The Calling / The Two Faces of January (2014)

Een dubbele review.

The Calling

Genre : Thriller
Land : USA

Cast :

Susan Sarandon : Hazel Micallef
Gil Bellows : Ray Green
Ellen Burstyn : Emily Micallef

Regisseur : Jason Stone

Korte Inhoud
Rechercheur Hazel Micallef woont al haar hele leven in Port Dundas, een Canadees stadje waar normaal gesproken nooit iets gebeurt. Wanneer het lichaam van een vermoorde bejaarde vrouw gevonden wordt, neemt rechercheur Hazel de leiding van het onderzoek op zich. Het spoor leidt naar een meedogenloze seriemoordenaar die gedreven wordt door een hogere macht.

Mijn mening

“The Calling” is een thriller over een religieuze seriemoordenaar. Juist zoals “Frozen ground” speelt zich dit af op Canadees grondgebied. Ondanks de sterrencast die er in meespeelt (Susan Sarandon, Donald Sutherland en Topher Grace) blijkt deze film maar een middelmatig aanvoelend verhaal te zijn die zeker niet de status van “Silence of the lambs” haalt. Hazel Micallef (Susan Sarandon) is een detective in een onooglijk klein dorpje waar misdadigers blijkbaar met een grote boog om heen trekken want op het gebied van misdaad valt er echt niks te beleven. Micallef heeft zo haar eigen persoonlijke problemen waarin drank en pijnstillers een eminente rol spelen en waardoor ze blijkbaar meer tijd spendeert langs haar bed dan erin. Het terugvinden van een oude vrouw met een chirurgisch precies opengesneden keel is de aanvang van een diepgaand onderzoek dat leidt naar een seriemoordenaar die zijn daden baseert op een oud religieus verhaal. Micallef, haar collega Ray (Gil Bellows) en de nieuwkomer Ben Wingate (Topher Grace) bijten zich vast in deze zaak. Topher heeft alweer een dusdanige rol waarbij zijn trieste uitdrukking van pas komt. En Sutherland wordt opgetrommeld om in zijn gekende stijl en als een Kerstman-achtige priester het hele geval uit te leggen. Bijgevolg is de dader al zeer vroeg in deze film bekend en is er van spanning niet echt veel sprake. Al zeer vroeg in de film wordt Simon (Christopher Heyerdahl) geïntroduceerd : een charismatisch en imposant personage die volledig in het zwart en met een perfect getrimde grijze baard rond paradeert. Het is zo’n verschijning waarbij je direct het gevoel krijgt dat het een herboren Jezus-figuur is. Uiteindelijk wordt dit dan ook maar een middelmatig TV-film, met mooie buitenopnames en ronduit geen spanning. Misschien dat de ontknoping nog voor enige beroering kan zorgen bij sommigen. Bij mij kwam het nogal povertjes en voorspelbaar over.

Het verdict 5.5/10
Links : IMDB , Moviemeter

The two faces of January

Genre : Thriller
Land : USA

Cast :Kirsten Dunst : Colette MacFarland
Viggo Mortensen : Chester MacFarland
Oscar Isaac : Rydal

Regisseur : Hossein Amini

Korte Inhoud
Het stijlvolle Amerikaanse koppel Chester en Colette MacFarland vertoeft in Athene waar ze tijdens een uitstapje naar de Akropolis de jonge Grieks sprekende Amerikaan Rydal tegenkomen. Hij werkt als gids en probeert tegelijkertijd toeristen op te lichten. Als het echtpaar hem voor een diner uitnodigt in hun exclusieve hotel, wordt hij ingezet om te helpen het lichaam van een schijnbaar bewusteloze man te verplaatsen. Rydal raakt hiermee ongewild verstrikt in het grimmige web van het duo en probeert hier uit te geraken. Maar dat wordt bemoeilijkt voor de liefde die hij voelt voor Colette.

Mijn mening

Een iets boven het gemiddelde uitstijgende woestijnzandkleurige misdaad thriller waarbij je direct een associatie maakt met een degelijke Hitchcock vermengd met elementen uit een Agatha Christie roman. Het rijke Amerikaans echtpaar Chester (Viggo Mortensen) en Colette (Kirsten Dunst) zijn op vakantie in Europa en ontmoeten in het zonovergoten Griekenland de Amerikaanse gids Rydal (Oscar Isaac) die er niet voor terugdeinst om op kleine schaal mensen op te lichten en die het echtpaar een geleid bezoek aanbiedt door de stad. Uiteindelijk blijkt het echtpaar ook niet zuiver op de graat te zijn en nadat Chester een redelijk opdringerige privédetective vermoord, biedt Rydal zijn diensten aan om het echtpaar te helpen. Wat volgt is een psychologisch steekspel waarbij jaloersheid en een ontluikende liefde centraal staan. Een stijlvol gefilmde psychologische thriller, met uitstekende vertolkingen en een subtiel in beeld gebrachte vlucht van Athene naar Heraklion die uiteindelijk eindigt in Istanboel. Inhoudelijk stelt het geheel niet echt veel voor en verwachtte ik er toch iets meer van. Een verhaal waarbij een kleine oplichter een oplichter van groter kaliber uit de brand helpt en verstrikt raakt in een psychologische driehoeksverhouding. Prachtig gefilmd, bij momenten levensecht, maar uiteindelijk toch een beetje saai en doorsnee ondanks de charismatische vertolkingen. Hossein Amini, die in het verleden de scenario’s schreef voor “Drive” en “47 Ronin”, slaagt er niet echt in om dezelfde spanningsopbouw te creëren zoals in “Drive”. Misschien een aanrader om een zelfgeschreven scenario te regiseren …