We still kill the Old Way (2014)

Korte Inhoud

Wanneer Charlie Archer, een gepensioneerde schurk uit East End, een jong meisje probeert te helpen dat wordt aangevallen, wordt hij vermoord door een straatbende. Hierop besluit zijn broer Ritchie Archer vanuit Spanje terug te keren naar Londen om het voorval te onderzoeken. Als het politieonderzoek op niets uit loopt besluit Richie het recht in eigen hand te nemen.

Genre : Actie/Misdaad
Land : UK

Cast :
Ian Ogilvy : Richie
Danny-Boy Hatchard : Aaron
Alison Doody : Susan Taylor

Regisseur : Sacha Bennett

Mijn mening

Amazon.com Widgets

“They are nasty little piglets. And I really like to hear them squealing before the end.”

Toen ik de cover van deze film voor de eerste keer bekeek, een ouderwets uitziende lay-out met twee evenredig verdeelde vlakken waar enkele oudgedienden staan afgebeeld boven een groepje onbevreesde tieners, dan verwachtte ik eigenlijk een soort derderangs B-film die je na niet al te lange tijd kan kopen voor een weggeefprijs of die samen met 2 grote pakken paprikachips in een promotiepakket zit met als slogan “eet-wat-krokante-chips-bij-deze-hapklare-film”. Achteraf bekeken vond ik dat deze film die goedkope status niet echt verdiende, en dat het eerder een redelijk entertainende film was waarbij enkele hedendaagse straatjongeren, die meer respect hebben voor hun iPhone dan voor een oud-strijder zijn eervol verdiende medailles, door enkele oude gangster-veteranen hardhandig worden aangepakt. Dat de soms nogal brutale scènes hand in hand gingen met wat subtiele humor, vond ik een geslaagde cocktail.

Verwacht je niet aan een ingewikkelde verhaallijn met doordachte subplots, maar wel aan een rechttoe rechtaan misdaadverhaal waarbij respect, loyaliteit en correctheid (als je het zo mag noemen) lijnrecht tegenover losbandigheid en vandalisme staan. Een soort “Expendables” die grote schoonmaak houden in een achterbuurt van Londen (East End) waar de broer van Richie Archer (Ian Ogilvy) in een steegje een einde maakt aan een groepsverkrachting en daarbij vermoord wordt door Aaron (Danny-Boy Hatchard), de leider van de bende jonge delinquenten. Nadat hij dit nieuws verneemt van een oude bekende uit die buurt, vliegt hij over vanuit Spanje om wraak te nemen, met behulp van enkele kompanen uit het verleden.

Het is wel weeral een misdaadfilm waarin de gekende clichés niet geschuwd worden. De jeugdigen worden afgeschilderd als stupide nietsnutten die geen twee zinnen kunnen zeggen zonder het te overladen met scheldwoorden en wiens situatie natuurlijk de schuld is van een uitzichtloze sociale situatie. De politie en rechercheurs zijn dan weer dusdanig onkundig en dom dat hun onderzoek geen meter opschiet. Hoofdinspecteur Susan Taylor (Alison Doody) is daarvan het meest voortreffelijke voorbeeld. Ik ben er pertinent zeker van dat haar cupmaat haar IQ cijfer probleemloos overtreft. Een politierechercheur die zelfs niet eens doorheeft dat haar dochter nota bene iets heeft met de aanvoerder van de betrokken bende. En de gepensioneerde ex-gangsters worden voorgesteld als redders in nood uit het verleden. Tot driemaal toe worden ze opgehemeld als de lokale scoutsleden die ervoor zorgden dat het schorriemorrie van de straat verdween zodanig dat iedereen op zijn gemak ’s nachts nog over straat kon lopen. Na het zien van bepaalde scènes vrees ik dat ze in hun tijd ook niet bepaald Wiener Sängerknaben waren.

Maar vooral de cast wist me het meeste te bekoren. Vooral Ian Ogilvy kon probleemloos het witte doek inpalmen. Een soort Roger Moore met grijzend ringbaardje die de hele tijd met een Sean Connery accent sprak. Een rustige man die gezag uitstraalde. Een schitterende acteerprestatie door iemand die toch wel een legendarische lijst heeft van vertolkingen en participaties in allerhande televisie series. De 3 kompanen pasten perfect in het plaatje : drie meedogenloze,taaie oude van dagen die nergens voor terugdeinzen (maar bij teveel inspanningen blijkbaar toch last hebben van enkele lichamelijke kwaaltjes). De 4 bloedbroeders kleden zich identiek, waarbij het wel leek alsof je naar een senioren versie van “Reservoir Dogs” aan het kijken bent. De martelscène vond ik het hoogtepunt van de film : sadisme vermengd met cynische,sarcastische humor (de metafoor van de moderne klopboor t.o.v. de ouderwetse handboor was overduidelijk). Bij mij zorgde het voor een mengeling van gegrinnik en leedvermaak. Ook de jongeren deden het niet slecht, alhoewel het soms leek alsof ze de Amerikaanse achterbuurten wilden kopiëren. Danny-Boy Hatchard is geweldig als de losbandige Aaron die met niemand rekening houdt en onverschrokken lijkt, maar bij nader inzien toch een lafaard is, die eerder zijn volgertjes erop uit stuurt in plaats van een directe confrontatie aan te gaan. Zijn manier van acteren is soms wel overdreven, met name het taalgebruik begon na een tijdje te irriteren.

“We still kill the old way” heeft zijn charmes en ook zijn tekortkomingen. Het einde is een beetje abrupt en soms redelijk naïef uitgevoerd. Sommige filmsequenties zien er gekunsteld uit zoals de dialoog tussen Richie en Susan in de pub. Maar over het algemeen vond ik dit een geslaagde Britse film en ik zou er geen probleem mee hebben als ze de oude garde nog eens opvoeren om het geopperde idee van Richie op het einde uit te voeren.