Korte Inhoud David Burke is een kleinschalige drugsdealer die het houdt bij het
handelen met volwassenen en dus absoluut niet in zee gaat met de jeugd.
Alles gaat van een leien dakje, tot hij onverwachts genoodzaakt is voor
het grote geld te gaan. David besluit op een slimme en valse manier een
gezin te stichten met de buren, wat deel uitmaakt van een plan, om een
grote hoeveelheid wiet de VS in te smokkelen vanuit Mexico. Genre : Komedie Land : USA Cast : Jason Sudeikis : David Burke Jennifer Aniston : Rose O'Reilly Emma Roberts : Casey Mathis Will Poulter : Kenny Rossmore Regisseur : Rawson Marshall Thurber
Mijn mening
"You can buy a house and run away from it." Als ik het rijtje komedies afloop die ik recent heb gekeken ("Pain & Gain", "The Internship" en "The Heat") sluit deze film er wonderwel perfect
bij. Een film waar ik van verwachtte dat het wel een ontspannend avondje
filmpje kijken zou worden en wat me na weeral een stressvolle week zou
doen ontspannen door het produceren van een aaneenschakeling van
ontladende lachsalvo's. Zoals bij de opgesomde overige films bleven deze
lachsaldo's spijtig genoeg weeral uit.
Ik vond het bij momenten wel een leuke film met soms spitsvondige
one-liners en grappige situaties, maar dit werd teveel overschaduwd door
redelijk platvloerse en ronduit belachelijke conversaties. Gemiddeld
entertainment gehalte met soms een gevoel dat de schrijvers van het
script zich er wel enorm makkelijk vanaf wilde maken door gebruik te
maken van afgezaagde grollen die reeds meermaals in andere films
gebruikt werden. Dat sex-getinte conversaties bij de meeste mensen
grappig overkomen (en meestal ook bij mij) is begrijpelijk om dit dan
ook uit te buiten. Maar je moet niet overdrijven! Als je de zoveelste
insinuatie op het begrip "penis" (en aanverwante handelingen) hebt
gebruikt, is het meer slaapverwekkend dan grappig. Het was inderdaad een
"Meet the Fockers"-imitatie , maar dan met de "Brady Bunch" familie. Ik
vind het altijd sowieso al vreemd als ik meer moet lachen met de
bloopers bij de aftiteling dan met de film zelf.
Aan de cast ligt het niet. Ik vind ze bijna allemaal meesterlijk hoe ze
hun personage neerzetten. Jason Sudeikis liet me niet direct een
belletje rinkelen, maar hij speelde ook in "Movie 43" een klein
rolletje. En dat is nu eens een film dat ik klasseer bij de grootste
misbaksels op cinema-gebied ooit geproduceerd. Weeral een bewijs dat dit
totaal niks te betekenen heeft, want hij speelt hier een glansrol met
soms perfecte timing. Jennifer Anniston zal bij mij nooit dat juk kunnen
afwerpen dat ze meegekregen heeft van "Friends". Alhoewel ze in deze
film er bijna toch in slaagde om niet over te komen als de
als-ik-vreselijk-kwaad-ben-begin-ik-enerverend-te-stampvoeten-Rachel. Ze
trakteert ons dan ook nog op een zinnenprikkelende strip-scene waar uit
blijkt dat ze er voor haar 44 nog uitermate sensueel uitziet met niet
onaardige rondingen. (Sla je voor de kop Brad dat je dit hebt laten gaan
en nu opgescheept zit met tuit-lip A.Jolie). Emma Roberts was het niet
zo grappig gedeelte van de kunstmatige familie, maar dat had meer te
maken met de complete achtergrond van het personage.
En dan kom je bij de uitblinkers voor mij. En dat is in de eerste plaats
Will Poulter. Hilarische momenten en een schitterende mimiek dat deze
kerel beheerste. Mijn favoriete moment (en het eerste waar ik over moest
gniffelen) is het TLC-moment met "Chasing Waterfalls". Als het volgens
het script was, hoedje af hoe hij het bracht. Was dit een plotse
ingeving en pure improvisatie, dan noem ik de man geniaal. Voor mij de
redder van deze film. Zonder de nerdy,droge en "dom rond zich
heenkijkende" Kenny zou dit een totaal betekenisloze film zijn. En in de tweede plaats Mark L. Young als Scottie P. Een verwaarloosbare rol , maar zo
hilarisch en stupide. Ze hadden zijn scenes beter in de aanloop van de
film moeten plaatsen en dan op dit elan verder gegaan.
En dan de meest ergerlijke rollen waren voor mij Kathryn Hahn die me
telkens deed denken aan Kitty Forman, de moeder uit "That 70's show" die
me steeds weer op mijn zenuwen werkte met dat hyperkinetisch gekir. En
Ed Helms zou ik met plezier een paar keer met die ijssculptuur op zijn
tronie geslagen hebben om hem daarna aan zijn orka te voeren. Wat een
irritant ettertje was me dat. Kleine randvermelding voor Molly C. Quinn om dat het zo een feeërieke verschijning was.
Een film dus zonder verrassingen en een voorspelbaar verloop, met zijn
sterke en grappige momenten, maar over het algemeen flauwe inhoud. In
ieder geval toch iets beter dan de meeste crap die ik de laatste tijd
heb moeten aanschouwen.
Korte Inhoud 
Mijn mening
Post a Comment