedachten.

Zoals het in een echte low-budget film hoort, speelt zich de gehele film af op één en dezelfde locatie. Dat is niet persé een nadeel. “Await further instructions” laat op een degelijk manier zien hoe hysterie en onmacht zich meester maakt van personen in een uitzichtloze situatie. Complottheorieën en rampscenario’s zorgen ervoor dat de familieleden lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Is het een milieuramp? Een chemische oorlog? Of zijn er buitenaardsen die de wereld in hun macht hebben? Of zijn ze allen het slachtoffer van een televisieprogramma met verborgen camera’s? Tracht de film een symbolisch beeld op te hangen over het Big Brother principe? Of toont het hoe de televisie ons dagelijks leven is binnengeslopen en we blindelings instructies opvolgen die hierop verschijnen? Boodschappen die ervoor zorgen dat de familieleden zich tegen elkaar keren en men elkaar schaamteloos weerzinwekkende dingen aandoet.

Op psychologisch vlak kan je deze film een succes noemen. Het SF-gedeelte, dat zich naar het einde toe ontvouwt, vond ik echter minder geslaagd. Het voelde nogal absurd en grotesk aan. Mij leek het alsof de hoofdmoot op een psychologisch familiedrama leek en de ontknoping op het allerlaatst erbij werd verzonnen en satirisch bedoeld was. En horror zou ik het nu ook weer niet noemen. Al bij al vond ik dit surrealistisch schouwspel helemaal niet slecht. En dan vooral door het uitstekend acteerwerk en het soms magistraal beeldmateriaal. Maar ik vrees dat deze film niet door de grote meerderheid geapprecieerd zal worden.