Spring (2014)

Korte Inhoud
Wanneer zijn zieke moeder sterft realiseert Evan dat zijn leven nergens toe leidt. Met zijn laatste salaris besluit hij naar Europa te gaan. Hij kiest een willekeurige bestemming en belandt in Italië, waar hij rondtrekt en optrekt met andere toeristen. Maar alles verandert wanneer hij aankomt in een idyllisch stadje in het zuiden, waar hij Louise ontmoet. Een tedere romance begint op te bloeien, maar Louise herbergt een duister geheim wat het geluk kan vernietigen.

Genre : Horor/Romantiek/SF
Land : VS

Cast :
Lou Taylor Pucci : Evan
Nadia Hilker : Louise
Vanessa Bednar : Gail

Regisseur : Justin Benson, Aaron Moorhead

Mijn mening

Amazon.com Widgets

"I’m half undiscovered science, a bunch of confusing biochemistry and some crazy hormones."

Een horror film is “Spring” niet echt. Het is eerder een mythologisch liefdesverhaal met een niet onaardige kronkel. Een verhaal over hoe ware liefde obstakels kan overwinnen en hoe die ervoor zorgt dat je voor onomkeerbare wendingen kiest. En dit ook nog eens afgewisseld met soms wel lugubere en bizarre taferelen. Er zijn ettelijke momenten in deze film, die dan ook nog eens tergend langzaam vooruit gaat (en dat is dan ook het enige minpunt wat ik zou kunnen aanhalen), waarbij je je afvraagt wat er nu feitelijk aan de hand is. En het moment dat alles uit de doeken wordt gedaan, krab je je duchtig eens in je haar en denk je ogenblikkelijk “What the fuck is is dat allemaal ?”. Ik geef toe dat de hele metabolische verklaring mijn petje te boven ging het eerste moment, maar na een tijd werd het eigenlijk toch wel duidelijk en besefte ik dat het toch doodsimpel in elkaar zat. Uiteindelijk was het een toch verrassende film die ondanks zijn lange speelduur me onverwachts kon blijven boeien.

Het begin van deze opmerkelijke film is sowieso al schitterend. Een summiere setting. De jonge Evan (Lou Taylor Pucci) naast het bed van zijn doodzieke moeder. Een grapje. Een lege blik. Een laatste zucht en dan … finito. De dag van de begrafenis eindigt met een uit de hand gelopen café ruzie en om problemen met de lokale politie te vermijden, beslist Evan out-of-the-blue om een vliegticket te boeken en af te reizen naar het verre Italië. Daar aangekomen, belandt hij in het gezelschap van twee Britse grootmuilen wiens grootste interesses omvatten : zoveel mogelijk alcohol door hun keelgat te gieten, gore taal spuien en constant proberen Italiaanse schoonheden te versieren. De dag dat ze opkrassen en Evan alleen achterlaten, is deze vast van plan om nader kennis te maken met de beeldschone Louise (Nadia Hilker) waarmee hij kortstondig oogcontact heeft gemaakt ergens op een dorpsplein. Hij dient zich aan bij een boerderij om zo zijn verblijf te bekostigen en langzaam maar zeker groeien de twee naar elkaar toe. Wat ontstaat, is een niet zo evidente relatie. De mysterieuze en impulsieve Louise maakt het Evan niet bepaald gemakkelijk en algauw is de toeschouwer er zich ten volle van bewust dat ze een vreselijk geheim met zich meedraagt.

Wat maakt deze film eigenlijk zo uniek ? Verschillende zaken als ik het zo naderhand bekijk. De ongedwongen en spontane manier waarop de twee met elkaar omgaan,converseren en hun liefde tussen elkaar laten open bloeien. Geen gekunstelde en geforceerde dialogen. Het leek als het ware alsof het liefdesspel zich voor je ogen op natuurlijke wijze ontplooit en ben je getuige van twee charismatische personen die al flirtend rond elkaar dwarrelen. Je zou Evan niet direct charismatisch noemen. Hij lijkt eerder op een nietszeggende, ongediplomeerde lammeling die geen specifiek doel in zijn leven heeft en ook beschikt over een beperkte garderobe. Maar toch kwam hij intellectueel en diepzinnig over tijdens de filosofische conversaties met Louise. En zeker de snelheid waarmee hij de hele uitleg kon vatten, getuigt van enig intellect. Daartegenover is Louise wel een brok charisma. Een geheimzinnig personage waar Evan geen vat op krijgt en wiens redeneringen en reacties voor vraagtekens zorgt. De reden waarom ze op bepaalde momenten verwarrend overkomt en zich afzijdig houdt, wordt duidelijker naarmate het vreselijke geheim bekend wordt. Schitterende acteerprestaties.

Ook filmtechnisch is het allemaal een tikkeltje anders. De camerabewegingen en posities zijn soms verrassend. Het vogelperspectief levert somtijds prachtige beelden zoals bijvoorbeeld de boottocht. Deze prachtbeelden worden met de regelmaat onderbroken door korte opnames van allerhande fauna en flora. Bizar en soms onbegrijpelijk. Maar dit alles is uiteindelijk verbonden met het grote geheim. De meest geslaagde scène is het moment waarop Louise het hele probleem uitlegt. Alhoewel ze dit initieel niet wil uitleggen, bedenkt ze zich en doet ze dit terwijl Evan zich een weg baant door de smalle steegjes van het Italiaanse dorpje en al struikelend over de kasseien het onwezenlijke relaas aanhoort. Ik had ook liever gehad dat ze dit ingewikkelde verhaal rustig aan een tafeltje had verteld want de zwenkende camera en deze flitsend lange sequentie vergden al mijn aandacht waarna de uiteindelijke boodschap niet direct tot me door drong en redelijk wazig overkwam. De horror fragmenten zijn schaars, soms onduidelijk en met soms redelijk lelijke CGI. Is dit bewust gedaan ? Waren de middelen beperkt ? Geen flauw idee. Maar uiteindelijk paste het op deze manier perfect bij het geheel.

Misschien is er een moment waarop je je afvraagt waar nu de romantiek precies zit ? Misschien haak je af omdat het er redelijk surrealistisch en merkwaardig uitziet. En toch moet je de moeite doen om de film uit te zitten, want de uiteindelijke ontknoping is pure romantiek. Dit is het summum van ware liefde. Misschien klink ik wel lyrisch over deze film, maar nog nooit heb ik de begrippen leven,liefde,dood,bevruchting en hergeboorte op zo’n subtiele manier in elkaar zien overvloeien. Een simplistisch liefdesverhaal met een dubbele bodem die uiteindelijk op de gewenste manier eindigt. Een schitterende, unieke film die bij sommige nog eventjes zal nazinderen.