The Possession (2012)

Korte Inhoud
Het jonge meisje Emily koopt op een rommelmarkt een antieke doos, niet wetende dat binnen in het collectors item een dibboek leeft. Emily raakt geobsedeerd door haar artefact en de dibboek verslindt zijn menselijke slachtoffer. Haar vader Clyde probeert samen met zijn ex-vrouw Stephanie een manier te vinden om de vloek op hun kind de beëindigen.

Genre : Horror
Land : VS/Canada

Cast :
Jeffrey Dean Morgan : Clyde
Kyra Sedgwick : Stephanie
Natasha Callis : Emily

Regisseur :
Ole Bornedal

Mijn mening

"Hey! Stay away from my kids teeth!"

In tegenstelling met het veelbelovende begin van “The Possession” is het einde van deze Joodse variatie op het “bezeten-zijn“ thema, redelijk lachwekkend. Het zou me niet verwonderen als we in de toekomst ergens een komische versie hiervan zullen tegenkomen in één of andere "Scary Movie" met een dansende rabbijn. Maar ondanks dat dit de zoveelste variant op de befaamde film “The Exorcist” is, vond ik het toch een aangename film die zijn momenten had.

Als de hele film het niveau had aangehouden van de openingsscène, dan was dit ongetwijfeld een schitterende film geworden. We zien een oude vrouw die het vervloekte houten kistje in bezit heeft en dit tracht te vernietigen, waarna ze ongenadig wordt dubbel geplooid, rondgezwierd en zonder twijfel levenloos achtergelaten. De uitverkoop die de nakomelingen van deze vrouw organiseren, naar eigen zeggen voor belastingen te kunnen betalen, is volgens mij om de medische kosten te kunnen financieren. Het is daar dat Clyde (Jeffrey Dean Morgan) en zijn twee dochters Emily (Natasha Calis) en Hannah (Madison Davenport) dan toevallig terechtkomen omdat Clyde nog wat borden nodig heeft. Emily ontdekt het oude houten kistje en is er direct door gefascineerd. Het kistje staat vol Hebreeuwse opschriften en blijkt later een kistje te zijn waar een dibboek in huist. Een dibboek is volgens de Jiddische mythologie de ziel van een overledene die teruggekeerd is uit de hel en zich wil meester maken van een levende om iets af te maken wat hij niet heeft kunnen voltooien in zijn leven. Het kistje blijkt verzegeld te zijn wanneer Clyde het samen met zijn dochter onderzoekt. Maar toch slaagt Emily om het kistje ’s nachts te openen. Het herbergt een aantal oude artefacten zoals een oude tand, een dode mot, een houten figuurtje en een ring, die Emily onmiddellijk aandoet. Vanaf dit moment begint Emily te veranderen in een in zichzelf gekeerd meisje voor wie het kistje een ware obsessie wordt.

Het tweede facet van deze film is het familiale gedeelte van de familie. Clyde is nog maar recent weg bij zijn vrouw Stephanie (Kira Sedgwick) doordat de twee uit elkaar gegroeid zijn en omdat Clyde meer passie had voor zijn basketbal coachen dan zijn relatie met zijn vrouw. Ondertussen heeft Stephanie terug een relatie met de perfecte man en tandarts Brett (Grant Show) en verblijven de 2 dochtertjes afwisselend bij de 2 ouders. Hemeltergend clichématig is dit gedeelte van de film. Voor mij was dit meer horror dan het gedeelte met de dibboek. Je voelt het zo aankomen dat de twee gescheiden personen nog altijd gevoelens hebben voor elkaar en dat naarmate het einde nadert, ze weer naar elkaar zullen toegroeien. De onweerstaanbare tandarts verdwijnt ook ergens in de film op niet verklaarde manier van het toneel. Het verband tussen de tand in het kistje, de tandarts en het moment waarop hij met zijn mond (bijna) vol tanden naar Emily staart, is ook weer toevallig zeker.

De film is volgestouwd met clichés uit eerdere films van dit genre. Er zijn echter een paar redelijk geslaagde momenten zoals het ogenblik dat Emily in haar keel kijkt met een zaklamp, de langzame metamorfose die ze ondergaat, de gewelddadige aanvallen tegen de oude vrouw en lerares, de scan.
Er zijn ook een paar belachelijke momenten met als toppunt het moment waarop Emily haar vork in de hand van Clyde plant waarop deze laconiek reageert met een doodkalm “Go to your room”. Een toonbeeld van zelfbeheersing. En de reeds eerder vermelde clichés zijn ook rijkelijk aanwezig. De dichtslaande deuren, de stroboscopische lichten, de vervormde stem, het feit dat de demon gebruik maakt van een verzwakte familiesituatie om bezit te nemen van iemand, de vertwijfelde roep van de vader om hem te gebruiken en de meest voor de hand liggende gemakkelijkheidsoplossing om de film naar een hoger suspense niveau te brengen is het gebruik van de vermelding “Based on true Facts".

De vertolking door Natasha Calis is het enige noemenswaardige in deze film. De rest gaat van nietszeggend tot inspiratieloos. Jeffrey Dean Morgan speelt een doorsnee rol als de beschermende vader die holderdebolder naar de Joodse wijk rent voor advies en hulp. Voor de rest doorloopt hij het verplichte pallet van zorgzame vader naar onterecht beschuldigde vader waarbij de wanhoop op zijn gezicht staat te lezen. Kyra Sedgwick speelt de dwarse en waarschijnlijk emotioneel gekwetste en eenzaam voelende vrouw die waarschijnlijk de perfecte tandarts in huis heeft genomen om haar basketballiefhebbende ex-man emotioneel te raken. Verder stelt haar bijdrage niet veel voor. Madison Davenport is de oudere dochter. That’s it. Haar enigste actierijk gedeelte is haar hysterisch geschreeuw tijdens de mottenplaag. De kleurrijkste figuur wellicht is Matisyahu (The Hasidic Reggae Superstar) die de Joodse zoon Tzadok vertolkt, die zich verplicht voelt om de totaal onbekende familie te helpen om de dibboek veilig op te bergen. Deze Hebreeuws-Amerikaanse reggaezanger deed wel zijn uiterste best bij de slot ceremonie en versloeg elke duiveluitdrijving ooit getoond in een horror met gemak op punten.

“The Possession” is niet echt griezelig. Er zijn geen bloederige taferelen en de schrikmomenten zijn enorm schaars. Het is echter plezant om naar te kijken en het entertainment gehalte ligt wel enorm hoog. Als je de clichés eventjes vergeet en het vanzelfsprekend open einde negeert, kan je van deze film echt wel genieten. Niks baanbrekend of origineel, maar na een film als "Cruel Will" kan je deze film wel appreciëren.