Animals (2014)

Korte Inhoud

Jude en Bobbie zijn twee jonge drugsverslaafden. Ze wonen in een auto die geparkeerd staat bij de Lincoln Park Zoo in Chicago. Verder zijn ze alles al kwijtgeraakt. Om aan geld te komen om heroïne te kopen, stelen ze vaak op een verbluffende en innovatieve wijze CD’s, onbeheerde tassen en cadeaus bij bruiloften. Hier bestaan hun dagen uit. Jude en Bobbie zakken steeds verder weg, totdat één van hen wordt opgenomen.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
David Dastmalchian : Jude

Kim Shaw : Bobbie

Regisseur : Collin Schiffli

Mijn mening

“I eat your tears and I save them right up in my belly.
I'm Popeye. Your tears are my spinach.
They make me strong.
That's not fair.
I'm the one who might have cancer. I need spinach.”

Ben je op zoek naar een film waar je terstond blijgezind van wordt of waar je hart sneller van begint te kloppen door de spanning die het veroorzaakt? Zoek dan maar verder, want aan deze vereisten voldoet “Animals” hoegenaamd niet. Wat een enorm deprimerende, trage film is dit. Een schets van twee hopeloze gevallen die aan de rand van de maatschappij leven en wiens troosteloos leven enkel bestaat uit verrichten van kleine misdaden om op die manier terug te voorzien in hun basisbehoefte : hun dagelijkse dosis heroïneshot of lijntje coke. Ze verplaatsen zich de hele dag in een aftandse auto en trachten hun tijd te doden met nutteloze bezigheden zoals hun dagdagelijks bezoek aan de dierentuin. Het enige wat je je afvraagt na een tijdje is of hun relatie niet enkel en alleen in stand wordt gehouden door hun koppige verslaving.

Ik kan me nog herinneren hoe gechoqueerd ik was na het bekijken van “Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo”. Ook zo’n deprimerende film over de verwoestende eigenschap van heroïne en de zekerheid dat diegenen die het gebruikten er uiteindelijk aan zouden sterven na een overdosis. Ook "Animals" liet me niet onberoerd. Al leek het er soms wel gemoedelijker aan toe te gaan en wordt je gespaard van misselijkmakende beelden van ontwenningsverschijnselen. Jude (David Dastmalchian) en Bobbie (Kim Shaw) beschikken over een hele resem oplichtersmethodes om onschuldige mensen hun geld af te troggelen. En telkens als ze daar in slagen, is het geld binnen de kortste keren weer opgesoupeerd aan enkele zakjes kostbaar wit poeder. En telkens is er dan na de roes dat plotse besef dat het zo niet verder kan en dat dit wel degelijk de laatste keer is. Zeker als je dan al eens een koppel corrupte politieagenten tegenkomt die hun met moeite buit gemaakte drugs en geld afhandig maken. Totdat de eerste verschijnselen van ontwenning opduiken.

Ik hou wel van survival-films, maar niet van dit soort. Uiteindelijk is dit ook niets anders dan een portret over twee mensen die trachten te overleven. En het was dan ook vreselijk om te zien hoe drastisch ze zouden optreden, als ze de wanhoop nabij zijn. Beiden beseffen ze al te goed in welke staat ze verkeren. Ze vragen zich zelfs af hoe het komt dat ze in deze situatie terecht zijn gekomen. Twee blanke Amerikanen met een degelijke opleiding en redelijk intelligent. Als ze zich dan afvragen hoe het zo is kunnen eindigen, vergelijken ze het met de dommigheid waarmee vogels blijven invliegen tegen eenzelfde raam. Een andere redenering als die van de ezel en de steen blijkbaar. Het wordt dus afgedaan als gewoon dom inzicht en daarmee is de kous af. Dus het besef en de soms opkomende drang om ermee te stoppen, zorgt er toch niet voor dat de twee de verlossende stap wagen.

Zelf heb ik gelukkig geen ervaring met drugs, maar andere ervaringen zijn dan wel weer vergelijkbaar met Jude’s en Bobbie’s hopeloze verslaving. De vertolkingen van David Dastmalchian en Kim Shaw leken me realistisch genoeg. Schitterend geacteerd en prachtig om te zien hoe ze telkens in verschillende gemoedsstemmingen verkeren. Zelfs de fysieke eigenschappen van deze twee junkies als ze ontwenningsverschijnselen vertonen, was overtuigend. Jude is een intelligente jonge kerel, maar tegelijkertijd onbetrouwbaar. Bobbie lijkt meestal op een echte slons, totdat ze het call-girl trucje uitvoert en zich opmaakt. Op dat moment reïncarneert ze in een wondermooie verschijning. De nevenpersonages zijn van bijkomend belang. De hele film richt zijn aandacht op de twee hoofdpersonages.

Uiteindelijk is de hele film alleen maar een aaneenschakeling van fragmenten over menselijk verval, wanhoop en ellende. En dit afgewisseld met kortstondige flashbacks (waar drugs ook altijd een rol in speelt) en momenten waarop het duo aan geld tracht te geraken. Totdat het noodlot toeslaat en men dan met een rotvaart richting ontknoping gaat. En die ontknoping is het moment dat me ontroerde. Dat specifiek moment waaruit blijkt dat er inderdaad toch een innige band is tussen de twee. Een vertederend gebaar en misschien een sprankeltje hoop op slagen. “Animals” is een ontroerende film, met een soort verdraaid liefdesverhaal erin verwerkt, die laat zien hoe een dierlijk instinct zich meester maakt van een naar drugs schreeuwend lichaam. Sublieme film!