Stung (2015)

Korte Inhoud
Mrs. Perch, een wat oudere welgestelde dame uit het landelijke Amerika, geeft een chic tuinfeestje in haar afgelegen buitenhuis. Zelfde routine als vorige jaren - alleen sijpelen haar illegaal ingevoerde meststoffen in de grond. Hierdoor muteren lokale wespen - die normaliter hun eitjes in andere insecten leggen - in roofdieren van 2 meter groot! En de aanwezige bovenklasse is de perfecte prooi. Aan Paul en Julia, twee catering-medewerkers, om de wezens te stoppen en voor hun leven te vechten!

Genre : Horror/Komedie/Romantiek
Land : VS/Duitsland

Cast :
Matt O'Leary : Paul
Jessica Cook : Julia
Lance Henriksen : Caruthers

Regisseur: Benni Diez

Mijn mening

Oh, God, help him! I think something bit him!
You're a doctor! Help him!
I'm a gynecologist for Christ's sake!

Ik had een goed gevoel over deze film en het was trouwens al sinds “Big Ass Spider” geleden dat ik nog eens een dergelijk ouderwetse reuzen-insecten film had gezien met flink uit de kluiten gewassen ongedierte die massaal oprukken en een ware ravage aanrichten onder de aanwezige menigte. Dat het een combinatie zou zijn van horror, komedie en romantiek zorgde al voor een beetje wantrouwen. Uiteindelijk sloeg deze film de bal mis als het over de eerste twee genres gaat. En het laatste genre voelde een beetje geforceerd aan. Over de hele lijn was het niet echt komisch. En eng of spannend was het omzeggens nergens. Ik verwachtte wel een soortement B-film, met niet zo’n indrukwekkende CGI, maar vond het eigenlijk redelijk teleurstellend.

We maken kennis met Paul (Matt O’Leary) en Julia (Jessica Cook), een stel vrienden/collega’s (niet direct echt duidelijk) die op weg zijn naar een tuinfeest die georganiseerd wordt door een zekere Mevrouw Perch ter er van haar overleden man. De twee zorgen voor de catering. Algauw wordt dit aangenaam feestje grondig verstoord door reusachtige wespen/horzels/bijen (Geen flauw idee welke soort het was, maar ze steken allemaal) die deze proporties hebben verkregen doordat met groeihormonen geprepareerd mest de grond ingesijpeld is, recht in een wespen/horzel/bijennest.

Vooreerst moet ik wel toegeven dat men niet al te lang moet wachten voordat de poppen aan het dansen zijn en het slijm, schuimbekkende gasten en zich ontpoppende gigantische exemplaren op het scherm verschijnen. Juist zoals bij “Big Ass Spider” zien de ongediertes er realistisch uit wanneer ze nog een normale grootte hebben. Maar het moment dat ze onwezenlijke proporties aannemen ziet het eruit alsof ze rechtstreeks uit een “Dr. Who” aflevering uit de jaren 70 komen. En vooral de scene op het einde is niet om aan te zien. Zelfs het fenomeen dat op een bepaald moment verscheen bij de zoon van de gastvrouw, en dat me deed denken aan “Total Recall” uit 1990 waarbij een lelijk klein mannetje vergroeid was aan de buik van een van de personages, vond ik niet bijster geslaagd te noemen. Maar toegegeven, de hoeveelheid gore was niet onaardig en op sommige momenten hoogst entertainend.

Maar toch was er veel wat me stoorde. De transformatie nadat er iemand gestoken werd, naar het reusachtige insect was opzienbarend snel (maar zorgde dan wel voor de gepaste vaart). Het romantische gedeelte voelde echt misplaatst aan. Als ik me in deze situatie zou bevinden, dan was dit wel echt het laatste waarover ik me zou zorgen maken. De manier waarop Paul van onbetrouwbare horecahulp uitgroeit tot een regelrecht held, is ook niet bijster origineel. En de manier waarop het eindigt in de ziekenwagen was waarschijnlijk een metaforische verwijzing naar de filmtitel. Het grappige ontging me volledig (juist zoals de mop over de bijen) maar misschien heb ik een verkeerd gevoel voor humor.

Al bij al een simpel, kort verhaal met enkele gebreken, met vooral een mislukte voorstelling van de ambetante insecten en een gebrek aan humor en spanning. Ik zal nog steeds een gesuikerd drankje nuttigen op een terras zonder direct in paniek weg te rennen bij het zien van enkele nieuwsgierige wespen.