Ender's Game (2013)

Korte Inhoud
De aarde werd geteisterd door de Formics, een buitenaards ras dat schijnbaar vastbesloten was om de mensheid te vernietigen. Zeventig jaar later bereidt de mensheid zich voor om zich te wapenen tegen deze technologisch superieure buitenaardsen. Ender Wiggin, een rustige maar briljante jongen, kan de redder van de mensheid worden. Hij wordt naar een militaire school gestuurd die zich in de ruimte bevindt. Hier wordt hij samen met andere getalenteerde leeftijdsgenoten getraind en opgeleid om voorbereid te zijn op toekomstige invasies.

Genre : SF/Avontuur
Land :USA

Cast :
Asa Butterfield : Ender Wiggin
Harrison Ford : Kolonel Graff
Hailee Steinfeld : Petra Arkanian

Regisseur :
Gavin Hood

Mijn mening

"There's only one kid on this launch with any brains at all so far,
and that's Ender Wiggin."

Zet je schrap voor weeral een grafisch verbluffend uitziende SF, met een sterk begin, een nogal wenkbrauwen fronsend verhaal en een redelijk ontgoochelend einde. Het is weeral gebaseerd op een boek dat ik weeral niet heb gelezen. Het enige positieve is dat het niet zo'n ingewikkeld verhaal is, dat je niet kan volgen als je de achtergronden, die meestal wel gedetailleerd beschreven zijn in het geschreven medium, niet kent. Dat het hier gaat over een jeugdboek, merk je vanzelf wel naarmate de film vordert. Ikzelf kon me niet van de indruk ontdoen dat het een soort "Harry Potter in Space" was. Een soort uitverkoren magisch jongetje die bepaalde kwaliteiten bezit waar volwassenen al geruime tijd naar op zoek zijn. Hij wordt meermaals "The One" (Echoënde galmende geluidseffecten zouden hier niet misplaatst zijn) genoemd en is blijkbaar de natte droom van de leidinggevende figuur van een kadettenschool (Harrison Ford). Natuurlijk wordt dit jongetje de hele tijd als een opkomende held bekeken en bejubeld over zijn intelligentie die de anderen blijkbaar door een kortstondige hersenaandoening niet meer bezitten. Raar, want ze behoren tenslotte toch ook tot het selecte groepje van hoog intellectuele jeugdigen. Enfin, dat zorgt dan voor wrevel,jaloezie en uitstotingsverschijnselen. Maar onze vriend Ender (Asa Butterfield), weet uiteindelijk het tij te keren en zijn schare fans te verzamelen om gezamenlijk de bevolking op aarde te bevrijden of te beschermen tegen de terug aanstormende zwerm bidsprinkhanen, Formics genaamd.

Zoals ik al zei : het oog krijgt wat ze verlangt in deze SF. Er is op grafische effecten-gebied niet bespaard. Het ziet er fraai,haarscherp en flitsend uit. Als SF fan begin je hier automatisch van te kwijlen. De vergelijking met recent werk zoals "Oblivion","Elysium" en "Prometheus" kan je gerust maken. Zelfs "Gravity" kan ik opnoemen als het dan gaat over de beelden uit de ruimte met op de achtergrond een schitterende planeet. Na een tijdje kreeg ik ook wel eens flashbacks uit oudere films zoals "Battlestar Galactica","Independance Day" en zelfs "The Black Hole". Algemeen kan je besluiten dat het er prima uitzag en tot in de puntjes uitgewerkt. Ook de ruimtegevechten zowel in de simulator als in het echt, zagen er redelijk indrukwekkend uit. De zich als een zwerm spreeuwen voortbewegende buitenaardse ruimtetuigen was magnifiek om te zien. Maar inderdaad de heldendaad verricht door Mazer Rackham leek wel een duplicaat uit "Independance Day".

De vertolkingen waren meestal wel uitstekend. Geen Oscar materiaal, maar niets wat me eigenlijk irriteerde. Asa Butterfield was een overtuigende Ender. Harrison Ford was een doordravende zelfverzekerde Kolonel die geen problemen heeft met het feit dat ze eigenlijk kindsoldaatjes aan het trainen zijn. Viola Davis de psychologe aan boord kwam overtuigend over als een meer bemoederende militair. En de rest van het kleine grut speelde stuk voor stuk dat wat ze moesten doen : ofwel de van begin af aan adorerende vriend van Ender (Petra en co.) ofwel de ettertjes die hem onmiddellijk beginnen te jennen en te verafschuwen. Moisos Arias was hiervan het beste voorbeeld. In Ender's plaats had ik deze Zuid-Amerikaanse springmuis vierkant de ruimte ingeflikkert.

Waar ik mij na een tijdje aan begon te ergeren was het inhoudelijke van het verhaal. Het is inderdaad nogal kinderachtig en simpeltjes gehouden. Op zich heb ik daar geen probleem mee. De aanloop naar de training vond ik sterk en boeiend om naar te kijken. Alleen begon ik me vragen te stellen over het nut van de hele training die ze kregen. Het leek wel een soort "Quidditch" maar dan in ruimtepakjes. En je kon het spel ook winnen door iemand van je team door de poort van de tegenstander te smijten i.p.v. een bal ! Het was een lust om de verschillende teamleden te zien zweven in het luchtledige, maar naderhand hebben ze hier dus helemaal niks aan gehad. Ik vond het ook al sterk dat het redden van de Aarde afhing van deze knulletjes, die een soort Lasergun-spelletje speelden om daarna met echt oorlogsmateriaal de buitenaardsen een lesje te leren. Waarom was er geen uitleg over de relatie van Ender met zijn broer Peter en zus Valentine ? Daar zat ik eigenlijk een beetje op te wachten. En als apotheose was er dan het moment waarop Ender ineens transformeerde in een wereldverbeteraar en verbolgen is over de manier waarop ze hem hebben voorgelogen. Ik dacht toch dat ze hem voor deze taak aan het voorbereiden waren. Maar nee, dan is dat gastje verontwaardigd en eensklaps heeft hij het hele mysterie ontrafelt en gaat hij op zijn laatste missie als Admiraal om een gedane belofte te volbrengen. Diepe ontgoocheling !

Ik kan alleen concluderen dat het wel een visueel oogstrelende film is. Het verhaal is nogal op een kinderlijk niveau, maar is eigenlijk toch nog een brug te ver voor de jongsten. Maar het einde vond ik dan weer een enorme afknapper en verknoeide het voor de rest.