Mijn mening
Anything buried out there,
is meant to stay buried.
“Bullitt County” is niet echt een ontspannende film. Eerlijk
gezegd moest ik mezelf beheersen om niet na een half uur er al de brui
aan te geven. Erg boeiend was het niet. Integendeel. Het was tergend
traag en nietszeggends. Het verhaal situeert zich in de jaren 70 wat
overduidelijk is als je de kleurrijke, drukbedrukte kleding en de
Woodstock-achtige attributen bekijkt. Een reünie van volwassen geworden
schoolvrienden die nog eens het eentonig bestaan als verantwoorde burger
wilden doorbreken. Er wordt een trip gepland naar Kentucky waar ze nog
eens een befaamde kroegentocht overdoen langs hun favoriete stokerijen.
De enige niet echt vrijwillige is Gordie (Mike C. Nelson) die op punt
staat in het huwelijksbootje te stappen. Hij wordt gekidnapt, in de
koffer gesmeten en meegevoerd naar de bestemming. Blijkbaar is dit zijn
vrijgezellenparty.
Het is pas als Gordie verneemt dat er in deze contreien sprake is van
een verborgen schat, de “Bullitt Treasure”, dat het tempo de hoogte
ingaat. Blijkbaar is het een aanzienlijke som geld (winst van illegaal
alcohol stoken) dat door de familie Bullitt is verstopt in de lokale
bossen tijdens de drooglegging. Als blijkt dat hun favoriete bar
ondertussen overgenomen werd en de nieuwe eigenaars er een wijn-bar van
maakten, verslapt de interesse in het houden van een drankfestijn.
Gordie blijkt ook een herstelde alcoholist te zijn die al 10 jaar geen
druppel meer gedronken heeft. Dus niets belet hen om de bossen in te
trekken gewapend met spaden en kampeermateriaal. Op schattenjacht dus.
Hoogst gezellig blijkbaar wat dan weer leidt tot impressies van vier
overjarige hippies die al tokkelend op een gitaar enkele hasjsigaretten
roken en redelijk wat gerstenat naar binnen werken. Niet echt boeiend,
maar er is al die lichte gewaarwording dat er iets duisters aan de
oppervlakte gaat komen. Een geheim dat deze hechte vriendenkring al
jaren meezeult en klaarblijkelijk heeft niemand de behoefte om het terug
op te rakelen.
Het moment dat ze uitgenodigd worden door een vriendelijk echtpaar om in
hun blokhut een maaltijd te nuttigen, was mijn verwachtingspatroon wat
betreft de film al gemaakt. “Bullitt County” zou niet meer worden
dan een psychologisch drama waarbij een gezellig onderonsje ontaardt in
emotionele uitbarstingen waarbij diep verborgen trauma’s uit het
verleden worden bovengehaald. En dan breekt de hel ineens los. En
voordat ik het goed en wel besef, ben ik naar een heel andere film aan
het kijken. Een film die over overleven, bedriegen, verwijten en
schuldgevoelens gaat. Langzaam wordt duidelijk dat Gordie’s emotionele
rugzak stilaan doorweegt. Niet alleen heeft hij een alcoholprobleem
succesvol achter zich gelaten. Blijkt hij ook een Vietnam veteraan is
die niet geheel ongeschonden deze oorlog is doorgekomen. Het resultaat
is een door PTSS geteisterd persoon die zich bij confrontaties met
moeite kan beheersen. En dan is er een gebeurtenis uit het verleden die
nog het meeste doorweegt. Iets dat naarmate de film vordert, langzaamaan
uit de doeken wordt gedaan via flashbacks.
Robin (Jenni Melear), Keaton (David McCracken) en Wayne (Napoleon Ryan)
waren ook betrokken bij dit voorval, maar hebben dit blijkbaar verwerkt.
Iets wat Gordie hen ook op een bepaald moment verwijt. De
onverschilligheid maakt hem razend. Het was me ook al opgevallen dat ze
niet echt rekening houden met anderen. Wie gaat anders ook op
kroegentocht met een ex-alcoholist? Wat volgt is een uitbarsting van
opgekropte frustraties wat leidt naar een zenuwslopende en bloederige
ontknoping. Mike C. Nelson speelt een schitterende rol. De manier waarop
de persoonlijkheid van Gordie (ook dankzij het terug hervallen in zijn
oude gewoontes) verandert van een goedaardig persoon met issues in een
door waanzin en razernij voortgestuwde wraaknemer, is gewoonweg
schitterend om te zien. Een sterk staaltje van acteerwerk. Het aandeel
van Dorothy Lyman en Richard Riehle was kort maar krachtig.
Nee, “Bullitt County” is geen memorabele film. En misschien was
het beter geweest om de intro met de vier schoolvrienden iets in te
korten. En het aantal plotse wendingen in het verhaal was een beetje
overrompelend. En hadden we die ene kronkel in het verhaal niet al eens
eerder ergens gezien? In ieder geval wist de film me toch aangenaam te
verrassen toen de tweede helft van de film zich aankondigde. Een film
die toont hoe een gemoedelijke situatie snel kan omslaan om vervolgens
te eindigen in een tragedie. Een film die laat zien hoe iemand door
schuldgevoelens getekend door het leven gaat en welke impact dit heeft
op zijn persoonlijkheid. Ondanks Gordie’s fouten en agressief gedrag,
voel je toch mededogen voor hem. Kortom, een geslaagde low-budget indie.
Tja, iets waar ik dus van hou.
Korte Inhoud 
Post a Comment