47 Meter down (2017)

Korte Inhoud
De zussen Kate en Lisa zijn klaar voor een onvergetelijke vakantie in Mexico. Wanneer zich de gelegenheid aandient om in een kooi grote witte haaien te bekijken is Kate erg enthousiast. Na enige overredingskracht gaat Lisa ook akkoord en niet veel later bevinden ze zich twee uur van de kust van Huatulco om oog in oog te gaan staan met de roofdieren.

Genre : Horror
Land : UK/USA/Domenicaanse Republiek

Cast :
Mandy Moore : Lisa
Claire Holt : Kate

Regisseur :
Johannes Roberts

Mijn mening

“Lisa, you need to calm down.
We need to get out of here!
If you do not calm down, we will die here!”

In “The Shallows” had Blake Lively tenminste nog een rots in de oceaan waarop ze veilig zat en waaromheen een enorme haai zwom. Dat was al angstaanjagend genoeg. In “47 Meters down” zitten ze met tweeën in een stalen kooi terwijl ze belaagd worden door zulke bloeddorstige reuzenhaaien en is er ook nog het probleem van zuurstoftekort. Er zijn plezantere manieren om je tijd door te brengen terwijl je ergens op een exotische bestemming je vakantie doorbrengt. Zo zie je maar dat je best je instinct (of dat van iemand anders) volgt, zodanig dat je gespaard blijft van zulke levensbedreigende situaties.

In eerste instantie vreesde ik dat dit niet zo’n bijster interessante film zou worden. Een volledige film op één en dezelfde locatie (de bodem van de oceaan) en met alleen maar twee hulpeloze jonge deernen die geen flauw idee hadden hoe ze konden ontkomen. “Meer dan wat paniekerig gedoe en een beeld constant opgevuld met angstig geproduceerde luchtbellen zal het niet zijn” dacht ik nog. Tja, zo zie je maar dat een mens zich weer kan vergissen. Het werd uiteindelijk toch vreselijk spannend.

Het zijn de twee zussen Lisa (Mandy Moore) en Kate (Claire Holt) die op vakantie zijn in Mexico en na een avondje stappen door twee lokale gigolo’s worden verleid die hen dan de volgende dag uitnodigen om met behulp van een haaienkooi in de oceaan af te dalen. De enige vereiste die men stelt is dat ze bevestigend antwoorden op de vraag of ze ervaring hebben in diepzeeduiken. Dit zei al veel over het professionalisme van deze organisatie. Als nuchtere, realistische mens zou ik daar al een streep trekken en dit verdacht ruikende uitstapje mijn bruingebrande rug toekeren. Maar bovenal zou ik nooit van zijn leven op dit aanbod ingaan, wetende dat ik nog nooit een litertje zuurstof onder water heb ingeademd. Ik zou terstond een paniekaanval krijgen. Allemaal flauwekul voor deze dames. Lisa heeft totaal geen ervaring, maar haar betrouwbare zus weet haar te overtuigen. Als ze dit aandurft, kan ze haar ex-vriend bewijzen dat ze niet zo’n saaie trien is. Kate mist dus enig verantwoordelijkheidsgevoel en Lisa een heleboel hersencellen. Ofwel heeft de Tequila er iets mee te maken.

Verder uitweiden is nergens voor nodig. Je kan zo aan je water voelen wat er gaat gebeuren als ze in het (ja hoor) water terechtkomen. Wat had je anders verwacht als een niet zo professioneel uitziende bemanning op een gammele boot je het water in laat zakken, terwijl ze bloederig aas gebruiken om de haaien te lokken (wat ook nog eens illegaal blijkt te zijn) ? Inderdaad, voor ze het weten, kunnen zandkasteeltjes bouwen op de bodem van de oceaan en begint een zenuwslopende race tegen de tijd. De beelden op zich zijn indrukwekkend en realistisch. Het claustrofobische gevoel overrompelt je. En de paniek en angst die zich meester maken over de beide duikers (vooral bij Lisa), is geloofwaardig gebracht. Echt acteerwerk is natuurlijk niet mogelijk als je zo’n 47 meter onder het wateroppervlak ronddobbert. De duistere zeebodem en de gedachte dat er elk moment vanuit die duisternis een volwaardige Jaws op je afvliegt, zorgt natuurlijk voor de nodige stress en schrikmomenten.

Toch enkele punten van kritiek om af te sluiten. Blijkt dat één enkel druppeltje bloed uit een wondje voldoende is om zo’n gigantische mensenhaai te lokken. Maar als ze dan ineens vanuit het donker trachten toe te slaan, dan missen ze het hulpeloze slachtoffer toch wel. Ik concludeer dan onmiddellijk dat zo’n haai over een gigantisch reukorgaan moet beschikken. En daarnaast dat het zo stekeblind is als een mol. Verder vond ik deze computer geanimeerde roofvissen niet bijster goed geslaagd. Maar dat vond ik ook van het opgefrommelde plastiek haaitje in “The Shallows”. En de ontknoping is ook iets waar je over kan discussiëren. En ik twijfel eraan of het gebeuren wetenschappelijk correct is.

Maar al bij al was dit een redelijk spannende onderwater thriller waar Cousteau met plezier naar zou kijken. En schijnbaar is er al een vervolg in de maak met de hoogst originele titel “48 Meters down”. Dus dan zal het probleem zich een metertje dieper stellen. Kwestie van grenzen verleggen, veronderstel ik ! En voor allen die toekomstige verre reizen in het verschiet hebben, een klein advies. Blijf veilig langs het zwembad liggen en doe alleen excursies die georganiseerd worden door het hotel. En sluit een degelijke reisverzekering af voor je vertrekt.