Primal Rage : The legend of Konga (2018)

Korte Inhoud
Ashley en Max Carr zijn verdwaald, diep in de bossen van de Pacific Northwest. Ze worden achtervolgd door een angstaanjagend schepsel dat misschien wel Bigfoot is. Al snel raken ze verwikkeld in een inheemse Amerikaanse mythe en legende die waarheid wordt. Samen met een handvol lokale bewoners proberen ze te overleven en terug te vechten in een wanhopige strijd van leven of dood.

Genre : Horror/Actie
Land : VS

Cast
Casey Gagliardi : Ashley Carr
Andrew Joseph Montgomery : Maxwell Carr
Marshal Hilton : BD

Regisseur
Patrick Magee

Mijn mening

So you're telling me right here,
right now to my face,
that you actually believe there's an Oh-Mah out there?

Toegegeven, “Primal Rage” zal zeker niet de prijs voor origineelste film winnen. En er zijn heel wat pijnpunten te vinden in deze B-film. Maar tot mijn verbazing beviel me deze film toch wel. Het aloud bekende thema over een onbekend wezen dat zich in de bossen verschuilt en willekeurige slachtoffers maakt. Neem “Animal” en voeg er wat “Predator” elementen aan toe en je kan je al een beetje voorstellen wat je voorgeschoteld krijgt. Het is eigenlijk niet verwonderlijk dat je direct aan zo’n films moet denken want Patrick Magee, regisseur van deze low-budget horror film, was ook betrokken bij de SE’s van “Alien vs. Predator”. De ervaring die hij daar opdeed, heeft hij wijselijk ook hier toegepast.

Men heeft de legende van de Bigfoot in deze film verwerkt. En dan ook nog eens een Bigfoot met een fashion statement. Het mysterieus wezen gebruikt boomschors als vermomming en bescherming. Lang moet je niet wachten om het wezen al in actie te zien. Nadat Ashley (Casey Cagliardi) haar wederhelft Max (Andrew Joseph Montgomery) aan de gevangenispoort heeft opgepikt en onderweg een kortstondige pauze inlast om moeder natuur haar gang te laten gaan (een jaar celibatair leven heeft zo zijn gevolgen), rammen ze ongelukkigerwijze iemand frontaal van de weg af. Tja, de autoriteiten bellen is problematisch daar Max nog maar net de gevangenis heeft verlaten. Tevens ziet het verfomfaaid lichaam er erg toegetakeld uit. Je zou eerder zeggen dat een pletwals er overheen gedenderd is, in plaats van een doorsnee SUV. En dan begint er ook nog eens iemand enorme keien naar hun te smijten. Terwijl de ongelukkige Max met zijn klikken en klakken de rivier in dondert en Ashley als moedige redder er achteraan springt, beseffen ze niet dat de snoodaard die dit op zijn geweten heeft, onze vriend de gigantische-bosaap-die-dienst-zou-kunnen-doen-als-kamerbreed-vloerkleed is.

Alle gekheid op een stokje. Deze film is ondanks het niet zo gigantisch budget toch verrassend spannend en zelfs geslaagd te noemen op sommige vlakken. Dat er geen astronomisch budget was, heeft tot resultaat dat er geen CGI aan te pas is gekomen. Veronderstel ik toch. De “Practical effects” daarentegen zijn alomtegenwoordig en zien verdomd goed uit. Misschien dat het harige beest, dat zich op onschuldige boswandelaars stort, er soms wel lachwekkend uitziet. Toch zijn er ook bepaalde effecten die weergaloos uitgewerkt zijn. Verwacht dus aardig wat gore fragmenten waarbij heel wat bloed rondspat. Het eindresultaat zijn meestal beelden van verpletterde en verkreukelde slachtoffers. Op dat vlak zit het dus wel snor.

Wat schort er dan? Wat zorgt er dan voor dat deze film niet direct opgenomen wordt in de verzameling van “de betere horror films”? Grootste minpunt is het betrekken van één of ander Indiaanse mythe. Dat men dit gebruikt om een verklaring te geven over de oorsprong van de bosdemon is nog begrijpelijk. Het spijtige is dat men er ook een Indiaanse medicijnvrouw bijhaalt. Ik begrijp dat ze noodzakelijk is voor het verder verloop van het verhaal, maar de uitvoering was ietwat overdreven. Het leek wel of men een tweeluik op gebied van horror wou aanbieden want de “Whispering Woman” zag er wel angstaanjagend uit. Precies de heks die zo uit het sprookje van “Hans en Grietje” is weggelopen. Ook het gedeelte over het ritueel dat uitgevoerd werd door ingeburgerde inheemse Amerikanen was nogal langdradig en in mijn ogen overbodig. Tja, en het acteerwerk viel bij momenten ook nogal tegen. Vooral de interacties tussen de sheriff en zijn hulpsheriff kwam amateuristisch en gekunsteld over.

Desalniettemin is “Primal Rage” een vermakelijke monster-film waar liefhebbers van bloederige en gore scenes hun hart in kunnen ophalen. Het is niet alleen dit primitief wezen dat voor de nodige spanning zorgt. Het groepje Rednecks die Max en Ashley tegenkomen in het bos en waar ze met zichtbaar tegenzin hulp aan vragen, was voor mij het meest boeiende gedeelte van deze film. De manier waarop BD, trouwens een exquise vertolking van Marshal Hilton, op subtiele wijze de beide ongelukkigen intimideert en sart, is gewoonweg schitterend. Dat de groep onbenullen geen goede bedoelingen hebben, is een vanzelfsprekendheid. Ze vormen een even grote dreiging als het harige monster. Ondanks de kleine mankementen is “Primal Rage” wel één van de betere monster flicks (en dan voornamelijk in het Bigfoot segment) en is zeker een aanrader voor de fans van dit horrorgenre.