Mute (2018)

Korte Inhoud
'Mute' speelt zich af in de nabije toekomst en volgt een barman die de naam Leo draagt en in de bruisende stad Berlijn woont. Door een ongeluk in zijn jeugd heeft Leo het vermogen om te kunnen praten verloren en het enige goede in zijn leven is zijn vriendin Naadirah. Wanneer zij echter spoorloos lijkt verdwenen, begint hij een zoektocht naar haar. De enige terugkerende aanwijzing die hij heeft zijn twee sarcastische Amerikaanse chirurgen en Leo wordt gedwongen in de onderwereld naar zijn liefde te zoeken

Genre : SF/Thriller
Land : UK/Duitsland

Cast :
Alexander Skarsgård : Leo
Seyneb Saleh : Naadirah
Paul Rudd : Cactus Bill

Regisseur :
Duncan Jones

Mijn mening

“Why the hell can't he talk anyway?
It's complicated.
It's his mother's fault.
He needs surgery.
It's against her beliefs.”

Gelukkig dat Alexander Skarsgård van nature niet een stemloos persoon is. Het zou nogal een vreemd zicht zijn geweest als hij in “The Legend of Tarzan” zo zou verschijnen. Al bengelend aan een liaan met zijn mond wijd opengesperd. Maar geen enkel geluid dat door de jungle snijdt zodanig dat iedereen die welbekende oerkreet zou horen. In “Mute” is hij wel zo’n persoon waar geen geluid uit komt. En dat vanwege een pijnlijke confrontatie met de propeller van een motorboot (veronderstel ik toch). Wat rest is dan wel een manspersoon met de gestalte van Tarzan en wiens communicatievermogen gelijkaardig is aan dat van Tarzan. Namelijk redelijk gebrekkig.

Als je de omkadering en de futuristische decors bekijkt dan verwacht je toch een degelijke Science-fiction. Het is dan ook gesitueerd in een fictierijke omgeving, namelijk het toekomstige Berlijn, dat je enorm veel doet terugdenken aan beelden uit “Blade Runner”. Er is enorm veel gebruik gemaakt van neonverlichting, holografische schermen, rondvliegende futuristische voertuigen en een veelvoud aan digitale automaten. Het is een schreeuwerige, luidruchtige grootstad geworden vol duistere figuren en praktijken. In deze stad is Leo (Alexander Skarsgård) barman van één of ander nachtclub waar ook zijn blauwharige vriendin Naadira (Seyneb Saleh) als dienster werkt. Een mysterieuze dame met een tot nu toe onuitgesproken geheim. En het moment dat ze dit geheim openbaar wilt maken, verdwijnt ze ineens. En dat is het moment voor Leo om zijn barman outfit aan de kapstok te hangen en zich als een futuristische, zwijgzame Sherlock op het speurderspad te begeven.

Verwacht je een "Blade Runner"-achtige SF met een op hol geslagen androïde of artificiële intelligente machines die de toekomstige maatschappij willen veroveren, dan zal je toch licht ontgoocheld zijn. Het uiteindelijke verhaal in “Mute” is niet meer dan een soort detectiveverhaal met enkele wel heel bizarre wendingen en kleurrijke figuren. De twee Amerikaanse artsen die Leo telkens tegen komt op zijn speurtocht, zijn wel een vreemd koppel. Zowel hun uiterlijk (zoals de walrussnor van Paul Rudd en zijn jaren 70 hemdjes) als hun roepnamen. Twee artsen die Cactus en Duck heten. Je zou je voor minder in je drinken verslikken. En dan werken deze twee chirurgen ook nog eens in een onhygiënische kelder waar ze leden van de maffia oplappen (om zo een paspoort te verkrijgen om Duitsland te verlaten). Ze lijken zo weggelopen te zijn uit een veldhospitaal tijdens de Vietnam oorlog. En dan wil ik het nog niet eens hebben over Duck’s (Justin Theroux) perverse eigenschap.

Om eerlijk te zijn vond ik de momenten waarin deze twee weirdos opdoken, de meest interessante. Enerzijds voelde het nogal komisch aan. Anderzijds was ook nogal controverse. Dat de verhaallijnen van deze twee geneeskundigen en dat van de op zoek zijnde Leo zich ergens treffen, was vanzelfsprekend. Maar uiteindelijk is dit eigenlijk het minst interessante van de hele film. Het is de omkadering en de manier waarop het in beeld werd gebracht dat het boeiend maakt. De enscenering en personages vormen een kleurrijk geheel. Het toekomstig prostitutienetwerk ziet er wel erg buitenwerelds uit als je de als geisha verkleedde figuur (met een uitgelopen make-up) ziet, in een bizar interieur waar twee robot (voorzien van extreem uitziende seksattributen) in een expliciete houding geëtaleerd zijn op het bed.

Ik vroeg me alleen af of al die verschillende stilistische ingrepen noodzakelijk waren. Waarom moest het hoofdpersonage stemloos zijn? Toch niet om de filmtitel te verantwoorden? En waarom dat futuristische? Toegegeven, als je dat gegeven laat vallen, dan blijft er niet echt veel meer over. En het meest negatieve is toch wel de tijdsduur. Dat zou niet veel uitmaken, als er tenminste veel te beleven viel. Ook al deden er redelijk wat bekenden mee (en geef toe,Tarzan en Ant-man in één film kan alleen maar voor vuurwerk zorgen), vond ik het toch maar een middelmatige film. Misschien probeert Duncan Jones, zoon van de artistiek begaafde David Bowie, koppig aan een eigenzinnig traject als regisseur te werken. En net zoals zijn vader zou dit wel eens in de toekomst vruchten kunnen afwerpen.