Grand Isle (2019)

Korte Inhoud
Walter en zijn verwaarloosde vrouw Fancy proberen op een avond een orkaan te overleven en lokken een man hun huis in. Wanneer deze man later van moord wordt beschuldigd door rechercheur Jones, moet hij de gestoorde geheimen van het echtpaar en de duistere gebeurtenissen van die avond naar buiten brengen om zichzelf te redden.

Genre : Actie/Thriller
Land :VS

Cast
Nicolas Cage : Walter
Luke Benward : Buddy
KaDee Strickland : Fancy

Regisseur
Stephen S. Campanelli

Mijn mening

Go ahead and take her.
She's all yours.
But I'll tell you this.
She got a dark side... Darker than hell.

Ik heb enorm veel bewondering voor het fenomeen Nicolas Cage. Elke film die uitkomt met hem (en tegenwoordig zijn er dat jaarlijks een hele resem), is voor mij verplicht kijkvoer. Ik kan echt geen enkele Cage-film aan me voorbij laten gaan. Ook al weet ik dat meer dan de helft van bedenkelijk niveau zijn. En sommigen ronduit barslecht. En toch zitten er ook wel eens pareltjes tussen. Nu, “Grand Isle” hoort zeker niet tot het summum van zijn film oeuvre. Het is eerder een middelmaatje. De aanloop is veelbelovend. Het concept heeft wel iets. En Cage leeft zich uit in een rol die hem past als gegoten. Voeg daar een verbitterde MILF aan toe, een door hormonen opgefokte jonge klusjesman en “Frasier” als bevooroordeelde, godvrezende detective die het liefst van al de verdachte op een brandstapel wil zetten, en je hebt toch materiaal genoeg voor handen om er iets deftig van te maken. Dat lukt redelijk tot halfweg ergens. En dan verzandt de film al snel in het niveau van een doorsnee B-film. Spijtig genoeg kan de aanwezigheid van zo’n cultfiguur als Cage geen kentering teweeg brengen.

En te denken dat een witte omheining het begin is van heel de ellende voor Buddy (Luke Benward). Zo’n onschuldig item met verstrekkende gevolgen. De wijze waarop deze omheining beschadigd werd, is dan weer niet zo onschuldig. Niet moeilijk als de eigenaar van de woning waar deze omheining bij hoort een ex-marinier is met een serieus drankprobleem. Walter (Nicolas Cage) is een verbitterd, fatalistisch ingesteld personage. Een beetje een geschift persoon die het nog altijd niet kan verkroppen dat hij in Vietnam op een belachelijke manier gewond raakte en huiswaarts ging terwijl zijn peloton op missie ging de volgende dag. De ontgoocheling was immens. Zelfs als dat hele peloton enkele weken later volledig uitgeroeid werd, blijft de teleurstelling over een gemiste kans aanwezig. Deze opgekropte woede in combinatie met een overdadige alcoholconsumptie, maakt van hem een ongeleid projectiel. Zijn humeur, brommerige reacties en ronduit agressieve houding maken van hem een onaangenaam persoon.

Ook zijn wederhelft behandelt hij niet op een lieftallige manier. Een rijpere diva wiens lichaamsvormen uiterst goed geconserveerd bleven en waar het libido overduidelijk niet verdwenen is. En laat dat net hetgeen zijn waar manlief een gebrek aan heeft. Zelfs geen kik als ze in doorschijnende nachtpon met erotisch ondergoed eronder voor hem rondhuppelt. Een gedesinteresseerde blik en een zoveelste slok van een glas whisky zijn de enige reacties. Niet voor niets dat deze krolse kat haar zinnen zet op de jong, gespierde klusjesman. Een klusjesman wiens seksleven ook op een laag pitje staat sinds zijn lieftallige vrouw beviel van een snoezig dochtertje. En net als je denkt dat het over een gevaarlijke driehoeksverhouding zal gaan waarbij de psychopathisch uitziende echtgenoot een lynchpartij wil houden, zit de jonge klusjesman bebloed bij het politiekantoor om zijn onschuld in een moordzaak te bewijzen.

Voorwaar, Walter is echt het soort personage dat Nicolas Cage op het lijf geschreven is. Die manische stemming. Maniakale lachbuien. Halflang, vettig haar en een ruige stoppelbaard. Het constante drinken en de half wakkere toestand waarin hij zich bevindt. ’t Is niet de eerste keer dat Cage zulk een persoon speelt. Kortom, het voelt vertrouwd aan om hem zo bezig te zien. De meest interessante vertolking is echter die van Kadee Strickland als de wulpse Fancy. Telkens zij in beeld komt, voel je gewoonweg de erotische spanning toenemen. Haar zwoele stem en zinnenprikkelend uiterlijk zorgt ervoor dat ze telkens de aandacht opeist. Spijtig genoeg kon Luke Benward niet opboksen deze twee zwaargewichten. En ondanks dat hij eigenlijk het hoofdpersonage speelt, voelde het aan alsof zijn deel minder belangrijk was.

Zoals ik al eerder zei, is de opzet van de film maar half geslaagd te noemen. Het leek wel de richting uit te gaan van een “Basic Instinct” -achtige erotische thriller. Alleen blijft de erotiek en het thrillergedeelte ondermaats. En krijg je een nogal absurdistische ontknoping. Het uiteindelijk duistere geheim waar de twee echtelieden op zitten te broeden wordt zo nonchalant gepresenteerd dat de impact ervan verwaarloosbaar is. Om nog maar te zwijgen over het politieoptreden. Dat was ronduit belachelijk. Verder is het ook nog eens doorspekt met onwaarschijnlijkheden. Zoals dat klein detail uit het getuigenis dat zelfs niet direct geverifieerd kan worden maar er toch voor zorgt dat de bevooroordeelde inspecteur direct een bocht van 180 graden maakt. Toch wonderbaarlijk hoe iemands overtuiging zo snel kan wijzigen. En het einde van de film is gewoonweg barslecht. Blijkbaar was zelfs het marinier-uniform dat Cage droeg ook nog eens compleet verkeerd. Nogmaals een bewijs dat kwantiteit en kwaliteit niet gerelateerd zijn. Ben je een immense Cage-fan dan moet je deze natuurlijk kijken. Maar spijtig genoeg is “Grand Isle” niet echt groots te noemen.