Korte Inhoud Dit is het waargebeurde verhaal van een Schotse luitenant die tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Japanners in Singapore
gevangen genomen werd. Hij werd naar een kamp in Thailand gestuurd waar
hij werd onderworpen aan verschrikkelijke folteringen, en gedwongen werd
om mee te bouwen aan de beruchte spoorlijn van Birma naar Thailand. Jaren
later lijdt hij nog steeds aan posttraumatische stressstoornis, tot zijn
tweede vrouw, Patricia Wallace, hem helpt zijn verleden
achter zich te laten. Genre : Biografie/Drama/Oorlog Land : Australie/UK Cast : Colin Firth : Eric Lomax Jeremy Irvine : Eric Lomax Nicole Kidman : Patti Regisseur : Jonathan Teplitzky
“The railway man” is een emotioneel en prachtig in beeld gebracht
verhaal over Eric Lomax, een Schotse officier die in Singapore gevangen
genomen werd en aan het werk werd gezet als ingenieur bij de aanleg van
deze spoorlijn. Gezien de omstandigheden kwam hij er dus nog goed vanaf,
totdat de Japanners ontdekten dat het groepje ingenieurs een radio
hadden geconstrueerd zodanig dat ze de ontwikkelingen aan het front
konden volgen. De Japanners dachten echter dat ze het gebruikten om
berichten te verzenden. Eric neemt de moedige beslissing om alle
verantwoordelijkheid op zich te nemen waarna een lange periode aanbreekt
van opeenvolgende martelingen en vernederingen. Tot aan de bevrijding.
Het is een verfilming van het indrukwekkend verhaal dat door Eric Lomax
zelf werd neergeschreven in een autobiografie. Een verhaal van een
getekend en een aan PTSS (Posttraumatische Stress Stoornis) lijdende man
die geobsedeerd is door de spoorwegen en probeert in het reine te komen
met het verleden. Het is tijdens een treinreis dat hij Patricia
Wallace (Nicole Kidman), een recent gescheiden en belezen vrouw, ontmoet. Tijdens hun
huwelijk ontdekt Patricia algauw dat hij nog steeds gebukt gaat onder
zijn traumatisch verleden en dat Eric nog steeds achtervolgd wordt door
zijn Japanse beulen.
Een aangrijpend verhaal dat op een subtiele manier en met respect
verfilmd werd. Er werd geen gebruik gemaakt van actierijke of vreselijke
huiveringwekkende beelden over martelingen. Het is eerder het bijna
ontbreken hiervan dat er voor zorgt dat een beklemmend gevoel zich
meester van je maakt en dat je een beeld geeft van de verschrikkelijke
omstandigheden waarin deze krijgsgevangenen zich bevonden. De
nachtmerries die Eric soms had en de comateuze gemoedstoestand waarin
hij zich soms bevond, zijn indrukwekkend vertolkt. Het verhaalt springt
heen en weer tussen het verleden en het heden en leveren soms echte
postkaart-beelden op : het verliefde koppel op het strand met een
wegwaaiende paraplu en beelden op het einde met de afgewerkte spoorlijn
in Birma.
Deze prachtige beelden staan in schril contrast met de smerige en
mensonterende beelden van de Japanse kampen die we voorgeschoteld
krijgen. De uitzichtloze situatie, de uitgemergelde lichamen , de
doodvermoeide arbeiders die bezwijken tijdens de loodzware dwangarbeid,
de onmenselijke omstandigheden en continue martelingen en straffen die
ze ondergingen. Een ontluisterend beeld van de Japanners : wreed,
gevoelloos, meedogenloos, ongemeen hard en sadistisch. Een zwarte pagina
in hun geschiedenis waar ze toch lichtjes vanaf zijn gekomen. Alsof ze
die pagina hebben uitgescheurd,verbrand en liefst van al zo snel
mogelijk achter zich hebben gelaten en vergeten.
Zowel Jeremy “War Horse” Irvine als Colin “Love Actually” Firth spelen
op een overtuigende manier de rol van Eric Lomax. Irvine ondergaat de
fysieke terreur en marteling als jonge officier door de Kempeitai (een
soort Japanse Gestapo). Het zijn sporadisch vreselijke beelden om aan te
zien en om aan te horen. De regelmaat waarmee hij in elkaar geslagen
wordt met een hardhouten steel. Het moment dat er een bot breekt na het toedienen van hardhandige slagen is iets dat door merg en been gaat. Het gejammer en geschreeuw. De angstige blik als hij weer afgevoerd wordt naar een geïsoleerde kamer om een speciale behandeling te krijgen.
Firth ondergaat nog altijd de psychische marteling van zijn
traumatische ervaring. Hij keert regelmatig in zichzelf terug,spreekt
geen woord meer en heeft zelfs ronduit agressieve reacties. Hij woont
regelmatig een samenkomst bij met lotgenoten om daar stilzwijgend een
uurrooster voor treinen te bestuderen. Voor eens vond ik dat Nicole
Kidman een degelijk rol speelde. Ze is niet direct mijn favoriete
actrice, en misschien kwam ze hier wel overdreven koel en gereserveerd
over, maar het paste wonderwel bij haar en af en toe zag je die
figuurlijke gletsjer ook wel eens ontdooien. En tevens vond ik de jonge
Takeshi Nagase (Tanroh Ishida) meesterlijk. Zijn gezichtsuitdrukking
varieerde van sadistische kalmte naar gemeend medelijden. Een sterk
staaltje van acteertalent.
Uiteindelijk zal er weer iemand klagen over het voorspelbaar (als je het
boek gelezen hebt is dit natuurlijk nogal wiedes) en het flauw einde.
Maar uiteindelijk vond ik dit een passend en waardig einde. Een einde
dat door zijn eenvoud grootser werd dan elk ander denkbaar einde. En
ondanks dat de film op een gezapig tempo vooruitgaat, waren de 116
minuten zo voorbij. Het is geen “Bridge on the River KWai” maar in mijn
ogen toch een gedenkwaardige film die redelijk wat indruk op me maakte.
Mijn mening
Post a Comment