The 33 (2015)

Korte Inhoud

Bijna vijf jaar geleden stort een goud- en kopermijn in Chili in. 33 Chileense mijnwerkers zitten 800 meter onder de grond gevangen. Vele mensen zitten gekluisterd aan de tv wanneer er een reddingsoperatie wordt opgezet. Uiteindelijk lukt het de reddingswerkers na 69 dagen om de mijnwerkers te bevrijden.

Genre : Drama
Land : Chili/VS

Cast :
Antonio Banderas : Mario

Lou Diamond Phillips : Don Lucho
Juliette Binoche : Maria Segovia

Regisseur : Patricia Riggen

Mijn mening

“That's a big rock.
That's not a rock.
That's the heart of the mountain.
She finally broke.”

“The 33” is indrukwekkend, zenuwslopend, claustrofobisch en ontroerend tegelijkertijd. Het waar gebeurd verhaal van de mijnramp in Chili in 2010 dat zoveel media-aandacht kreeg en waarbij de hele wereld getuige was van de reddingsoperatie waarbij al de onfortuinlijke mijnwerkers naar boven werden gehaald. Daarmee is dan al één aspect van een film teniet gedaan. En dat is namelijk de verrassende ontknoping. Iedereen die de media een beetje volgt, weet dus ook al hoe het afloopt. Ik was alleen maar over één feit verwonderd uiteindelijk. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat juist in deze groep, die dit drama meemaakten, zulke voor de hand liggende archetypes zaten. Het leek wel alsof de groep opzettelijk samengesteld was zodanig dat het geheel ideaal was om een verfilming te maken indien het fout loopt.

Het allegaartje bestond dus uit een groepje arme drommels die dagelijks hun leven op het spel zetten voor een hongerloon, zodanig dat de eigenaars steenrijk worden van de opbrengst. Vanzelfsprekend waren de volgende types aanwezig. Allereerst hebben we een ancien die op het punt staat op pensioen te gaan. Een alcoholist die de meest rigoureuze ontwenningskuur gaat ervaren. Een priester is er dan ook weer toevallig tussen, op wiens schouders hij kan steunen. Een aanstaande vader natuurlijk. En dan heb je twee personen die qua karakter totaal verschillend zijn. Mario (Antonio Banderas) is het toonbeeld van positivisme en gelooft in een redding vanaf de eerste minuut. En Don Lucho (Lou Diamond Phillips) die vanaf het moment dat ze ontdekken dat alle nooduitgangen nep zijn en ze daar als ratten in de val zitten, de hoop opgeeft. Ik verwachte dat deze laatste elk moment een ondergrondse versie van de “La Bamba” zou brengen om op die manier het moreel hoog te houden.

Vanaf het moment dat de ramp zicht voltrekt, speelt de film zich af op twee locaties, waar ieder zijn eigen strijd levert. Allereerst is er de bovengrond waar de achtergeblevenen strijd leveren tegen de verantwoordelijken van de mijn die eigenlijk niet van plan zijn om een reddingspoging te ondernemen. Tevens proberen ze deze mijnramp op de politieke agenda te krijgen van de Chileense regering. Een afgevaardigde van de regering Laurence Golborne (Rodrigo Santoro) trekt zich het lot van deze arme mijnwerkers aan en start een internationale reddingsoperatie. En vervolgens zijn het diegenen die vast zitten in de mijn en een strijd voeren tegen ontberingen, hun lotgenoten en vervolgens zichzelf.

De film slaagt er in om op een degelijk manier de situatie waarin de mijnwerkers zich bevonden te schetsen. De hoop om een uitweg te vinden en de wanhoop die toeslaat als blijkt dat de zogenaamde nooduitgangen van “The refuge” onbruikbaar zijn, de voedselvoorraad beperkt blijkt te zijn en een communicatiemiddel niet functioneert. Een intrigerend beeld over de ontberingen die deze 33 mijnwerkers moesten doorstaan. Spijtig genoeg werd het nogal oppervlakkig zo gauw de situatie duidelijk werd. Een gemiste kans, vond ik. Ze hadden dieper kunnen graven (Tja) in de persoonlijke levens van deze goudgravers. Wie waren ze? Hoe zag hun familiaal leven er uit? Wat wordt getoond zijn 33 dappere volhouders in erbarmelijke omstandigheden. En aan het oppervlak een wedren door verscheidene firma’s die hopen op een publicitaire stunt als ze de eerste zijn die voor een uitweg kunnen zorgen.

“The 33” lijkt wel een spannende documentaire. Een rampenfilm die zich afspeelt diep onder de grond. Maar ondanks de klinkende namen en het wonderbaarlijke van deze redding (twee maanden overleven op een rantsoen van een paar dagen) blijft het een doorsnee rampenfilm. Overdreven speciale effecten werden gemeden en het “we-geven-niet-op” gevoel was alomtegenwoordig. Op de uiteindelijke bevrijding volgde dan ook een uitbundige ontlading. Maar er zat meer in. De diepte waar de 33 onfortuinlijke mannen gevangen zaten als een muis was aanzienlijk (ongeveer 700 meter). De diepgang van de film was dit echter niet.