Colewell (2019)

Korte Inhoud
Nora Pancowski is al vijfendertig jaar postmeester van Colewell, Pennsylvania. Wanneer de USPS besluit haar kantoor te sluiten, moet ze kiezen of ze verhuist voor een nieuwe functie of dat ze met pensioen gaat in Colewell.

Genre : Drama
Land :VS

Cast
Karen Allen : Nora
Hannah Gross : Ella
Kevin J. O'Connor : Charles

Regisseur
Tom Quinn

Mijn mening

The thing about getting older is looking back,
it doesn't matter how old you are,
life always feels the same length.
Like both forever and not very long.

Heb je nog maar net “Uncut Gems” gezien en voel je de overspannen zenuwen door je lijf gieren na het bekijken van deze ultra-zenuwachtige en nerveuze film, dan raad ik je aan om de film “Colewell” te kijken. Geloof me vrij. Na het bekijken van deze ultra-relaxerende film, voel je je helemaal terug zen. Geen situaties boordevol geagiteerd gedrag. Geen koortsachtige bedrijvigheid. Alles verloopt kalm en rustig. Een gemoedelijke film die op een gezapig tempo voortschrijdt. Als het zacht kabbelend water in een rustig beekje. Zo’n beetje het tempo van iemand op oudere leeftijd die dagelijks hetzelfde ritueel uitvoert en al reikhalzend uitkijkt naar zijn welverdiende pensioen. Alleen was Nora (Karen Allen) nog niet klaar voor die welverdiende rust die haar nu geforceerd wordt opgelegd.

Nora is een oudere dame die een plaatselijk postkantoortje runt in een klein dorpje ergens in Pennsylvania. Geloof me vrij als ik zeg dat je ettelijke keren haar ochtendlijke routine kan bewonderen. Een ochtend waarbij ze het kippenren gaat controleren op vers gelegde eitjes. En telkens gaat polsen hoe de toestand is van één van de leghennen omdat deze van streek is door nieuw bijgeplaatste collega hennen en aldus weigert om nog zo’n broos voorwerp door haar poepgaatje te persen. Vervolgens volgt er het ontbijt (met een stevige omelet gemaakt met verse eieren) en aankleed ritueel, om daarna de deur van het postkantoor (dat zich in haar woning bevindt) te openen om de aansnellende dorpsbewoners te ontvangen. Alles wordt plichtsgetrouw en minutieus uitgevoerd. En ik ben er zeker van dat ze dit al deed vanaf de eerste dag.

“Colewell” handelt over ouder worden en het behoud van bepaalde levenswaarden. En tegelijkertijd gaat het ook over de angst om deze waarden te verliezen en de snel veranderende wereld rondom ons. Als blijkt dat er hogerop beslist werd om bepaalde postkantoren te schrappen en te integreren in het groter geheel, ziet Nora die bepaalde waarden verdwijnen als sneeuw voor de zon. De dag nadat ze geconfronteerd werd met deze vreselijke beslissing op het hoofdkantoor van de US Postal Service, zakt ze weg in een emotionele put en slaat ze bewust de dagelijkse rituelen over. Alsof het er allemaal niet meer toe doet. De keuzes die men haar heeft voorgesteld zijn beiden geen adequate oplossingen voor haar. Zowel het verkassen naar een grotere stad om daar tewerkgesteld te worden in het postkantoor of op pensioen gaan, zijn alternatieven die Nora naast zich neerlegt.

Het postkantoor in Colewell heeft nog een bijkomende functie. Het is namelijk de ontmoetingsplaats van de plaatselijke bevolking. Roddels worden uitgewisseld, kousen worden gebreid, voedsel wordt uitgewisseld en levensverhalen verteld. Kortom, het hart van een gemeenschap. En de leden van deze gemeenschap zijn er het hart van in als ze te horen krijgen dat hun geliefde verzamelpunt op punt staat te verdwijnen. Initiatieven worden genomen om het tij te doen keren en pogingen worden ondernomen om Nora haar werkplek te vrijwaren. Maar zo gauw het besef komt dat dit vergeefse moeite is, legt iedereen zich bij de situatie neer en verplaatsen de sociale onderonsjes zich. Tot groot verdriet van Nora.

“Colewell” is vertederend, sereen en melancholisch tegelijkertijd. Een ingetogen drama over hoe het aanvoelt om ouder te worden en dan plotsklaps tot het besef komen dat je functionele rol uitgespeeld is en twee arrogante jongere mensen dit zonder schroom vlakaf in je gezicht zeggen. Je flexibel opstellen of opkrassen en plaats maken voor de toekomst. Een realistische karakterstudie zonder franjes. Of toch wel. Het moment dat Ella (Hannah Gross) bij Nora binnenvalt, slaat dit realistische om in vaagheid. Er wordt niet echt duidelijk gemaakt of dit nu Nora’s vrijgevochten dochter is of een hersenspinsel dat de jongere Nora moet voorstellen. Moet een film actierijk en zenuwtergend spannend voor je zijn, dan stel ik toch voor deze te skippen. Het gezapige karakter van de film zou wel eens op je zenuwen kunnen werken.