Bad Times at the El Royale (2018)

Korte Inhoud

Zeven vreemden, ieder met een duister geheim, ontmoeten elkaar in de El Royale. De El Royale is een vervallen hotel in de buurt van Lake Tahoe in Californië. Gedurende de avond heeft een ieder zijn kans op verlossing. Voordat de hel losbarst.

Genre : Misdaad/Drama/Mysterie
Land : VS

Cast
Jeff Bridges : Father Daniel Flynn
Cynthia Erivo : Darlene Sweet
Dakota Johnson : Emily Summerspring
Chris Hemsworth : Billy Lee

Regisseur
Drew Goddard

Mijn mening

The El Royale is a bi-state establishment.
You have the option to stay in either the great state of California...
or the great state of Nevada.
Warmth and sunshine to the west...
or hope and opportunity to the east.
Which would you prefer?

Ik zal maar direct met de deur in huis vallen. Ja, deze film van Drew Goddard refereert naar ettelijke meesterwerken uit het verleden. En ja, het heeft de sfeer, verhaalstructuur en beeldvorming van een Quentin Tarantino film. Dat zal je waarschijnlijk op elke filmsite te lezen krijgen. Is dit noodzakelijkerwijze een slecht iets? Wil dit zeggen dat Goddard geen eigen stijl heeft? Is het nodig om een schitterende film zoals “Bad times at El Royale” te vergelijken met QT’s oeuvre? Persoonlijk vind ik van niet. Als ik bij het bekijken van deze film net zo in het verhaal gezogen wordt als bij “The Hateful Eight” dan is dit een verdienste van Goddard zelf. Als een film erin slaagt om mijn blik gefixeerd te houden op het scherm voor meer dan 2 uren, dan is dat een compliment waard. En als men het vergelijkt met een andere grootmeester dan is dit een compliment voor beiden. Ik ben er zeker van dat deze film Tarantino ook zal bekoren.

Sowieso is de locatie waar het verhaal zich afspeelt op zich al origineel te noemen. Een tot de verbeelding sprekend motel/hotel dat opgericht werd op de grens van Nevada en Californië. Je steekt dus als het ware de grens over als je van het onthaal naar de jukebox loopt. En er gelden andere wetten in elk gedeelte van dit uniek hotel. Het ligt er wel verlaten bij, ver weg van andere metropolen en bijgevolg ook goedkoper, maar was in vroegere tijden een uitwijkmogelijkheid voor publieke figuren waar ze zich schuldig maakte aan nogal ongure praktijken. Dit is waar het gehele verhaal zich afspeelt. Een verhaal met verschillende verhaallijnen met telkens een personage in de hoofdrol die bij de eerste kennismaking nogal gewoontjes overkomt. Naarmate de film vordert blijken ze elk een eigen verborgen agenda te hebben. En al deze verhaallijnen worden in elkaar verstrengeld om tenslotte te eindigen in een spetterende apotheose.

’t Is dus geen afgelegen blokhut die onbereikbaar is geworden dankzij overdadige sneeuwval (Ik weet het. Alweer dat vergelijken.). En de pionnen die uitgezet worden aan het begin (zoals in een spelletje Cluedo) zijn een priester (Jeff Bridges), soulzangeres (Cynthia Erivo), stofzuigerverkoper (Jon Hamm), rebelse jonge dame (Dakota Johnson) en een verlegen overkomende jonge receptionist (Lewis Pullman). Een bont gezelschap dat schijnbaar toevallig éénzelfde nacht in El Royale wil doorbrengen. Maar na een introductie van de personages wordt de film opgesplitst in episodes en ontspint zich een fragmentarisch web van verhaallijnen waarin het duister geheim van elk personage naar boven komt. En voordat je het weet is de stofzuigerverkoper iemand die geheimagent-trekjes heeft, is de priester op zoek naar iets waardevoller dan Gods boodschap, is de rebelse dame op de vlucht voor iemand duivels en beschikt de receptionist een verleden vol slachtoffers. Alleen de soulzangeres lijkt authentiek en heeft een verdomd goede zangstem.

Misschien klinkt het een beetje vaag. Maar geloof me: hoe minder je weet, hoe beter. Ik werd keer op keer verrast door de verschillende wendingen. En die wendingen komen soms vanuit een onverwachte hoek. Het was niet alleen de manier van filmen die me beviel maar ook de subtiliteit waarmee het allemaal in elkaar verweven zat. Sommige verhaalelementen werden vanuit drie standpunten getoond. Telkens weer in een nieuwe verhaallijn. Normaalgezien zou dit tot verwarring kunnen leiden. Maar hier paste het perfect. En dit alles in een typische jaren 60 setting met bijhorende rekwisieten, gepaste kledij en een Wurlitzer die die kenmerkende Motown sound voortbracht. Neem “Pulp Fiction”, “Twin Peaks” en “The hateful Eight” en je krijgt, na het eens goed door elkaar te shaken, een film als “Bad times at El Royale”. Gewoonweg schitterend dus.

Laat ik het dan ook nog eens hebben over de vertolkingen. Eigenlijk is er geen enkel personage dat tegenviel. Elk heeft zo zijn redenen om op de plek aanwezig te zijn en heeft zo zijn eigen karaktertrekken. Het was wel duidelijk vanaf het begin dat ze allen plezier beleefden aan hun vertolking. Zo kon ik toch nog eens genieten van Jeff Bridges als priester. Ook al is zijn gepraat soms niet meer dan gewauwel (net alsof hij constant op pruimtabak of een hete aardappel knabbelt) zoals in “R.I.P.D.” en “Seventh Son”, vond ik hem gewoonweg subliem als priester met Alzheimer. En zeker de interacties tussen hem en Cynthia Erivo zijn genietbaar. Cynthia Erivo beschikt dus ook over een prachtstem die in een welbepaalde prachtscène goed van pas kwam.

Persoonlijk vond ik Lewis Pullman als de instabiele receptionist de meest tot de verbeelding sprekende personage. En had Dakota Johnson niet alleen de meest zinnenprikkelende lichaamscontouren maar nam ze ook het meest krankzinnige gedeelte voor haar rekening. En tenslotte toch een vermelding voor het bewonderenswaardige optreden van Chris Hemsworth (zijn rol als Kevin in “Ghostbusters” is hiermee vergeven). De cultleider die als een doodkalme Jim Morrison-achtige creep komt opdagen om het totaal uit de hand lopende einde in te luiden.

“Bad times at the El Royale” is zeker een aanrader en verveelt geen seconde. Ik vond het een origineel in elkaar geknutseld verhaal dat op een gewiekste manier een eindpunt bereikt. Tel daarbij nog een topcast en een sfeerrijk decor dat met behulp van meesterlijke opnames in beeld wordt gebracht, dan kan je er zeker van zijn dat je de volle twee en een half uur ligt te genieten. En dat de film perfect in het straatje van Tarantino past is zeker waar. Maar om nu te beweren dat het een schaamteloze nabootsing is, vind ik een klein beetje overdreven en een typische zure opmerking van azijnpissers.