River (2015)

Korte Inhoud
John Lake is een Amerikaanse arts die als vrijwilliger werkzaam is in het zuiden van Laos. Hij is getuige van een aanranding van een jonge vrouw, grijpt in en verwondt daarbij de aanvaller. Wanneer het lichaam van de dader in de Mekong rivier wordt gevonden en de politie hem er ook nog eens van verdenkt zijn handlanger te zijn, dreigt de situatie uit de hand te lopen. John slaat op de vlucht.

Genre : Thriller
Land : Laos

Cast :
Rossif Sutherland : John Lake

Sare Botsford : Dr. Stephanie Novella
Ted Atherton : Patrick Reardon

Regisseur : Jamie M. Dagg

Mijn mening

“Your face. What happened?
I was very drunk last night.
I was riding a bicycle, and I fell.”

Maak het maar mee. Het ene moment sta je met een zaag in een operatiekamer iemands been te amputeren. Het andere moment ren je als een halfbezetene doorheen Laos om de autoriteiten te vlug af te zijn. Dit overkomt dus John Lake (Rossif Sutherland), een voor een NGO hardwerkende dokter, die op welverdiende vakantie wordt gestuurd na een discussie met de hoofdarts. Als hij op zijn vakantiebestemming (’t is wel geen vijfsterren all-inclusive resort) op een avond ettelijke glazen alcoholische drank verzet in gezelschap van een overvriendelijke barman en onderweg naar zijn schamele hut getuige is van een verkrachting op een lokaal meisje door een dronken, luidruchtige Australiër, neemt hij in een split seconde de verkeerde beslissing. Voor hij het goed beseft is hij een voortvluchtige die gezocht wordt voor moord op de zoon van een Australische senator en het verkrachten van een inlands meisje.

Het resultaat is een intensieve klopjacht door lokale politiediensten op de schuldige westerse dokter. Dat hij schuldig is, is een feit. Het enige doel dat John voor ogen heeft, is niet terechtstaan in Laos zelf. “River” is een film waarbij de radeloosheid, angst en schuldgevoelens voelbaar aanwezig zijn. John, bezweet, bebloed en gekneusd, is voortdurend in beweging. Een bootritje met een lokale inwoner. Een lift van een koppel onguur uitziende mannen. Een busrit die toevallig door een politiepatrouille wordt gecontroleerd. Maakt niet uit hoe hij zich verplaatst, zolang hij maar uit handen blijft van de autoriteiten en in staat is om een Amerikaanse ambassade te bereiken. Hij moet zelfs op het einde een bepaalde beslissing nemen die tegen zijn morele principes ingaat. Het resultaat van deze zenuwslopende wedren, is dat de film geen moment stilvalt. Het tempo is verschroeiend (waarschijnlijk passend bij het klimaat aldaar) snel en opzwepend.

Rossif Sutherland (zoon van Donald en broer van Keifer Sutherland) acteert overtuigend. De wanhoop en angst zijn zo van zijn gezicht af te lezen. Een chaotische vlucht die volledig steunt op zijn overlevingsinstinct. De intensiteit is ondragelijk en door de broeierige omgeving lijkt het wel alsof je John’s doordringende lijfgeur tot in de huiskamer kan reuken. Alhoewel het verhaal op zijn eigen redelijk rechtlijnig en vanzelfsprekend overkomt, is het slot toch verrassend te noemen. Laat ik het zo zeggen. Het heeft een hoog “Komaan, ’t is toch niet waar” gehalte. Een beetje tegen de stroom in ten opzichte van de rest. Het rechtvaardigheidsgevoel komt bij John blijkbaar ineens naar boven. Waarschijnlijk een nadelige karaktertrek. John kan het niet laten om steeds maar weer het goede te doen voor zijn medemens.