Holy Ghost People (2013)

Korte Inhoud
De 19-jarige Charlotte roept de hulp in van de alcoholische ex-marinier Wayne wanneer haar vervreemde zus verdwenen is in de Appalachian bergen. Hun zoektocht leidt hen naar de kerk van One Accord en de mysterieuze priester Broeder Billy, die met slangen werkt. Billy wijdt zich aan verschoppelingen die bewust risico's nemen om gewond te raken of gedood te worden tijdens hun zoektocht naar verlossing bij de Heilige Geest.

Genre : Thriller/Drama
Land : VS

Cast :
Emma Greenwell : Charlotte
Joe Egender : Billy
Brendan McCarthy : Wayne

Regisseur : Mitchell Altieri

Mijn mening

"Bless your name, holy Jesus.
Satan's sheddin' big ol' tears tonight.
He's a big boy, ain't he? I call him Satan, 'cause he's so big and mean.
It's these deadly serpents the Lord sent us to handle... without fear.
Our hearts are filled with the Holy Ghost.
Get on up here, Brother Cole. Satan wants to talk to you."

“Holy Ghost People” is niet echt een horror, ook al laat de filmaffiche dit uitschijnen en is het een redelijk macaber thema. Het is eerder een thriller waarbij het griezelige gedeelte zich eerder manifesteert op religieus vlak. Of je moet al de rillingen krijgen bij het zien van enkele giftige ratelslangen.

Het akelige van deze film zit hem in het feit dat het inderdaad nog steeds mogelijk is dat een individu die charismatisch overkomt en het talent heeft om op overtuigende manier te prediken, een meute zou kunnen vervoeren en manipuleren zodanig dat ze hem blindelings volgen en rotsvast geloven in wat deze indoctrinerende figuur verkondigt. Een heldere geest die uit laat schijnen dat hij de waarheid (meestal een verdraaide waarheid echter) in pacht heeft . Ongeacht of datgene wat hij predikt op Bijbelse of andere religieuze teksten gebaseerd is of dat dit gewoon geïmproviseerde goed klinkende en holle woorden zijn. En meestal spreekt hij dan mensen toe die het psychisch en emotioneel moeilijk hebben of herstellende zijn van een bepaalde tegenslag, en eigenlijk nood hebben en op zoek zijn naar een sprankeltje hoop en een laatste strohalm om zich aan vast te houden. De geschiedenis heeft al aangetoond welke gevolgen zo’n figuren kunnen veroorzaken. En zonder hier een religieus debacle te veroorzaken, ben ik er stellig van overtuigd dat de meeste mondiale problemen hun oorsprong vinden in het religieuze aspect in het menselijke leven. En dat kan sommige al danig de schrik op het lijf jagen. Enough said !

Charlotte (Emma Greenwell) is een doodgewoon dienstertje in een lokale bar in een godvergeten Amerikaans stadje nabij de Appalachen. Ze is op zoek naar haar zus Liz die ze jaren geleden heeft buiten gegooid wegens een aanhoudende drugsverslaving. Het laatste wat ze weet over Liz is dat ze zich aangesloten heeft bij een sekte, genaamd “The Church of the One Accord”, ergens in de bergen. Ze vraagt de hulp van de aan PTSS lijdende drankzuchtige Afghanistan veteraan Wayne (Brendan McCarthy) die ze een avond naar huis heeft geholpen. Allereerst staat hij nogal weigerachtig hier tegenover totdat Charlotte met haar spaarcentjes voor Wayne’s ogen wappert. Voor je het beseft wonen ze een dienst bij van deze religieuze groepering en maken ze kennis met de flegmatieke en charismatische figuur Billy (Joe Egender) die er uitziet alsof hij zo weggelopen is uit een jaren 60 film en waarvan je verwacht dat hij elk moment één of ander rock a Billy lied zal aanheffen. Een echte religieuze crooner. Zijn boodschap beklemtoont hij d.m.v. het gebruik van giftige ratelslangen. Deze zijn het symbool van de eeuwige strijd tussen God en de duivel. Algauw beseffen Charlotte en Wayne dat Liz niet aanwezig is en gaat Charlotte op onderzoek uit. Voordat ze het weten zitten ze echter gevangen in het gevaarlijk godsdienstig web van Broeder Billy en zijn trawanten.

Uiteindelijk was dit in de aanloop geen beroerde film. De naargeestige sfeer was constant aanwezig en zelfs bij momenten was het redelijk spannend. De beelden die er tussenin werden gemonteerd van de gelijknamige documentaire gemaakt door Peter Adair in 1967, zorgen ervoor dat het deze lugubere,enge sfeer behouden bleef. De vertolkingen zijn het sterkste punt in deze qua ontknoping matige film. Vooral Joe Egender vond ik fantastisch en sterk acteren. Hij kwam echt over als een duivels en manipulatieve persoon met zijn luid klinkende stem en de manier waarop hij zijn volgelingen op hypnotiserende wijze toesprak. Een ware wolf in schapenvacht. Satan in hoogst eigen persoon. Brendan McCarthy en Emma Greenwell kwamen heel overtuigend over als het bij toeval gecreëerde koppel. McCarthy, de door alcohol geteisterde persoon, die eigenlijk liever direct terug naar zijn stekje wil rijden maar uiteindelijk toch overstag gaat naarmate hij langer droog staat. Een personage dat overal lak aan heeft. En Greenwell probeert op eigen houtje de puzzel te ontrafelen. Een sterke bezetting die zichtbaar moeite deed.

Maar dan vervalt de film in een rommelig geheel en heeft het een teleurstellend einde. De hele opbouw is grandioos en wordt teniet gedaan door zo’n inspiratieloze ontknoping. En waarom konden ze niet recht op de man af vragen over de aanwezigheid van Liz ? Ondanks hun afkeer en onverschilligheid t.o.v. dat religieuze gedoe, laten ze zich er toch in onderdompelen. Het lijkt me toch vreemd dat ze van meet af aan konden aanvoelen dat er een zeker gevaar uitging van deze gesloten gemeenschap.

Al bij al een op zeker gebied enge en griezelige film over het afschrikwekkende van fanatieke sektes. Een aaneenschakeling van extreem religieuze hersenspoelingen waarbij zelfkastijding een methode is tot zelfreiniging. Een geschifte ritueel aangemoedigd door een dogmatisch persoon. Er zijn meerdere films over zulke sektes (en deze is zeker en vast beter dan “Red State”) die, doordat het voor “normale” mensen onbegrijpelijk en vreemd is, tot verwarring leidt en zelfs angstaanjagend is doordat het onbekende afschrikt. Verwacht je dus niet aan bloederige taferelen en akelige schrikmomenten. Voor de genre liefhebbers is het echter een film die het bekijken waard is.