Coldwater (2013)

Korte Inhoud
Brad Lunders is een tiener die midden in nacht op gewelddadige wijze wordt weggenomen bij zijn ouders en naar een hervormingsfaciliteit in de wildernis wordt gebracht. Er is geen contact met de buitenwereld en de gepensioneerde kolonel die de leiding heeft is trots op het feit dat hij de gevangenen mentaal weet te breken om hun gedrag te corrigeren. Wanneer de omstandigheden duidelijk worden die geleid hebben tot de komst van Brad, beginnen onvoorziene omstandigheden de faciliteit op te breken.

Genre : Drama/Thriller
Land : VS

Cast :
P.J. Boudousque : Brad Lunders
James C. Burns : Colonel Frank Reichert
Chris Petrovski : Gabriel Nunez

Regisseur : Vincent Grashaw

Mijn mening

“Welcome to paradise boys. This is Coldwater.
I am Colonel Frank Reichert, United States Marine Corps, retired.
You can call me Colonel. You can call me sir. It's up to you. The choice is yours.
Life here, gentlemen, is very simple.
Let's not bullshit each other. You're here because you fucked up.
We're here to fix that. So, you show me that you have a willingness and desire to change.
Simple as that.”

“Coldwater” evolueerde naar een toch wel indrukwekkende en snoeihard drama waarbij het bestaan van zogenaamde heropvoedingskampen in de VS aan de kaak worden gesteld. De film is niet gebaseerd op effectief waargebeurde feiten (veronderstel ik toch), maar zou een schets zijn van hoe het er aan toegaat in zulke tuchtkampen die effectief daar bestaan en waarbij de getoonde praktijken dagelijkse kost zijn. Het zijn dus eerder strafkampen waarbij men eerder vernedering als maatstaf heeft in plaats van heropvoeding. Het beoogde doel is het bijsturen van jongeren die daar belanden, met als enige doelstelling ze terug op het juiste pad te krijgen voordat ze effectieve celstraffen riskeren (maar het zijn eerder psychologische martelingen). De jongeren worden naar daar gestuurd op aandringen van de ouders om ze zogezegd te begeleiden naar een beter en gecontroleerd leven zonder misdaad. Maar ik vrees dat er ook wel jongeren terechtkomen omdat de ouders er geen tijd voor hebben of zelf hun eigen leven terug willen oppikken zonder een tegenstribbelend en rebellerend kind. Getuige hiervan het snotterend dikkerdje dat als groentje arriveert en daar geplaatst werd omdat hij slechte cijfers op school haalt en een keer spijbelde.

Zo zien we hoe Brad Lunders (P.J. Boudousqué) in het midden van de nacht uit zijn bed wordt gelicht, in de boeien geslagen en vervolgens in een bestelwagen tussen enkele andere slachtoffers wordt gedumpt, terwijl zijn moeder het aankijkt met een door schuld getekend gezicht. En voor hij het weet arriveert hij in kamp “Coldwater” dat geleid wordt door de ex-marinier Kolonel Frank Reichert (James C. Burns) die gelooft in bepaalde waarden, met discipline en tuchtstraffen bij gebrek aan discipline als voornaamste. Dat sommige praktijken niet echt koosjer zijn en met de mantel der liefde bedekt worden, is na een bepaalde tijd wel overduidelijk. Reichert laat zich ook omringen door vertrouwenspersonen (trustees) : jongemannen die ook ooit hier terechtkwamen en gekozen hebben, vrijwillig of misschien wel onder dwang, om mee te werken aan het heropvoeden van ontspoorde jongeren. Dit niemandsland ergens in the-middle-of-nowhere is als het ware de hel op aarde voor deze geïnterneerden en mag gerust vergeleken worden met een strafkamp uit de 2^de wereldoorlog. Misschien zijn de folterpraktijken niet zo gruwelijk als die wat plaatsvonden in die periode, maar dat het impact heeft op deze jongeren staat buiten kijf. Zo ook voor Brad die beseft dat hij alleen kan overleven door dit rot systeem te aanvaarden en zich het keurslijf aan te meten voorgeschreven door de sadistische kampleider.

Het zal wel nog tot in het oneindige worden herhaald maar Boudousqué lijkt griezelig veel op Ryan Gosling. Niet alleen zijn fysieke verschijning maar ook zijn stijl van acteren is identiek als die van Gosling. Die stoïcijnse kalmte die hij uitstraalt, die serene gelaatsuitdrukking waaruit blijkt hoe hij elke situatie inschat en de verbetenheid waarmee hij zich concentreert op het beoogde doel. Maar ondanks dit engelachtige uiterlijk is hij niet onvoorwaardelijk onschuldig. Qua karakter verschilt hij op het eerste zicht aanzienlijk met het personage van Burns. Maar bij nader inzien trekken ze meer op elkaar dan je zou verwachten : beiden lijden onder een traumatische ervaring uit het verleden en hebben ze leiderscapaciteiten. En ondanks dat Brad de kolonel verafschuwt en onderuit wil halen, zou hij wel eens best kunnen uitgroeien tot een figuur zoals de kolonel.

“Coldwater” vond ik schitterend om naar te kijken, ondanks de soms ongemakkelijke beelden. Perfect in beeld gebracht in het juiste tempo. Vincent Grashaw heeft op een intuïtieve manier dit moeilijk verhaal vorm gegeven. Zonder dat je het beseft verstrijkt er een periode van 2 jaar dat subtiel onderbroken wordt door verschillende flashbacks waardoor we inzicht krijgen in de levensloop van Brad. Niet storend en op een vloeiende manier gebracht. En op het moment dat je ervan uitgaat dat het blijkbaar toch maar een doorsnee moraliserende film is, komt de uiteindelijke ontknoping als een mokerslag aan. Een ontlading van opgekropte woede en frustratie dat ontaardt in een chaotische situatie vol razernij en wraakgevoelens. Uiteindelijk blijf je met een dubbel gevoel achter. Naarmate de situatie duidelijk wordt, is er het gevoel van mededogen en leef je mee met de jongeren die in deze mensonterende omstandigheden moeten overleven. Tegen het einde blijft dit gevoel nog nazinderen, maar concludeerde ik dat sommigen daar misschien toch op hun plaats waren. Waarschijnlijk zullen deze toestanden geen algemeenheid zijn. Het is echter beter om dergelijke plekken als “Coldwater” te mijden.