He never died (2015)

Korte Inhoud
Jacks leven zit in een sleur. Door een depressie en ernstig anti-sociaal gedrag doet hij niets anders dan slapen en televisie kijken. Hij ziet het menselijke ras als niets anders dan vlees met een polsslag en hij voelt er niets voor om met iemand een band te smeden. Het heeft immers weinig zin om vrienden te worden met iemand die hij uiteindelijk zou opeten of met meer dan een millennium zou overleven. Maar wanneer Jack door zijn verleden wordt ingehaald zal hij op de slappe koord van de soberheid moeten balanceren en zo weinig mensen als mogelijk proberen op te eten.

Genre : Horror/Komedie
Land : VS/Canada

Cast :
Henry Rollins : Jack
Booboo Stewart : Jeremy
Steven Ogg : Alex

Regisseur : Jason Krawczyk

Mijn mening

“My landlord thought I was robbing my own appartment.
Really? Isn’t your landlord, like, 90 years old?”

Schitterende, aparte horror. Dat kan je na het bekijken van “He never died” wel zeggen. Een subtiele mengeling van soms wel erg gore beelden en vernuftige humor. En dit dan ook nog eens op een verrassende manier gebracht door Henry Rollins, de voormalige frontman van de legendarische punkband “Black flag”. Een spierbundel die in het verleden al verraste met zijn poëtische inslag. En nu toont hij dat hij ook wel capabel is om een hoofdrol voor zijn rekening te nemen. Zijn stoïcijnse kalmte en onverschilligheid zorgen verscheidene malen voor hilarische situaties. En het verhaal op zijn eigen is op zo’n originele manier bedacht. Ik keek er met verbazing naar en vroeg me na een tijdje af waar het nu in godsnaam over ging. Had het iets met vampirisme te maken? Was Jack een solitaire zombie die een poging deed om anoniem te blijven? En wat waren die soms demonische trekjes en satanische geluiden die hij slaakt?

Jack (Henry Rollins) lijkt depressief en sleept zich voort doorheen het leven als een uitgebluste man. Het enige waarmee hij zijn dagen vult is slapen, iets eten in hetzelfde kleine restaurant en af en toe bingo te spelen tussen bejaarden. De serveerster Cara (Kate Greenhouse) tracht Jack’s fatalistische houding te doorbreken maar slaagt daar niet echt in. De overduidelijke avances die ze maakt bij Jack worden niet bepaald enthousiast onthaald. In de meeste gevallen is een stille,nietszeggende blik het antwoord waarna hij zonder verpinken haar de rug keert. Ook zijn uit het niets opduikende dochter Andrea (Jordan Todosey) kan niet doorheen die opgetrokken muur van afstandelijkheid prikken. Het is wel overduidelijk dat Jack niet een doodgewone, doorsnee burger is. De titel van de film verklapt natuurlijk al veel en is nu ook weer niet een echte spoiler. Jack is blijkbaar onsterfelijk en heeft ook nog eens een regelmatige dosis bloed nodig. Als zijn bloedleverancier Jeremy (Booboo Stewart) (een stagiaire die in een hospitaal werkt veronderstel ik) door problemen met een lokale misdaadbende niet meer in staat is jack te voorzien van de broodnodige baxters bloed, en zijn dochter ook nog eens ontvoerd wordt, gaan de poppen aan het dansen met de nodige slachtoffers tot gevolg. Behalve Jack natuurlijk …

Rollins is een performer en deze film was voor hem het geknipte podium. Zijn onverstoorbare blik en brute kracht gaven hem een Schwarzenegger-achtige uitstraling. De beperkte conversaties met korte,ontwijkende antwoorden droegen bij tot de algehele absurde toon van deze film. Een fatale hoofdwonde maakt op hem zoveel indruk als een minuscule splinter in een vinger. Onbewogen hanteert hij naderhand een tang om het opgelopen letsel te behandelen. Op die momenten vroeg ik me af of het nu humoristisch of creepy bedoeld was. Hij is een gevoelloze spierbundel die als een bulldozer doorheen de vervallen maatschappij raast, vol woede en agressiviteit. In eerste instantie lijkt Jack een saai figuur, maar als zijn ware identiteit onthuld wordt op het einde, is zijn manier van reageren en levensmoeheid verantwoord.

Ik vrees dat “He never died” alleen een beperkt publiek zal aanspreken. En ik behoor tot dat beperkt publiek. Ik apprecieer wel eens zo’n absurd aanvoelende horror vol brutaal geweld en een aparte verhaallijn. Ook de subtiele humor vond ik genietbaar. En bovenal zorgde men ervoor dat het niet resulteerde in een parodie. “He never died” overstijgt elke horror-komedie tot nu toe. En dat waarschijnlijk tot in de eeuwigheid …