Seat 25 (2018)

Korte Inhoud

Zetel 25 is de allerlaatste plaats op de eerste bemande missie naar Mars die als enige wordt verloot. Faye Banks doet stiekem mee met deze loterij, maar verwacht nooit te winnen. En wanneer ze de gevaarlijke reis wint (gevaarlijk want het is een "enkeltje" oftewel alleen een heenreis), staat haar leven op aarde op zijn kop. Na verloop van tijd moet Faye beslissen of ze haar man, familie en vrienden wil verlaten, of doet de aanstaande Mars-reis haar realiseren wat ze hier op aarde heeft?

Genre : Drama/SF
Land : UK

Cast
Madeleine Cooke : Faye Banks
Nicholas Banks : Jim

Regisseur
Nicholas Agnew

Mijn mening

You decide to go to Mars forever
and you forget to tell your husband?

Ik sta open voor alle genres van films. Het moeten niet perse alleen blockbusters zijn met steracteurs. Ik hou van indie’s en heb al meerdere keren het geluk gehad om een parel van een film te zien die niet bekend is bij het brede publiek. Maar om eerlijk te zijn is “Seat 25” een film die de limieten van mijn uithoudingsvermogen hebben getest. Ik heb toevallig een paar dagen eerder nog eens “The Martian” herbekeken ergens op één of andere televisiezender. “Seat 25” gaat dus over hoe een jonge vrouw genaamd Faye Banks (Madeleine Cooke) net zoals Charlie, in dat ander verhaal, het gouden ticket heeft gewonnen. Niet om zich onder te dompelen in een stroom van chocolade in het fabriek van Willy Wonka, maar wel om lid te worden van een bemanning die een enkele reis naar Mars hebben geboekt.

Nu, als je je verheugd op een spannende SF met de rode planeet als centraal thema, dan kan je deze best overslaan. Buiten wat rood getinte beelden van een zanderige, rotsachtig landschap is er niet echt iets interplanetair te zien. Misschien lijkt Faye soms wel op een andere planeet te leven, maar verder moet je je zeker niet verwachten aan gelijkaardige capriolen zoals Matt Damon uithaalt of fragmenten met een flink uit de kluiten gewassen raket of overbevolkt Control Center. Het enige wat me is bijgebleven, is dat het allemaal vreselijk saai overkwam en alles zo onbeduidend leek. Werkelijk alles straalt saaiheid uit. Faye is saai. Haar familie is saai. Haar kleding ziet er saai uit. Haar werk is saai. De collega’s zijn saai. Fay’s leven op zich is saai. Mr. Popescu (Adnan Rashad) was de saaiheid van het leven doodmoe. De conversaties zijn saai. Het interieur is saai (Yeak, die symmetrisch geplaatste kussens). Je zou voor minder naar Mars willen vliegen. Alleen buurman Peter (Stephen Lloyd) en dochtertje Flossie doorbreken deze algehele saaiheid.

Het is niet alleen de eentonigheid van haar leven dat Faye wil ontvluchten. Ze schijnt ook te beschikken over een diploma in de wetenschappen. Dat kan je probleemloos afleiden uit het feit dat haar man Jim (Nicholas Banks) haar tracht te overtuigen om een job aan te nemen ook al heeft het niks met wetenschap te maken (“I know it’s not in science, but it’s a job. We need the money.”). Wel een opdringerig en bazig ventje die Jim. En waarschijnlijk is deze trip naar Mars een onvervulde wens van haar. Lijkt me nogal evident als je haar doos vol hightech wetenschappelijk materiaal bekijkt : een uit aluminiumfolie gemaakte ruimtehelm, enkele kaders met ruimtefoto’s en een stapel VHS banden over planeten in ons melkwegstelsel. Waarschijnlijk zijn dit restanten van demonstratiemateriaal die ze gebruikte voor haar thesis.

Misschien klinkt het nogal sarcastisch en lijkt het beter om deze film gewoonweg over te slaan. Het is inderdaad allemaal nogal traag en saai. Het hele verhaal is doordrenkt met melancholie en triestigheid. Dus vrolijk of opgewonden zal je van deze film niet worden. En toch wist het me op één of andere manier te boeien. Vergeet eventjes het wetenschappelijke gedeelte over een Mars-reis en je hebt een interessant verhaal over hoe een individu gevangen zit in een dagelijkse sleur. Een leven waarover Faye niet echt tevreden is. En misschien verwachtte ze wel meer in haar leven. Vandaar haar kandidaatstelling voor zitje nummer 25.

Madeleine Cooke is niet alleen een leuke en aantrekkelijke verschijning, ze speelt de rol van de timide en introverte Faye op een perfecte manier. Ook al lijkt het soms wel alsof Faye zwakbegaafd is en ze meer tijd spendeert met het kijken naar de hemel boven haar. En als ze voor de zoveelste keer op een apathische manier de ontslag procedure voorleest. Of wanneer ze weeral op dat bankje in het park haar lunch naar binnen werkt terwijl ze daar keurig rechtop zittend in haar mantelpakje een beetje afwezig voor zich uitstaart. En de hele tijd zat ik me twee zaken af te vragen. Zal ze de knoop doorhakken en heel haar leven hier achterlaten om zich in een avontuur te storten? En wanneer gaat ze nu in godsnaam vertellen dat ze de uitverkorene is?

Neen, “Seat 25” is geen hoogstaande cinema. En neen, het heeft niet veel met SF te maken. Het is eerder melodramatisch. Ook al komt het soms humoristisch over (maar dat heeft meer te maken met de Engelse correctheid en stijfheid). De film focust zich eerder op het relationele tussen alledaagse mensen. Faye heeft de keuze tussen naar Mars vertrekken op haar eentje of in haar huidige familiale situatie blijven. Voor haar zal de eerste optie bevredigender zijn. Nu leidt ze een genegeerd, onbegrepen en gevoelloos leven. Een man die meer oog heeft voor zijn eigen slagen en dus punctueel en precies is qua werk en op zijn eigen beslist dat het tijd is voor kinderen. Een zus die in haar eigen pretentieus wereldje leeft. Ouders die haar behandelen als een onbekende. Niet echt een rooskleurig leven dus. Er was één iets waar ik eerst over twijfelde. En dat was of het hele gedoe over naar Mars vliegen niet iets was wat alleen in Faye’s haar fantasie bestond.