IO (2019)

Korte Inhoud
De tiener Sam is één van de laatste overlevenden die zich op de aarde bevindt. Er rest nog een laatste shuttle die de planeet zal verlaten en Sam staat voor een moeilijke beslissing. Ze wil graag de enige, weliswaar giftige, planeet die ze haar thuis kan noemen genezen, maar daarvoor moet ze snel zijn. Als de shuttle vertrekt blijft ze immers alleen achter.

Genre : Avontuur/Drama/Romantiek
Land :VS

Cast
Margaret Qualley : Sam
Anthony Mackie : Micah

Regisseur
Jonathan Helpert

Mijn mening

Sam, we have to leave this place.
Sooner or later you'll have to.

“IO” zal zeker en vast een orgastische ervaring zijn voor wereldwijde milieuactivisten en doemdenkers. Aanhangers van mondiale protestbewegingen over opwarming van onze aardbol en het naar de haaien gaan van ons in balans zijnde eco-systeem, zullen deze film zeker en vast kunnen gebruiken als voorbeeld om hun apocalyptische rampscenario’s te bekrachtigen. Kan je het je al voorstellen? Eén of ander duidingsprogramma waar ze een microfoon onder de neus duwen van zo’n milieu-adept? Wees er maar zeker van dat de interviewer commentaren zoals “Zie je welke ellende we over ons heen krijgen als we nu niet ingrijpen?” naar het hoofd geslingerd krijgt. Naar mijn bescheiden mening is dit alles een storm in een glas water (En nee, de opwarming van de aarde had geen invloed op dat stormpje). Ik wijt het aan de natuurlijke evolutie die onze planeet in cyclussen ondergaat waarbij wij als mensheid het proces alleen een beetje versnellen door ons vervuilend gedrag. Soit. Laat ik mij bezig houden waar ik verstand van heb. En dat is een beoordeling neerpennen over de desbetreffende film “IO”. Kort en bondig : het is zo saai als elk milieudebat dat tegenwoordig gevoerd wordt.

Voor wie het nog niet wist, “IO” toont ons voor de zoveelste keer een verlaten, onbewoonbaar verklaarde aardbol. Dit concept is al tot vervelens toe gebruikt in meerdere films met telkens een andere oorzaak. Ofwel is het door een zombie-raid zoals in “World War Z” en gelijkaardige zombie-films. Ofwel zijn het weer prehistorische ondingen zoals in “The Silence” die een mondiale slachting veroorzaken. En laten we de buitenaardsen niet vergeten? Die verschijnen te pas en te onpas om onze blauwe planeet te plunderen omdat zijzelf zonder grondstoffen zitten. Virussen, impulsen via mobiele telefoons, een onschuldig SMS-berichtje, een computer virus of gewoonweg een globale wereldoorlog. Er zijn al enorm veel oorzaken gebruikt om chaos te scheppen met een uitgestorven aardbol als gevolg.

Hier in “IO” zijn het giftige dampen die ervoor zorgen dat de bevolking massaal het loodje erbij neerlegt. Verstikking en bloed dat transformeert in een zwarte vloeistof. Wetenschappers beweren dat het een onverwachte verandering is in de atmosfeer. Broodnuchtere mensen met gezond boerenverstand beseffen dat het alleen moedertje Aarde is die alles grondig kotsbeu is en ons met een welgemikte ecologische stamp van deze planeet wil knikkeren. Het resultaat is een massale exodus naar IO, een planeetje dat ergens in de buurt van Jupiter rondzweeft. Maar dat geldt niet voor het tienermeisje Sam (Margaret Qualley) die achterbleef op moeder Aarde en zich terugtrok in een huisje ergens op een berg waar de giftige dampen niet aanwezig zijn. Als ze over het dal heenkijkt, hangt deze allesverstikkende smog als mist in de vallei. Zelfs een stormpje kan deze giftige dampen niet over de bergkam blazen. Wat de storm wel deed was een bijenkolonie wegblazen die noodzakelijk was voor het wetenschappelijk onderzoek dat Sam en haar vader, die dit onderzoek initieerde en blijkbaar ook de rampspoed niet overleefde, deden. Of hij is in rook opgegaan. Wat dit wetenschappelijk onderzoek juist inhield of dat het zinvol was, kan ik niet beoordelen. Dat zal dan wel te wijten zijn aan mijn beperkte intelligentie.

Al bij al was het begin van de film niet slecht. Een met een zuurstofmasker uitgeruste Sam die zich met behulp van een quad (voorzien van aanhangwagentje) verplaatst door de verlaten straten van één of andere Amerikaanse stad. Beelden van een doodse stad, akelig duistere ondergrondse gangen waar regenwater van het plafond afdruppelt. En het besef dat haar bezoektijd beperkt is tot de inhoud van de zuurstofflessen. Een miscalculatie en ze valt ten prooi aan de giftige dampen. Spannend. Uitnodigend. Maar tegelijkertijd ook niet denderend baanbrekend. Ook als Micah (Anthony “Falcon” Mackie) in een Jules Verne-achtige luchtballon komt aangevlogen, wordt het niet echt boeiender. Wat volgt is een tweestrijd tussen deze twee hoofdfiguren. Sam wil graag het levenswerk voortzetten van haar vader en aantonen dat leven op Aarde wel mogelijk zou kunnen zijn in de toekomst. Micah wil kost wat kost op het laatste ruimteschip stappen dat naar IO vertrekt, maar heeft daarvoor wel wat extra hulp nodig. Als het romantisch onderonsje zich aankondigde, moest ik direct denken aan “Z for Zachariah”. Ook zo’n film die interessant begint maar gekenmerkt wordt door een algehele saaiheid en traagheid.

Aan de twee hoofdpersonages lag het niet. Margaret Qualley is een niet onknappe verschijning en toont op een degelijk manier hoe vastberaden het personage Sam wel is. Alleen waren de beslissingen die ze nam nogal ongeloofwaardig. Anthony Mackie slaagt er dan weer in om de onsympathieke ballonvaarder met een zelfbeheersingprobleem te spelen. Voor mij was het script te nihilistisch. Het tempo was irriterend laag. En het verhaal an sich was uiterst saai. Veel filmtechnisch perfecte stillevens. Veel gemijmer en adempauzes vol dramatiek. Zelfs het hoopvolle einde met een mythologisch-religieuze boodschap kunnen het niveau niet omhoog krikken. Tja, “IO” was voor mij een beetje een teleurstelling. Ik verwachte geen Lucas-vehikel waar alles “knalt en zoeft en floept”. Maar qua saaiheid verslaat deze Netflix Original toch vele concurrenten.