Pan (2015)

Korte Inhoud
Een wees wordt naar de magische wereld van Neverland gebracht. Daar aangekomen wordt hij de redder van de inboorlingen en leidt hij een opstand tegen de gemene piraten van Neverland. Uiteindelijk ontdekt hij hier zijn lot, veranderen in de legendarische held Peter Pan.

Genre : Avontuur/Fantasy
Land : UK/VS/Australie

Cast :
Levi Miller : Peter
Hugh Jackman : Blackbeard
Garrett Hedlund : Hook

Regisseur : Joe Wright

Mijn mening

"Have you come to kill me, Peter?
I don't believe in bedtime stories.”

Zo af en toe laat ik me verleiden tot het kijken van een verfilming van een sprookje. Zelf ben ik een fervent fan van de film “Hook” met Robin Williams in de rol van een volwassen Peter Pan die vergeten is hoe het was in zijn kindertijd. Een originele variant op het aloude sprookje over Peter Pan, het jongetje dat nooit volwassen wil worden en die avonturen beleeft op het eiland Neverland. “Pan” benadert het verhaal over Peter vanuit een ander perspectief. Het situeert zich namelijk in het pre-Peter Pan era waar we hem zien als een pasgeboren baby’tje dat te vondeling wordt gelegd bij een weeshuis dat geleid wordt door een bende nonnen die het hoofdstuk over barmhartigheid en liefdadigheid in de bijbel hebben overgeslagen. Het weeshuis lijkt eerder op een concentratiekamp waarbij alle knulletjes strikte regels moeten volgen en behandeld worden als slaven. De vergelijking met “Oliver Twist” is onvermijdelijk. En om eerlijk te zijn was dit voor mij het meest magische uit de hele film. Hetgeen hierna volgt is een bombastisch verhaal dat een nogal chaotische indruk nalaat .

Zogauw Peter (Levi Miller) uit zijn bed wordt gelicht, door aan elastiek hangende piraten, en aan boord wordt gehesen van een door het luchtruim zeilend piratenschip, schakelt de film een paar versnellingen hoger. Toegegeven, de scène met het door de lucht vliegende zeilschip dat achterna wordt gezeten door gevechtsvliegtuigen ziet er adembenemend uit. En ook de onherkenbare Hugh Jackman als kapitein Blackbeard is grandioos. Een magistrale rol en waarschijnlijk het meest excentrieke personage dat Jackman ooit heeft vertolkt. Maar spijtig genoeg zijn de speciale effecten en computer geanimeerde beelden zo dominant gedurende de hele film, dat het magische van het originele verhaal langzaam plaats maakt voor wat de huidige magiërs in de speciale effecten afdeling uit hun mouw kunnen toveren.

Op een bepaald moment keek ik vol ongeloof naar het scherm. Niet door de overweldigende beelden of wervelende actiescènes, maar wel doordat een menigte piraten en gekidnapte weeskinderen luidkeels “Smells like teen spirit” van Nirvana in koor zongen. De eerste momenten had ik het niet direct door. Maar dan kon ik mijn oren niet geloven. Ik had nooit gedacht dat dit meesterwerk zou gebruikt worden in een verfilmd sprookje. En waarom in godsnaam dit nummer? Klinkt “Nevermind” zoals “Neverland”? Wordt Cobain gezien als iemand die nooit volwassen wou worden? Ik vond en vind het nog steeds een bizarre muziekkeuze en peins dat Cobain zich in zijn graf omdraait na het vernemen van het nieuws dat één van zijn songs in een sprookjesfilm werd gebruikt. In mijn ogen een ongepast en irrelevant moment.

En verwacht je daarna aan een mengelmoes van door elkaar geklutste rariteiten. Van een Indiana Jones-achtige medegevangene Hook (Garrett Hedlund), die uiteraard in een latere fase een aartsvijand van Peter zal zijn, naar beeldschone zeemeerminnen. Indrukwekkende beelden van havens die zweven in de lucht en piratenboten die over waterbubbels varen in de lucht (wat me deed denken aan een Dali kunstwerk). Zelfs een Peter Pan die rond Saturnus zweeft. Redelijk abstract en bizar op sommige momenten. Maar echt magisch werd het niet. Het betere vliegwerk van Peter blijft beperkt. Tinkerbell heeft ook maar een beperkte rol. En verder is er veel stuntwerk vol schermutselingen en achtervolgingen.

Een beetje overdreven allemaal. Wat rest zijn de excellente vertolkingen van Miller en vooral Jackman. En niet te vergeten de toch wel grappige bijdrage door Sam Smiegel (Adeel Akhtar). Maar ondanks de sublieme vertolkingen en de geslaagde decors, was het eindresultaat toch maar zwak. Ik vrees er zelfs voor dat men al plannen heeft voor een vervolg hierop. Ik zit er in ieder geval niet geestdriftig op te wachten.

Hello, hello, hello, how low. Oh well, whatever, never mind.