El Bar (2017)
Het is negen uur in de ochtend en een groep mensen zit te ontbijten in een bar in het centrum van Madrid. Wanneer een vaste klant het establishment verlaat wordt hij bij de deur in zijn hoofd geschoten. Iemand die hem probeert te helpen wordt vervolgens ook neergeschoten. De aanwezigen worden gedwongen zich schuil te houden in de bar. Ze vragen zich niet alleen af waarom de moorden gepleegd worden maar ook waar de sluipschutter zich bevindt. Al snel lopen de spanningen hoog op.
Genre : Komedie/Thriller
Land : Spanje
Cast
Regisseur
Hey, a little respect.
We're all human beings here.
We have to stick together and stay calm.
“El bar” pretendeert een thriller-komedie te zijn, maar schiet iets tekort op beide vlakken. De film leunt eerder aan bij het komedie genre. Maar qua thriller is het echter maar slappe kost. Wat nu eigenlijk de uiteindelijke oorzaak is van het gebeuren waar een willekeurig aantal mensen getuigen van zijn, is niet echt duidelijk op het uiteinde. Zijn ze getuige van een terroristische aanslag? Of is het de zoveelste virale uitbraak? Of gaan we weer de zombie-toer op? Zou dit laatste het geval zijn, dan zou de film eerder in het horrorgenre passen. Het wordt niet duidelijk uit de doeken gedaan. Maar ik denk dat het een combinatie is van deze veronderstellingen. Als je naar de begingeneriek kijkt, vol met microscopisch kleine virussen en andere grillige creaturen uit de microben-wereld, dan ga je er al vanuit dat één of andere pandemie weer uitbreekt. Maar nogmaals, echt duidelijk is het niet.
De wijze waarop de film zenuwachtig heen en weer springt tussen de soon-to-be slachtoffers, zorgt voor een intens gevoel. Niet alleen het hoge tempo van de film maar ook het druk gesticuleren van de hoofdpersonages heeft een opzwepend karakter. Misschien is het een grootstad trekje. Ofwel is het iets typisch Spaans. In ieder geval wordt elk gesproken woord hier precies uitgeschreeuwd, alsof men er zeker van wil zijn dat iedereen het gehoord heeft. Geen bedaarde, maar wel opgewonden en soms theatraal overkomende conversaties. Alleen op de momenten dat het uitroepen van zinsneden een dodelijke uitkomst garandeert, bedaren de gemoederen en schakelen de Spaanse heethoofden over op fluister-modus.
De bar wordt uitgebaat door harde tante Amparo (Terele Pávez) die
overduidelijk niet met zich laat sollen. Als hulpje heb je de
zachtaardige, ietwat naïeve Satur (Secun de la Rosa). In de bar zijn er
al enkele gasten aanwezig. Zo is er de nerveuze Trini (Carmen Machi),
een huisvrouw die haar dagen slijt aan een gokautomaat. Vervolgens de
iPod beluisterende creatieveling Nacho (Mario Casas) die voor een
reclamebureau werkt en zonder schroom Elena tracht in te palmen. Ook
zijn er nog twee heren van middelbare leeftijd (Joaquin Climent en
Alejandro Awada). En tenslotte is er nog Israel (Jamie Ordóñez), de
meest excentrieke en kleurrijkste figuur die op het laatste moment komt
binnenstormen. Een dakloze clochard wiens onverzorgd uiterlijk en
vreemdsoortig gedrag het humoristisch gehalte van de film ten goede
komt.
Eenmaal de personages voorgesteld, is men klaar voor de ingrijpende
gebeurtenis waarna men kan beginnen aan een spelletje blufpoker waarbij
verdachtmakingen en verwijten heen en weer slingeren. Wat als een
doorsnee dag begon, wordt algauw vervangen door een sfeer van
ontreddering en paniek nadat de twee onschuldigen mannen worden
neergeschoten. Als echter deze twee levenloze lichamen verdwijnen en een
moddervette, dode man gevonden wordt op het toilet met een verzameling
injectiespuiten, slaat de gehele sfeer om in hysterie en angst. Het
allerlaatste hoofdstuk toont hoe overlevingsinstinct en het recht van de
sterkste het overneemt. En dit alles wordt getoond met de nodige humor
en agitatie. Hoogtepunt is natuurlijk het ontsnappingsplan via een
afvoergat. Wie bij aanvang al stiekem zit te gissen hoe de bevallige
Elena eruitziet onder haar stijlvolle kleding, zal op zijn wenken
bediend worden. En ja, ik had ook erop gegokt dat ze voorzien zou zijn
van sensueel ogende jarretelles. Alleen vroeg ik me af hoe zij slaagde
in hetgeen Israel tevergeefs trachtte bereiken, ondanks dat zij voorzien
is van een fraai gevormde voorgevel.
Ook al is “El Bar” bij momenten vermakelijk en intens, toch is
het een film die men snel zal vergeten. Je kan deze film satirisch
noemen. En toch geeft het ook een realistische kijk op onze huidige
maatschappij. Een samenleving waarin terroristische aanslagen schering
en inslag zijn. En ik kan me best voorstellen hoe angstig mensen
reageren in zulke omstandigheden. De humor daarentegen is soms bijtend
en subtiel (ik moest toch even grinniken bij de scene met de koffer). De
meest in het oog springend acteerprestatie mag wel op het conto
geschreven worden van Jamie Ordóñez. De manier waarop hij deze
randfiguur portretteert is ronduit briljant. Zijn verschijning staat in
schril contrast met dat van Bianca Suárez. Een soort “Beauty and the Beast”.
De sensuele Spaanse schoonheid tegenover de aartslelijke, onverzorgde
haat-prediker en ietwat geschifte hobo. Als je dus houdt van één-locatie
films volgepropt met emotionele ontladingen en een snuifje donkere
humor, dan is “El Bar” zeker de moeite waard.
“El Bar” is nu te bekijken op Netflix!
“El Bar” is nu te bekijken op Netflix!
Post a Comment