A walk in the woods (2015)

Korte Inhoud
After spending two decades in England, Bill Bryson returns to the U.S., where he decides the best way to connect with his homeland is to hike the Appalachian Trail with one of his oldest friends.

Genre : Biografie/Komedie
Land : VS

Cast :
Robert Redford : Bill Bryson
Nick Nolte : Stephen Katz
Emma Thompson : Catherine Bryson

Regisseur : Ken Kwapis

Mijn mening

“No, writers don't retire.
We either drink ourselves to death
or blow our brains out.
And which will it be for you?
After this interview, maybe both.”

Een road-movie maar dan te voet. En dan ook nog eens met twee oldtimers die zoals een puffende stoomlocomotief de Appalachian trail willen bewandelen. Een trektocht van zomaar eventjes 3500 km in de VS. Een huzarenstuk waar zelfs jongeren hun tanden op hebben stukgebeten. Maar deze twee koppige 70 jarigen laten zich niet kennen en zijn gemotiveerd om de eindstreep te halen. En waarom eigenlijk? Enerzijds is er Bill Bryson (Robert Redford), een schrijver die voornamelijk reisverhalen schrijft. Is dit een soort bucketlist item? Of omdat hij geconfronteerd wordt door een moderator tijdens een televisieshow met het feit dat hij nooit een boek geschreven heeft over reizen in de VS? Of is hij tot de conclusie gekomen dat hij nooit meer die kans zal krijgen? En anderzijds is er Stephen Katz (Nick Nolte), een brompot met een kunstknie, een drankverleden en de noodzaak om elk uur iets te eten zodanig dat hij geen plotselinge aanvallen krijgt. Al bij al lijkt dit een schier onmogelijke opdracht. Maar ondanks protest van Bill’s vrouw Catherine (Emma Thompson) wagen de beide senioren zich aan dit waagstuk.

Films over trektochten door woeste landschappen om zichzelf terug te vinden en meditatiemomenten te beleven, lijken redelijk in trek te zijn. Reese Witherspoon demonstreerde dit al in “Wild”. En Robert Redford probeerde al iets gelijkaardigs als solo-zeiler in “All is lost”. Alleen was er totaal geen sprake van enig dialoog in deze laatste film. En dat is wel in ruime mate aanwezig in “A walk in the woods”. En om eerlijk te zijn, zijn de dialogen van een hoog entertainment gehalte en bij momenten redelijk humoristisch. Het geheel voelde niet aan als geforceerd en men slaagde erin (tot op een bepaald punt) om het niet te laten evolueren tot een soortement slapstick. Twee oude mannen, vol levenservaringen en wijsheid, die trachten hun eigen grenzen te verleggen. Misschien dat de evidente levenslessen een beetje melig overkwamen. Maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door de snedige, amusante conversaties en oogstrelende, ravissante landschappen waar ze doorheen trokken.

Misschien waren de verschillende lotgevallen een beetje voorspelbaar zoals het treffen met lokale fauna en het voorval met het onderbroekje in de wasserette met een woedende echtgenoot tot gevolg. Maar er waren ook van die spontaan overkomende hilarische momenten zoals hun ontmoeting met de eigenwijze Mary Ellen (Kristen Schaal) die ze liever kwijt dan rijk waren. Misschien word ik oud maar deze twee ouderen van dagen wisten meer lachbuien te ontlokken dan de meeste doorsnee komedies van tegenwoordig. Tot tegen het einde aan de twee in een ongemakkelijke situatie verzeilen. Toen voelde het een beetje tragikomisch aan en werden de twee overmand door diepzinnige gedachten. Een filosofisch moment. Gelukkig vergaf ik deze misstap vanwege alle voorafgaande, komische oneliners en dialogen.

Of ze nu het traject volledig afleggen of niet, is eigenlijk bijzaak. Redford and Nolte vormden het perfecte duo. Een beetje Lemmon & Matthau op wandel. Ze zien er beide stokoud uit, maar geestelijk lijken ze nog kwiek genoeg. Moesten ze mij bellen om hun te vergezellen bij een onmenselijke trektocht, dan zou ik direct toehappen. Fantastisch relaas.