The Anomaly (2014)

Korte Inhoud
Ryan, een getraumatiseerde ex-soldaat, wordt wakker achterin een bestelbusje, samen met een ontvoerde jongen. Ryan helpt de jongen te ontsnappen maar wanneer hij een masker in zijn rugzak vindt komt hij tot een ontstellend besef. Er is echter geen tijd om te handelen want na 9 minuten en 47 seconden van bewustzijn gaat alles op zwart.

Genre : SF/Actie
Land : UK

Cast :
Noel Clarke : Ryan
Ian Somerhalder : Harkin Langham
Alexis Knapp : Dana
Brian Cox : Dr. Langham

Regisseur : Noel Clarke


Mijn mening

“Is there a technology that allows people to control somebody else's mind?
Tell me about mind control!”

Ooit stond ik eens naar een schilderwerk te kijken in een kunstgalerij. Een creatie uit de moderne kunst waar ik na een half uur bestuderen, nog steeds niet kon vatten wat het nu eigenlijk wou aantonen en dat als je het een kwartslag zou draaien, er essentieel niks zou veranderen. En dan herinner ik me nog het verplicht lezen van een literaire werk uit het magisch-mythisch oeuvre van een Nederlands schrijver , waarbij 2 pagina’s nodig waren om dode vliegen op een vensterbank te beschrijven. En dan herinner ik me nog dat uur “Statistiek” op de universiteit waar ik mezelf na een uur afvroeg wat al die ingewikkelde stellingen waren op het bord. Bij “The Anomaly” had ik na een tijdje eigenlijk hetzelfde gevoel. Na een half uur kijken vroeg ik me eigenlijk ook af waar ik in godsnaam naar aan het kijken was en wat nu eigenlijk de bedoeling was van het hele gebeuren. Om voor de vijfde keer het hoofdpersonage te zien ontwaken op een andere locatie, suf voor zich uit kijkend en niet begrijpend hoe hij op een ander tijdstip in de toekomst daar is terechtgekomen , begon toch snel te irriteren. Dat  ik ondertussen het bevallige achterwerk van een wulps uitziende vamp mocht bewonderen, zorgde er niet voor dat mijn nieuwsgierigheid naar meer geprikkeld werd. In tegendeel, de drang om er de brui aan te geven werd met de minuut groter.

Alles begint op het moment dat Ryan (Noel Clarke), een ex-soldaat die een trauma heeft opgelopen, ontwaakt in een rijdende bestelwagen waar zich ook een ontvoerd jongetje in bevindt. Hij helpt deze laatste te ontsnappen maar ontdekt algauw dat hij maar een beperkte tijd heeft om te achterhalen wat er nu uiteindelijk aan de hand is. Om precies te zijn verliest hij na 9 minuten en 47 seconden telkens het bewustzijn om dan telkens in een zwart gat te vallen. Langzaam maar zeker ontdekt hij dat hij deel uitmaakt van een complot en dat zijn bewustzijn en handelingen door iemand anders worden gecoördineerd.

Zoals ik al eerder aanhaalde, duurt het toch een tijdje eerdat je begint te beseffen waarover het gaat. “The Anomaly” is een saaie low-budget film die uiterst traag van start gaat en uiteindelijk, nadat alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen, redelijk simplistische en zelfs belachelijk vergezocht overkomt. Het lijkt wel een ruwe mengeling van “Source Code”, ”The Bourne Identity”, ”Edge of Tomorrow” en “The Matrix”. Het telkens weer tot bewustzijn komen heeft veel weg van “Edge of Tomorrow” , behalve dat dit fenomeen bij deze laatste voor spanning en komische momenten zorgden. In deze SF heeft het alleen een slaapverwekkend effect. De vechtscènes die herhaaldelijk voorkomen zijn een flauwe kopie van deze uit “The Matrix” waarbij het veelvuldig gebruik van slowmotion beelden ook niet bepaalde bevorderlijk zijn voor het algehele tempo in deze film. Trouwens was de technische uitvoering hiervan door Noel Clarke ook niet overtuigend. Het leek telkens alsof hij een afwachtende houding aannam. Het zag er met andere woorden niet echt vloeiend uit.

Noel Clarke is precies het manusje van alles in filmland. Deze Britse acteur (beter gekend voor zijn rol in de TV serie "Doctor Who") regisseerde dit niemendalletje en eiste dan ook nog eens de hoofdrol op. Buiten verbaasd kijken, pijnlijk naar adem happen na het ontvangen van een onmenselijk hard uitziende klap en zo heroïsch mogelijk overkomen door het herhaaldelijk verkondigen dat hij willens nillens de jonge knaap Alex wil redden, was er voor de rest niks indrukwekkend te bewonderen. Ik ben er wel van overtuigd dat de hoofdsponsor iets te maken had met mannen ondergoed, want daar mocht hij een aantal keren mee in beeld komen. Zo ook zijn bevallige tegenspeelster Alexis Knapp als Dana, de moeder Theresa van deze film die zich maar al te graag ontfermt over Ryan. We kregen al bij de eerste verschijning een aantrekkelijk beeld van haar lagere regionen. En naderhand was de aangemeten kledij ook schaars uitgevallen. Uiteindelijk waren dit de fragmenten die de verslappende aandacht terug opkrikte, maar besefte ik tegelijkertijd dat haar bijdrage ook alleen maar diende om de boel sensueler te maken . Ian “Lost” Somerhalder is diegene die telkens weer op het toneel verschijnt en een niet aanzienlijke rol speelt in het hele complot. Ik kon me niet aan de indruk ontdoen dat het eerder een commerciële beslissing was om hem te laten meespelen om ook het vrouwelijke publiek te laten genieten. Brian Cox (“The bourne Identity”,”Mindscape”,”Her” en ook ”Doctor Who”) heeft al veel op zijn palmares staan, maar wordt hier herleidt tot een kamerplant die nauwelijks in beeld komt.

Een weinig overtuigende verhaallijn, niet al te denderende acteerprestaties en een totaal ontbreken van spanning. Dan blijft er niet veel meer over om de meubelen te redden. En het feit dat dit een lowbudget film is, betekent ook dat de SE’s niet indrukwekkend zullen zijn. Toegegeven, London ziet er nog futuristisch uit met de op de achtergrond digitaal toegevoegde gebouwen en vliegende zeppelins. Maar het moment dat hij Times Square opholt, ziet alles er echter doorsnee en hedendaags uit (Zelfs een screenshot laat zien dat “We’re the Millers” nog gegeerd was in de toekomst). Naderhand bekeken was het concept niet slecht bedacht, alleen rammelde het script te veel en waren de soms lachwekkende situaties een beetje te talrijk. Je moest er zelfs niet echt lang op wachten. Al aan het begin was er iets niet juist bij die achtervolging. De jonge Alex en Ryan hebben een voorsprong van niks, en toch zijn ze de waarschijnlijk goed getrainde ontvoerders te vlug af. Met een olympische inspanning wisten ze een aardige voorsprong te nemen. De Oost-Europese pooier en zijn kompanen waren ook niet de snuggerste (clichématig). En ondanks de hoogtechnologische snufjes die voorhanden waren, konden ze toch niet voorkomen dat zonnevlammen de satellieten stoorden. Uiteindelijk begon ik me af te vragen of de titel van de film niet op de film zelf sloeg. Misschien was het gewoon een afwijking op de regel “It’s so bad, it becomes good”.