In the heart of the sea (2015)

Korte Inhoud
De Amerikaanse walvisvaarder Essex verliet Nantucket in Massachusetts in 1819 onder kapitein George Pollard voor een reis van 2,5 jaar om te gaan jagen op potvissen in hun leefgebieden in de zuidelijke Grote Oceaan. Ook aan boord zijn eerste stuurman Owen Chase, tweede stuurman Matthew Joy en scheepsjongen Thomas Nickerson. De Essex werd echter zelf geramd door een potvis en zonk op 3700 kilometer afstand van Zuid-Amerika. De overlevenden van de Essex dobberden 90 dagen rond op zee.

Genre : Avontuur/Biografie
Land : VS/UK/Canada

Cast :
Chris Hemsworth : Owen Chase
Benjamin Walker : George Pollard
Cillian Murphy : Matthew Joy

Regisseur : Ken Kwapis

Mijn mening

“The tragedy of the Essex is the story of men. And a Demon.”

Jong zijnde had ik een reusachtig leesboek over Moby Dick. Uren kon ik staren naar de rijke illustraties en las ik gespannen de lotgevallen van Ishmael aan boord van de Pequod. En nog steeds zie ik die laatste tekening voor mijn ogen met kapitein Ahab opgehangen met het touw van zijn harpoen aan de naar de diepte duikende Moby Dick. Misschien waren mijn verwachtingen voor “In the heart of the Sea” veel te hoog en hoopte ik een gelijkaardig tafereel te zien. Spijtig genoeg werd het niet echt een film over de strijd tussen walvis en mens. Het had eerder iets weg van “Stranded”. Maar dan op zee. De rivaliteit tussen Owen Chase (Chris Hemsworth) en Kapitein Pollard (Benjamin Walker) was boeiender dan de jacht op walvissen zelf. En heb je de trailer al bekeken, dan heb je de meest indrukwekkende beelden van de psychopathische witte potvis reeds gezien.

Het zal voor zo’n zeebonken in die tijd wel stukken spannender en angstaanjagend zijn geweest dan voor de filmliefhebber die deze film gaat kijken. Doe het maar eens. Zittend in zo’n wiebelend klein houten roeibootje met een gigant van een harpoen gooiend naar reusachtige potvissen die onder je bootje zwemmen. En dan dat gevaarte aan boord krijgen om dat gegeerde walvisolie te vergaren. Een grondstof die toen in de 19de eeuw nodig was voor het vullen van lampen. De film begint dan ook in het haven van Nantucket rond 1819 waar Chase zijn hoogzwangere vrouw meld dat hij uitvaart met de Essex en dat hij waarschijnlijk niet op tijd zal zijn om de geboorte mee te maken. Prachtige door computers gegenereerde beelden laten zien hoe het leven in die tijd eruit zag. Alleen Chase’s droom om kapitein te zijn van de Essex wordt stante pede geharpoeneerd (hoe toepasselijk) door de rederij. Deze job komt toe aan ene zekere George Pollard. Niet vanwege zijn gedegen kennis en ervaring qua ronddobberen op zo’n grote schuit, maar wel vanwege het feit dat hij een telg is uit een aristocratische, rijke familie.

Het verhaal omhelst dan drie opeenvolgende verhaallijnen. Allereerst de concurrentiestrijd tussen Pollard en Chase. Vervolgens begraven de beide kemphanen hun strijdbijl op het moment dat de dolgedraaide witte potvis de strijd met ze aanbindt. En dan verzoenen de beide verslagenen zich als ze op een paar duizend kilometer van Zuid-Amerika hopeloos rondzwalken op de oceaan in losgeslagen roeiboten nadat de Essex de dieperik is ingegaan. En de getuige van dit relaas is de snotter Thomas Nickerson (Tom Holland) die als scheepsmaatje meereist. Hij (Brendan Gleeson) is dan ook de laatste getuige die na veel aanmoedigingen zijn relaas opbiecht aan Herman Melville (Ben Whishaw) die deze notities naderhand aan een grondige censuur onderwierp, om vervolgens de ruwe lijnen over te houden voor de uiteindelijk succesvolle roman “Moby Dick”. En alzo is de cirkel rond.

Qua decor en beeldvorming is deze film best wel magnifiek. De woeste zee met zijn beukende, schuimende, gigantische golven. Het schip dat statig doorheen de oceaan klieft. De vergezichten op het middeleeuwse havenstadje en de aankleding van Tom’s huis. En tenslotte de overweldigende beelden van de school walvissen en de bijbehorende jacht erop. Maar spijtig genoeg kwam de getekende witte walvis weinig in beeld. Je kan het een beetje vergelijken met Godzilla in de laatste gelijknamige film. Het gedrocht is er wel, maar is bitter weinig van te zien. Het gevoel van dreiging en opgejaagd zijn, was bij momenten echt voelbaar. Maar het inlassen van de gespreksrondes tussen Tom en Herman zorgden ervoor dat het tempo in de film drastisch omlaag ging. Als resultaat kregen we een traag historisch drama te zien, in plaats van een zinderend spektakel op zee met een pseudo Moby Dick in de hoofdrol.