Dallas Buyers Club (2013)

Korte Inhoud Ron Woodroof , een elektricien en rodeorijder, leidt een leven dat zwaar roken, drinken, drugsgebruik en casual sex omvat. Hij is een stereotype redneck: racistisch en homofoob. In het ziekenhuis ontdekken de artsen dat hij met HIV besmet is en dat hij waarschijnlijk binnen dertig dagen zal sterven.

Genre : Drama/Biografie
Land : USA

Cast :
Matthew McConaughey : Ron Woodroof
Jennifer Garner : Eve
Jared Leto : Rayon

Regisseur :
Jean-Marc Vallée

Mijn mening

I swear it, Ray, God sure was dressin' the wrong doll when he blessed you with a set of balls.

Men zal het waarschijnlijk nog tot treurens toe herhalen dat het acteerwerk van Matthew McConaughey onweerlegbaar van topniveau is. Maar toch ... het acteerwerk van Matthew McConaughey is van topniveau ! Nadat ik hem bezig zag in "The Lincoln Lawyer" waar hij op een doorsnee manier een advocaat speelt die vanuit zijn Lincoln werkt, kwam er al een glimp naar boven van acteertalent in de film "Mud". Een niet zo alledaagse film waar je van moet houden maar die al liet zien dat hij geen doorsnee acteur was. De metamorfose die hij maakt in "Dallas Buyers Club" is spectaculair. Fysiek zal het al een hele opoffering geweest zijn om jezelf zo te vermageren totdat je bijna vel over been bent. Het beeld als hij langs Rayon in het ziekenhuis ligt en zijn ziekenhuispyjama een graatmager been blootgeven, is schokkend op dat moment. Hoe hij de heethoofd Woodroof vertolkt is soms echt om van te genieten. Met zijn Texaans accent waarmee hij soms vlijmscherp uithaalt om dan daarna om te schakelen naar een vleiende en verleidende toon. Het is een echte gladjakker die van alle geneugtes van het leven proeft : Sex,drugs and Rock 'n Roll. Ik moet toegeven dat ik de eerste momenten echt moest kijken of hij het wel was. Zo onherkenbaar met die grote snor, pilotenbril, stetson op zijn hoofd en graatmager lichaam. Het moment dat hij in het ziekenhuis het bericht krijgt te horen dat hij Aids heeft, is memorabel. De manier waarop hij daarop reageert is een perfect beeld van een heteroseksuele en injectienaald-vrije persoon uit die periode die vanzelfsprekend in een ontkenningsfase geraakt en de veronderstelling Aids te hebben vlakaf verwerpt. In plaats daarvan trekt hij naar zijn camper en organiseert samen met zijn drinkebroers zoals vanouds een wilde orgie met veel drank,cocaïne en gewillige rodeo-dames.

Ook Jared Leto speelt de rol van Rayon op een briljante manier. Een travestiet die het goed voorheeft met Ron, maar door deze laatste op een vernederende manier wordt uitgespuwd. Het moment dat Ron zelf door zijn oude vrienden uitgespuwd wordt (trouwens ook een sterk fragment) en ze hem mijden alsof hij een leprapatiënt is, is een kantelpunt om Rayon te gedogen aan zijn zijde. De plagende opmerkingen die hij nog maakt moet Rayon zich laten welgevallen. Leto kwam overtuigend over als verslaafde maar aantrekkelijke travestiet.

Over het algemeen is de hele film een wisselwerking tussen dramatische momenten zoals de monopoliserende rol die de FDA speelt op vlak van gelegaliseerde medicijnen en dat de winstmarges preciezer worden bekeken dan de effectieve genezende uitwerkingen van bepaalde medicatie. En langs de andere kant zijn er de humorvolle momenten zowel bij conversaties met een rad van tong zijnde spraakwaterval zoals Ron, als in de talrijke grappige situaties die zich voordoen. Daarlangs is de vriendschapsband die zich langzaamaan ontwikkeld tussen Ron en Rayon de rode draad doorheen de hele film.

Eerlijk gezegd was het enorm onderhoudend totdat de club opgericht werd. Van daaraf werd het iets minder en werd het eigenlijk meer een saaie voorstelling van Ron die de wereld rondreist op zoek naar leveranciers en nieuwe medicijnencocktails. En Ron die weeral moet vechten tegen de FDA, terwijl hij langzamerhand aftakelt (alhoewel dat laatste eigenlijk niet zo expliciet wordt getoond). Een sterk,humorvol en ontroerend begin dat merkelijk minder begint te boeien naar het einde toe. Persoonlijk vind ik de rol van Eve door Jennifer Garner ook maar dunnetje en een minieme bijdrage aan het geheel. De uitgeprocedeerde arts in Mexico vond ik vergeleken met haar een veel interessanter typetje.

In "Philadelphia" verzwakte de film door de cliché rechtbank taferelen erbij te slepen. Hier is het, het steeds weer opboksen tegen een overheidsinstantie zoals de FDA, dat begint te irriteren. Maar ondanks dat is het een dijk van een film, met twee glansprestaties door voor mij op dit moment twee glansacteurs.