Wildling (2018)

Korte Inhoud
Anna brengt haar hele jeugd door onder de hoede van een mysterieuze man die ze alleen als papa kent. Hij houdt haar opgesloten op een zolder en maakt haar bang voor de 'Wildling', een kind-etend monster dat buiten rondzwerft. Op 16-jarige leeftijd wordt Anna bevrijd door de sheriff Ellen Cooper, die haar helpt een nieuw leven te beginnen als een normale tiener. Maar als Anna's lichaam begint te ontwikkelen, komen haar kindernachtnachtmerries terug met wraak, die leiden naar een angstaanjagend geheim.

Genre : Drama/Fantasy/Horror
Land : VS

Cast
Liv Tyler : Ellen Cooper
Brad Dourif : Daddy
Bel Powley : Anna

Regisseur
Fritz Böhm

Mijn mening

Do you want to hear a story?
Do you want me to tell you about the Wildling?

“Wildling” is een vreemdsoortige film waar je niet direct een etiket op kan plakken. Soms voelt het aan als een tienerfilm over pas ontluikende liefde. Anderzijds kan je het niet direct een tienerfilm noemen. Het is een soort coming of age film met een alternatieve wending. Je zou het ook horror kunnen noemen met invloeden uit films over weerwolven. Maar eigenlijk behoort een “Wildling” tot een ander soort familie van mythologische wezens. En dan is er het moment dat Anna (Bel Powley) na jarenlange isolatie in de bewoonde wereld wordt opgenomen en plotsklaps geconfronteerd wordt onze maatschappij. Ik moest onmiddellijk denken aan films zoals “Mama” en “Pete's Dragon” waar zich iets gelijkaardigs afspeelde. Voeg hier nog jachttaferelen in een bebost gebied aan toe en je kan direct concluderen dat deze film niet direct te klasseren valt onder één welbepaald genre. Op dat vlak is het dan toch al uniek te noemen.

Laat ik maar direct beginnen met enkele loftuitingen. Ik vond de keuze van jeugdige actrices die Anna spelen, verbazingwekkend goed gelukt. Aviva Winick, Arlo Mertz en Bel Powley spelen elk een ander periode uit Anna’s leven. Geen enkel moment vond ik dat er iets niet klopte qua uiterlijk. Ze pasten perfect in de tijdslijn. Vervolgens was de transformatie die Anna onderging prima in beeld gebracht. Complimenten voor de grime-afdeling. En tenslotte een schouderklopje voor Brad Dourif die op een schitterende manier Daddy, de persoon die Anna verzorgt en opvoedt in de verzegelde kamer, vertolkt. Toch raar dat ik Brad Dourif niet onmiddellijk herkende. Zijn rol als Wormtongue uit “The Lord of the Rings” staat nochtans in mijn geheugen gegrift. Hoe hij in die beperkte tijdspanne zoveel emoties kan tentoonspreiden, is ronduit geniaal. Spijtig genoeg vond ik zijn uiteindelijk rol in het gehele verhaal minder overtuigend.

Maar zoals gebruikelijk vind je naast de positieve punten ook een aantal onwaarschijnlijkheden. Niet dat “Wildling” naar een erbarmelijk slecht niveau afzakt, maar het stoorde me toch een klein beetje. De intro van de film is gewoonweg schitterend. Mysterieus, intrigerend en choquerend tegelijkertijd. Je vraagt je continu af welke richting het wil uitgaan en wat de uiteindelijke bedoeling is. Is Anna gevangene van een netwerk van ziekelijke perverselingen? Is de buitenwereld zoals in zovele apocalyptische films onbewoonbaar? Of zit er een grond van waarheid in het verhaal dat Anna te horen krijgt over de “Wildling”? En als Daddy start met het geven van injecties, is het toch echt wel raadselachtig. En dan komt er dat kantelmoment. Een gebeurtenis waar ik me toch vragen bij stelde. Uit de film leer je dat de persoon Daddy toch een geroutineerd jager is. Dat is dan toch de eerste keer dat hij domweg zijn doel mist.

Ook leek het me onwaarschijnlijk dat Anna na jarenlang afgesloten te zijn van de buitenwereld zonder enige interactie met andere individuen zich zo snel aangepast heeft. En kan zo’n uniek iemand door de haar omringende leefwereld niet beter in bescherming worden genomen? Hoe is het mogelijk dat Anna zonder enig probleem plotsklaps al naar een publieke school kon gaan? Zo’n omgeving vol vijandigheid en voor haar redelijk onbekende emoties. Ik kan me best voorstellen dat dit enorm verwarrend is voor haar. Laat staan dat je ze naar een bruisend party laat gaan met oorverdovende boenkende muziek en liters alcohol. Ze spartelt als een vis op het droge. Het moment dat Ellen (Liv Tyler) een pakje maandverband voor de neus van Anna deponeert, vond ik ook al lachwekkend. Ik veronderstel toch dat ze geen flauw idee heeft wat het is en waar het voor dient. Trouwens, ik had ook al moeite om Liv Tyler te herkennen (ook al een “Lord of the Rings” deelneemster). Misschien mis ik dat feeachtige. Ofwel begint haar schoonheid te tanen. Maar dat is een ander soort mijmering mijnentwege. En tenslotte vond ik het slotoffensief van Daddy vreselijk overdreven. Hoe hij dat klaargespeeld heeft (als je de film kijkt, zal je wel begrijpen wat ik bedoel), blijft me alsnog een raadsel.

“Wildling” is zeker geen slechte film. Maar achteraf gezien is het allemaal nogal wazig en oppervlakkig. Niet dat een uitgebreide en gedetailleerde uitleg noodzakelijk is. Maar ik had toch wat meer achtergrondinformatie verwacht over het ontstaan van deze mythische wezens. Misschien is het ook wel omdat de film op te veel genres mikt. Het sprookjesachtige vermengt zich met horror elementen en vloeit vervolgens moeiteloos over in drama. “Wildling” kan probleemloos toegevoegd worden aan één of andere natuurdocumentaire over met uitsterven bedreigde diersoorten. Nooit gedacht dit concept ooit te zien in een soft-horror fantasy verhaal. Als er iets is waar deze film met vlag en wimpel voor slaagt, dan is het wel het eigenzinnige gebruik van het aloude weerwolven concept. Kortom, een vreemdsoortige, bijzondere film.