Alone in Berlin (2016)

Korte Inhoud

1940. Otto en Anna Quangel wonen in een volkswijk in Berlijn tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nadat ze bericht krijgen dat hun enige zoon is omgekomen besluiten ze zich te verzetten tegen Adolf Hitler en de nazi's. Ze beginnen met het schrijven van ansichtkaarten om mensen aan te sporen te protesteren tegen de nazi's. Escherich is een Gestapo-inspecteur die belast wordt met het vinden van de schrijvers van de ansichtkaarten.

Genre : Drama
Land : UK/Frankrijk/Duitsland

Cast :
Emma Thompson : Anna Quangel

Brendan Gleeson : Otto Quangel
Daniel Brühl : Escherich

Regisseur : Vincent Perez

Mijn mening

“You're to blame.
You and your damn war!
You and your damn fuhrer!”

Er zijn ontelbare films over het verzet in WOII. Maar nog nooit had ik gehoord van een verzet door Duitsers tegen het Nazi regime. Ik ben er zeker van dat er wel meer Duitse burgers niet opgezet waren met de gang van zaken in het Duitse rijk. De meeste hielden dit angstvallig voor zichzelf uit angst voor represailles. Dat Anna (Emma Thompson) en Otto Quangel (Brendan Gleeson), die in het ware leven Hampel heetten, misschien al een aversie hadden voor het regime, doordat hun zoon ingelijfd werd in het Duitse leger, staat buiten kijf. De dag dat ze te horen krijgen dat hun zoon gesneuveld is aan het front, is een kantelpunt voor beiden. Anna trekt zich terug en rouwt op een serene manier, terwijl Otto’s rebels karakter naar bovenkomt en het plan aanvat om compromitterende berichten op postkaarten te schrijven en ze naderhand ergens in Berlijn achter te laten. Hij tracht op die manier anderen duidelijk te maken dat het Duitsland waar ze leven, niet zo ideaal is. Ook al is er maar één iemand die ook een stil verzet opstart, dan nog is Otto ervan overtuigd dat hij geslaagd is in zijn opzet. En dit als wraak voor de dood van zijn zoon.

“Alone in Berlin” is niet bepaald een actierijke oorlogsfilm en gaat traag vooruit. Het enige wat je de hele film te zien krijgt, is Otto die op een geduldige manier zijn protestteksten op een postkaart neerpent (met fluwelen handschoenen en in een andere schrijfstijl), de onhandige en gevoelloze manier waarop deze twee verzetstrijders met elkaar omgaan en het onderzoek dat door de jonge politie inspecteur Escherich (Daniel Bruhl) wordt gevoerd. Alhoewel ik me eigenlijk afvroeg wat deze inspecteur zijn tactiek was om de verantwoordelijken op te sporen. Het enige wat hij deed was eindeloos naar een stadsplan van Berlijn kijken waar een hele resem speldjes op waren geprikt. Elk speldje vertegenwoordigde een gevonden briefkaart. Exact 285 van die briefkaarten. En het enige aanknopingspunt dat Escherich heeft, is het handschrift op de briefkaarten waar men bepaalde karaktertrekken van de schrijver uit kan afleiden.

Dus buiten een nevenplot over een Joodse bovenbuurvrouw die probleemloos door de Quangel’s in bescherming wordt genomen indien nodig, is men alleen getuige van hun stille protest en de relatie tussen de beide langgetrouwden. Een huwelijk waar de affectie en passie totaal verdwenen is. Zelfs de brief over het overlijden van hun zoon, ontlokt geen tekenen van enige emotie. Ondanks het sublieme acteerwerk kwam het allemaal redelijk saai over. Zelfs het gebruik van Engels als voertaal, met een belachelijk klinkend Duits accent, voelde geforceerd aan. Dat dit een strategische zet was, zodanig dat ze twee klinkende namen konden engageren, was overduidelijk. “Alone in Berlin” toont wel aan dat niet alle burgers fervente aanhangers waren van Nazi-Duitsland, maar deze eenmansactie had uiteindelijk geen enkele invloed op de opkomst van Adolf Hitler zoals we wel weten uit de geschiedenisboeken. Uiteindelijk was het niet meer dan wat schreeuwen in de woestijn. Hadden ze de naalden gebruikt die nodig waren voor aan te duiden waar de prentbriefkaarten gevonden werden, en deze in Hitler’s achterwerk geplant, dan was dit pijnlijker geweest dan deze bewonderenswaardige actie.