Howl (2015)

Korte Inhoud
Joe, een jonge conducteur, vertrekt samen met een stel passagiers vanuit Londen voor zijn laatste rit tijdens een donkere, stormachtige nacht. Plots maakt de trein een noodstop en komt tot stilstand midden in een bos. Het lijkt er op dat ze iets hebben geraakt. Wanneer de machinist op onderzoek uit gaat keert hij niet meer terug. De paniek slaat al snel toe onder de passagiers, zeker wanneer ze het verminkte lichaam van de machinist ontdekken.

Genre : Horror
Land : UK

Cast :
Ed Speleers : Joe

Holly Weston : Ellen
Shauna Macdonald : Kate

Regisseur : Paul Hyett

Mijn mening

Bekijk de titel van deze horror en je beseft al welke richting het uitgaat. Niets zo leuk als een weerwolf film van tijd tot tijd. Alhoewel er toch een zekere schaarste is aan degelijke films als het over dit genre gaat. De laatst (voor mij persoonlijk) geslaagde weerwolf film die ik onder ogen kreeg was “Wer”.

Daartegenover staan dan wel abominabel slechte probeersels zoals “Wolves” en “Night Wolf”. Deze film uit de UK is dan wel geen “An American werewolf in London” maar wist me toch aangenaam te verrassen. En ondanks dat het waarschijnlijk een lowbudgetfilm is, waren de creaturen die de passagiers van de gestrande trein terroriseerden toch geslaagd te noemen. Waarschijnlijk zal de gebruikte anatomie wel voor enig protest zorgen bij de adepten van het weerwolvengenre, want ze leken wel op een mengeling van een wolf en het schepsel uit “Splice”. Maar die eerste aanval met een bloeddorstig wezen in close-up, deed me toch naar adem happen. Schitterende make-up en speciale effecten. Ze zagen er in ieder geval minder lachwekkend uit dan de harige creaturen in “Late Phases” (een film waarbij het acteren wel indruk maakte) met hun met kwastjes voorziene oren.

Het verloop van “Howl” is weloverwogen en uitgebalanceerd. Een uitgebreide introductie van alle personages. Het middengedeelte met de bedreigende situatie waarin ze verzeild geraken. En tenslotte de eindconfrontatie met de nodige slachtoffers en een voorspelbare wending. Dat er weer domme beslissingen worden genomen door de betrokkenen is niets om over verwonderd te zijn. Het slot is echter wel verrassend te noemen. Spijtig genoeg is het uitzicht van de nachtwezens wanneer ze in vol ornaat te bewonderen zijn niet zo overtuigend of angstaanjagend. Om eerlijk te zijn leken het wel individuen die teruggekeerd waren van één of andere verkleedpartij. Maar geloof me, de eerste confrontatie was bloederig en meedogenloos. Pure agressie dat zich focuste op het vreselijke wezen dat kort daarvoor nog dodelijk en gruwelijk toesloeg.

Niet alleen was de suspense en spanning een positief element in deze film. Ook de vertolkingen waren genietbaar. Een verzameling kleurrijke figuren waarbij die gereserveerde Engelse houding vooral opviel. Het verwonderde me dat ze niet een theepauze inlaste bij al dit dierlijk geweld. Vooreerst is er Joe (Ed Speleers), de ondergewaardeerde treinconducteur wiens leven een opeenstapeling is van tegenslagen en tegenkantingen. Hij wordt geminacht door collega’s en de passagiers zien hem als een niet capabel figuur. Zijn collega Ellen (Holly Weston) negeert zijn avances. Kate (Shauna Macdonald) heeft al direct een bloedhekel aan Joe nadat ze een nieuw treinkaartje heeft moeten betalen. Adrian (Elliot Cowan) is een verwaande vent die uiteindelijk alleen zijn eigen hachje tracht te redden. Nina (Rosie Day) is een verwend nest. En dan is er nog een bejaard koppel, die hun verontwaardiging over het oponthoud niet onder stoelen en banken steekt, een nerdachtige jonge snaak (Amit Shah), een ingenieur in spe (Sam Gittins) en een zwaarlijvige, vadsige voetbalspeler (Calvin Dean). De introductie is van tijd komisch en uiterst herkenbaar.

Niet alleen de opgevoerde weerwolven zorgen voor de griezelige sfeer. Maar ook de locatie waar de trein komt vast te zitten met zijn duistere bossen en de typische Engelse mistbanken die er zich vormen, zorgt voor een akelige sfeer. De herkomst van de griezels wordt niet uit de doeken gedaan. Alleen de oudere man heeft weet van andere mythische verhalen over defecte treinen waar de passagiers van verdwenen zijn of teruggevonden zijn in een lamentabele staat. Maar verder is het raden waar deze razendsnelle, immens sterke bloeddorstige wezens vandaan komen. Ondanks dat het een typische B-film is en ik Paul Hyett’s film “The Seasoning House” iets beter vond, is dit toch een verdienstelijke film. Het is geen topfilm als het over weerwolven gaat, maar het is zeker en vast eentje dat kan wedijveren met de betere films in dit genre.