A.I. Rising (2018)

Korte Inhoud
Het is het jaar 2148. De ervaren astronaut Milutin is werkzaam bij de Ederlezi Corporation en vertrekt op een gevaarlijke missie naar Alpha Centauri, de enige planeet die geschikt is voor menselijk leven. Om hem tijdens zijn reis bezig te houden krijgt hij een geschenk in de vorm van de androïde Nimani. Milutin maakt maar al te graag gebruik van de afstandsbediening om de begeertes van Nimani te manipuleren waardoor ze zowel de rol van collega als van metgezel en seksuele slaaf op zich neemt. Zijn drang naar een gelijkwaardige relatie gaat echter een stuk verder en hij kiest ervoor Nimani echte emoties toe te kennen.

Genre : SF/Erotiek
Land : Servië

Cast
Sebastian Cavazza : Milutin
Stoya : Nimani 1345

Regisseur
Lazar Bodroza

Mijn mening

I was always wondering whether I was able to create life.
It seems that I am.

Neem elke willekeurige pornofilm en het gaat zonder twijfel weeral een loodgieter zijn die niet alleen de afvoer probeert te repareren maar ook de installatie van een onschuldige huisvrouw een beurt geeft. Dat een degelijke verhaallijn met inventieve wendingen niet het belangrijkste is in zulke films, is niets nieuws. En dat kan je ook over “A.I. Rising” zeggen. Het is dan wel een soft-seks versie waarbij je Stoya meer naakt dan aangekleed ziet. Niet dat er veel te zien is want ze is niet bepaald voorzien van wellustige curven. Blijkbaar is het zelf een porno-actrice, dus veel problemen met naakt rond paraderen en hitsige vrijpartijen simuleren zal ze niet gehad hebben.

Maar na 40 minuten begon ik me af te vragen of er nu eens iets ging gebeuren. Want echt afwisseling is er niet. Nietszeggend psychologisch getater tussen Milutin (Sebastian Cavazza) en de androïde Nimani 1345 (Stoya). Intense en zinnenprikkelende beelden van hun gestoei. En Stoya die haar batterijen moet opladen door naakt (ja hoor) in een nis te staan. En deze cyclus herhaalt zicht ettelijke keren. Voor mij was Stoya een vermenselijkte dildo. Met regelmaat opladen en dan gebruiken om je ontembare lusten te bevredigen. Net zoals een porno is het eentonig en mettertijd doodvervelend.

Wat het uiteindelijke doel is van de trip naar Alpha Centauri is niet helemaal duidelijk. Milutin moet daar blijkbaar “Juche” gaan installeren. Een soort ideologie voor experten. Het lijkt me wel iets abstracts te zijn. Dat het echter een ellendig lange trip is, wordt duidelijk tijdens Milutin’s gesprek met een sociale ingenieur van Elderlezi Corporation. Daarom dat Nimani wordt ingeschakeld. Een androïde met aanpasbare gemoedstoestanden en voorzien van geavanceerde artificiële intelligentie. In eerste instantie functioneert ze als gezelschap om de lange reis draaglijker te maken. Na een tijdje lijkt het echter dat ze eerder nodig is om de dierlijke driften van Milutin te temperen.

Haar voornaamste taak is echter alles onder controle houden (zowel het ruimteschip als de gezagvoerder) zodanig dat de missie tot een goed einde wordt gebracht. Nu, als je het design en inrichting van het ruimteschip bekijkt, is het maar goed dat ze als playtoy meeging. Ik vrees dat Milutin zich anders stierlijk zou vervelen. Het ruimteschip ziet er in ieder geval niet uit als een soort Enterprise. Het lijkt eerder op een stalen gevaarte zonder luxueuze inrichting. De roestig uitziende plaatstalen wanden zien er niet bepaald knus uit. De sobere inrichting is redelijk deprimerend. Het lijkt wel een fabriekshal. Zelfs de gehele cockpit is beperkt tot twee solitaire bestuurdersstoelen en een hele resem futuristische beeldschermen. Er valt geen holodeck, drinkgelegenheid of vrijetijdsruimte te bespeuren. De enige fysieke inspanningen en entertainment dat er is voor Milutin, speelt zich dus af in de slaapruimte.

Maar als je het erotische aspect doorprikt, zie je dat deze Servische SF ook een diepzinniger onderwerp wil aansnijden. De interactie tussen een persoon en een kunstmatige creatie. Niet dat men hier een onbetreden pad inslaat want ditzelfde onderwerp was ook al de basis van films zoals “Ex Machina”, “Uncanny”, “The Machine”, “Zoe” en in mindere mate ook “Her”. Ook het fenomeen van bewustzijnswording bij een niet-menselijke creatie komt aan bod. Maar het centrale thema (en misschien toch ook het meest boeiende) is de emotionele relatie tussen mens en machine. Op eerste zicht lijkt Milutin een emotieloze, antipathieke persoon, die in eerste instantie geen nood heeft aan vrouwelijk gezelschap. Zo gauw hij echter de voordelen inziet, begint zijn obsessief en manipulatief gedrag en gebruikt (zelfs misbruikt) hij de androïde als genotsmiddel. Tot zijn verbazing slaat de passie echter om naar hartstocht wat leidt tot bezorgdheid, verdriet en zelfs zelfopoffering.

Echt boeiend is deze SF echter niet. Het is repetitief. Saai en langdradig. En de erotische scenes zijn te uitgerokken en na een tijd ronduit vervelend. Dan is er eventjes dat moment dat je denkt dat het verhaal zich verder zal ontwikkelen, komt Stoya weer naakt door het beeld gehuppeld. Te overdreven veel naar mijn smaak. Maar ik moet eerlijk toegeven dat Stoya’s acteren verre van slecht was. Ze slaagde erin het menselijke te tonen in haar gedaante als androïde. Het beeld dat me het meeste zal bijblijven is het moment dat ze een androïde-achtig dansje demonstreert aan Milutin. Zo verleidelijk en tegelijkertijd zo robotachtig. Ik zou er ook voor vallen. Sebastian Cavazza was bij momenten uitstekend maar in het geheel vond ik zijn personage ongeloofwaardig. Maar buiten die enkele positieve noten viel deze film toch wel tegen. Ondanks de soms wel prachtige ruimtebeelden lag de nadruk iets teveel op het seksuele aspect. Niet iets dat ik eigenlijk verwacht in een SF.