Kill your Darlings (2013)

Korte Inhoud
De film richt zich op de kringen van de literaire vrienden Allen Ginsberg, Jack Kerouac en Lucien Carr. Onder Carrs medewerkers bevindt zich ook de oudere David Kammerer die verliefd is op Carr en hem door het hele land achtervolgt. In 1944 maakt Kammerer seksuele avances naar Carr. Die avances monden uit in een gewelddadig treffen, waarna Carr Kammerer doodsteekt. Nadat hij het lichaam in de Hudson rivier heeft gedumpt roept Carr de hulp in van zijn oude vriend William Burroughs en vervolgens van Kerouac.

Genre : Biografie/Drama/Romantiek
Land : VS

Cast :

Daniel Radcliffe : Allen Ginsberg
Dane DeHaan : Lucien Carr
Jack Huston : Jack Kerouac

Regisseur : John Krokidas

Mijn mening

“Some things, once you've loved them, become yours forever.
And if you try to let them go...
They only circle back and return to you.
They become part of who you are...

...or they destroy you.”

Na al het blockbuster geweld krijg ik altijd zin in een niet zo commerciële film. De titel van de film gecombineerd met het feit dat ik op literair vlak geen echte kenner ben, zorgden ervoor dat mijn verwachtingen over “Kill your darlings” wel totaal verkeerd ingeschat waren. De uitdrukking wordt gebruikt in literaire kringen en is een stelregel voor schrijvers en poëten om favoriete verwoordingen,adjectieven of zinnen te schrappen zodanig dat het literair werk strakker wordt en niet bezoedelt wordt met nodeloze ballast. Verwacht je dus wel aan heel wat intellectueel geneuzel in deze film. Het is eigenlijk een biografisch drama over het ontstaan van de “beatgeneration” in Amerika en de jong volwassen aanhangers hiervan Allen Ginsburg, Jack Kerouac en William Burroughs, die later uitgroeiden tot gerenommeerde schrijvers en dichters.

In het verleden was ik ook wel een fervent boekenwurm en verslond ik onnoemelijk veel boeken. Ik was dan geen aanhanger van de literatuur met hoofdletter L, maar vond eerder plezier in het verslinden van boeken geschreven door Jack Vance,Raymond Elias Feist,Terry Pratchett, Terry Goodkind en Koontz onder andere. Niet bepaald literaire zwaargewichten maar wel meesters in het fantasy en SF genre. Waarschijnlijk zal mijn intellectueel niveau niet van dien aard zijn dat ik magisch realisme, expressionisme of neo romantiek kon appreciëren. Juist zoals moderne kunst vind ik het een middel waarbij de meest onbenullige objecten op dusdanig manier beschreven worden zodanig dat ze fascinerend worden. Op een bepaald moment scheuren Allen, William en Lucien een deel boeken van grote schrijvers in flarden, waarna tekstfragmenten op de muur worden gespijkerd om op die manier een coherent geheel te vormen. Een creatie van literatuur vanuit de chaos als het ware. Nochtans kan ik me een beetje inleven in de gemoedstoestand van de betrokken personages, daar ikzelf ooit ook zo’n rebellerende, niet binnen de lijntjes lopende attitude had. Uiteindelijk kan je deze beatniks bekijken als een vroege voorloper van een anarchistische beweging op literair vlak. Het tegen de schenen schoppen van op dat moment gestandaardiseerde schrijvers die zich houden aan alle elitaire stijlregels en dichtvormen.

De film is gesitueerd in de nadagen van de 2de Wereldoorlog wat tot uiting komt in de gehele sfeer : de aankleding, de rekwisieten, de muziek en de tijdsgeest. Dat is dan ook het meest geslaagde item in deze film geregisseerd door John Krokidas. Zijn eerste speelfilm waar hij best trots op mag zijn en waarin hij toch dat gevoel uit die periode weet over te brengen. Je bent getuige van het kantelpunt in de preutse Amerikaanse maatschappij waarbij de toenmalige jeugd op zoek ging naar nieuwe stromingen en creatieve uitlaatkleppen. Dat uitte zich dan in dompige kleine pubs waar Jazz gespeeld werd, pseudo intellectuele bijeenkomsten waar liters alcohol werden geconsumeerd, experimenteren met allerhande geestverruimende middelen en het aftasten van de seksuele grenzen en tolerantie op dat gebied.

De vertolkingen waren stuk voor stuk subliem. Dane DeHaan als de extraverte en intellectuele Lucien Carr, de spilfiguur in dit hele drama, die er wel uitziet als een nichterige,blauwogige blonde charmeur, maar toch blijk geeft van een onzekerheid over zijn werkelijke seksuele geaardheid. Michael “Dexter” Hall, die recent nog acteerde in “Cold in July”, als homeseksuele stalker die al in het openingsfragment naar de bodem van één of andere vijver zinkt. Jack Huston als Jack Kerouac. Ben Foster als de uit rijke familie afkomstige William Burroughs die constant ligt te experimenteren met allerhande drugs en dan ook de gehele film in vertraagd tempo met een diepe, rauwe stem zijn intellectuele oprisping voortbrengt. En Daniel “Harry” Radcliffe als Allen Ginsberg die toch enige moeite doet om eindelijk die “Potter”-stempel te kunnen uitvegen. Ik moet toegeven dat hij in deze film met heel andere toverstokjes speelt. En toch heb ik bewondering voor hem dat hij niet zwicht voor de makkelijke weg en voor de hand liggende rollen uit te kiezen. Na zijn niet al te slechte prestatie in “The woman in black” probeert hij het nu in een meer ernstige rol met toch een aantal redelijk gewaagde scenes waarna ik me toch vragen stel over zijn geaardheid. De hartstocht waarmee hij zijn mannelijke tegenspelers zoent, spreekt boekdelen. En ondanks die inspanning verschijnt soms nog wel eens dat Harry Potter lachje waarmee hij zo beroemd is geworden. Het moment dat hij het optreden van Carr in de schoolbibliotheek aanschouwt, is er weer dat jongensachtige guitige pret-glimlachje. Het enigste wat er ontbreekt zijn die pretlichtjes in zijn ogen. Geen slechte prestatie, maar op momenten was het toch wel echt oppervlakkig en leek het eerder op een shakespeareaans treurspel.

Een moeilijke film dus, die ondanks zijn soms wel saai onderwerp bleef boeien. Een misdaaddrama zonder al teveel drama. Een passie waaruit een misdaad voortvloeit, maar waar zeker niet de nadruk op wordt gelegd. Het is eerder een film vol filosofisch gemijmer en constant literair orakelen door wat later grootheden zullen worden in de letterkunst. Dat alles bij een stevige fles wijn en glas whisky na een stevige snuif lachgas. Op sommige momenten wenste ik ook daarover te beschikken, zodanig dat het allemaal wat luchtiger zou worden.