The Gambler (2014)

Korte Inhoud
Een docent, Jim Bennett, kampt met een destructieve gokverslaving. Wanneer zijn schulden blijven toenemen, probeert hij zijn geluk te beproeven in Las Vegas. Helaas gaat dat niet zoals hij hoopt, waardoor zijn toekomst in de handen van de maffia komt te liggen.

Genre : Drama/Misdaad/Thriller
Land : VS

Cast :
Mark Wahlberg : Jim Bennett
Jessica Lange : Roberta
John Goodman : Frank

Regisseur : Rupert Wyatt

Mijn mening

“I was playing for Mister Lee, and for that gentleman over there.
I’m not actually a gambler.”

Ik denk niet dat het een totale verrassing is, als ik verklap dat “The Gambler” handelt over gokverslaving. Er zijn al genoeg films gemaakt die dit onderwerp belichten en uiteindelijk verwacht je dat je bij het bekijken van zo’n film je hetzelfde gevoel bekruipt die de verslaafde ervaart terwijl hij probeert winst te maken aan de goktafel. Dat intens gevoel in de buikstreek als je op het punt staat om een enorme winst binnen te rijven, de spanning, de ontlading en die knagende woede als het tegenzit. En dat gevoel had ik helemaal niet na het bekijken van “The Gambler”. Uiteindelijk keek ik ernaar op dezelfde manier als Jim Bennett (Mark Wahlberg) : op een onverschillige manier, zonder euforie of teleurstelling, alsof hij het spel van een ander persoon observeerde. Het lijkt wel alsof het niet zijn eigen geld is waarmee hij speelt. Er is niet die zenuwslopende spanning zoals bij “Rounders” waar Matt Damon probeert zijn verloren fortuin terug te winnen tijdens een pokerspel. Waarom zijn ze dan eigenlijk in godsnaam aan deze film begonnen terwijl er al (naar wat ik heb gelezen) een geslaagde versie uit 1974 bestaat met James Caan ?

Jim Bennett is een universiteitsprofessor, een mislukt schrijver en een notoire gokker. Zijn gokverslaving is echter uitgegroeid tot een soort zelfmoordmissie. Hij heeft enorme schulden bij zowel de Koreaanse eigenaar van een gekend gokhuis, waar extreem hoge inzetten toegelaten zijn, als bij een gehaaide Afro-Amerikaanse geldschieter. Hij is in deze situatie terechtgekomen door zijn persoonlijke instelling. Bij Jim is het alles of niets. Een nefaste houding die ervoor zorgt dat zijn schuldenberg aanzienlijk groeit, want de winsten die hij meestal maakt bij het gokken zijn nihil. Om niet te zeggen onbestaand. Als er één ding is waar Jim vooral in uitblinkt, dan is het wel verliezen. Uiteindelijk lijkt het wel alsof het winnen op zijn eigen niet meer van belang is. Gelukkig dat het geen Russische roulette is, want dan was het wel een enorm korte film geweest. Het feit dat hij aan de lopende band verliest, zorgt er ook voor dat deze film dus eigenlijk niet spannend of onvoorspelbaar is. De rest van de film wordt opgevuld met een aaneenschakeling van dialogen die uitgroeien tot debatten over waarheid en succes, en dit doorspekt met sarcasme en zelfmedelijden.

Het feit dat Wahlberg de spilfiguur is in deze vooralsnog saaie film, is ook niet bepaald een pluspunt. Laten we het zo zeggen dat ik niet echt een fervente fan ben van Wahlberg. Eerlijk gezegd vond ik hem niet slecht in zijn oudere werk zoals “The Perfect storm” en “The Italian job”, maar de laatste vier films waar ik hem in zag acteren waren toch niet iets om over naar huis te schrijven. “Broken City” was een middelmatige film volgepropt met allerhande banaliteiten. “Pain & Gain” was pijnlijk slecht en “2 Guns” was slaapverwekkend. Hoe onschuldig en bedeesd hij er uitzag in de eerdere films, des te pretentieus en snobistisch komt hij over in deze laatste 3 films. Niettegenstaande dat dit perfect past bij het personage dat hij vertolkt in “The Gambler”, vond ik toch dat hij niet geschikt was voor deze rol. Ik kan me Wahlberg echt niet voorstellen als een intellectueel die moderne poëzie doceert en Shakespeare en Robert Greene in één enkele zin citeert. Ik besefte na een poos dat ik evenveel over Jim weet, als hij over zichzelf. Als je een antwoord verwacht op de vraag waarom hij zo’n levensstijl heeft, dan zal je teleurgesteld zijn.

De enige waar ik van heb genoten is John Goodman als de beheerste Frank die sympathiek overkomt, maar tegelijkertijd niet te onderschatten valt. Het gesprek dat hij heeft met Jim in het stoombad waarbij hij de retorische vragen en symbolische vergelijkingen zo uit zijn mouw schudt, is een klasse fragment en een plezier om naar te kijken. Goodman slaagt erin om elke rol, hoe klein ook, naar een hoger niveau te tillen zodanig dat het voor eeuwig in je geheugen is gegrift. Ik kan maar weinig vertolkingen van hem bedenken die ik barslecht vond. Een topacteur dus. En dan is er nog Brie Larson als Amy, die volgens Jim een natuur talent is en het als enigste uit zijn klas kan schoppen tot gerenommeerd schrijfster. Een niet uitgesproken rol (juist zoals die van Jessica Lange) waarbij de nakende romance gelukkig oppervlakkig blijft.

Uiteindelijk twijfelde ik over het feit of Jim nu wel echt een doorgewinterde gokker was of dat hij gewoonweg een egoïstische klootzak is, die teert op het fortuin waarover zijn moeder beschikt en zonder verpinken zijn geld vergokt zonder ook maar een ogenblik aan de consequenties te denken. Een soort levensmoeheid waardoor het mij op het einde niet uitmaakte of het balletje van de roulette in rood dan wel in zwart terechtkwam. Misschien had ik liever gezien hoe de hele gangsterbende hem een kopje kleiner maakte op het einde. Gelukkig heb ik daar niet op gewed …..