Mijn mening
What's up?
Silas is back.
Vanzelfsprekend is het meest in het oogspringend element van deze film
de transformatie van Nicole Kidman. Dat doorleefd, onverzorgd uiterlijk
met zwartomrande ogen, vlekkerige huid en warrig kapsel duidt op een
ongezonde levensstijl en één of andere hardnekkige verslaving. Al snel
wordt duidelijk dat de fles haar dikste vriend is geworden. Zo
afgeborsteld en blits Nicole Kidman eruit ziet in andere films, zo
sjofel en onherkenbaar is ze hier. Haar verleden eiste een zware tol
tijdens een undercover operatie waar haar toenmalige partner Chris
(Sebastian Stan) aan het kortste eind trok. Erin Bell (Nicole Kidman)
leeft sindsdien in een roes. Een poging om het verleden uit te wissen
waarschijnlijk en om de pijn in haar ineengestort leven te verzachten.
De film is een circulair verhaal doorspekt met een hele resem
flashbacks. Zelf ben ik niet zo’n fan van films waarin men heen en weer
springt op de tijdslijn maar in dit geval vond ik het wel behendig in
elkaar geflanst. Dus als bij aanvang van de film Erin Bell uit haar
alcoholische roes ontwaakt en op een plaats delict verschijnt, is dit het
moment waarop ze beseft dat iets uit het verleden haar terug op het
spoor is. En de onbekende dode die daar ligt met een met inkt bevlekt
dollarbiljet is de aanvang van een lange zoektocht naar Silas (Toby
Kebbell), de veroorzaker van al haar ellende. En die zoektocht leidt
langs verderf, corruptie en troosteloze levensomstandigheden. Iets waar
Erin Bell wonderwel in past. Een vergeldingsactie waarbij niets te
gortig is voor Erin Bell.
Ondanks het armzalig uiterlijk en de excellente grimage die gebruikt
werd bij Nicole Kidman, bleef dat beeld van een knappe en glamoureuze
filmactrice op mijn netvlies hangen. Hoe erg ze ook haar best doet en
zich volledig smijt in de rol als tegen alles schoppende en vloekende
rechercheur die dagelijks haar portie alcohol consumeert. Misschien niet
echt eerlijk ten opzichte van Nicole Kidman. Maar ik heb het ook
moeilijk met Jim Carrey in een serieuze dramatische rol of Arnold
Schwarzenegger in een komische. Tja, een mens draagt een welbepaalde
stempel en vooringenomenheid is een raar iets. Toch alle lof voor Kidman
dat ze een gedurfde keuze maakte om uit haar comfortzone the treden en
zo’n gedurfde rol aan te nemen.
Spijtig genoeg is de Nicole Kidman stunt ook wel het enige dat iet of
wat indruk maakt (ook al lees ik over het algemeen alleen maar kritiek
over deze maskerade) want verder is het maar een teleurstellend en karig
verhaal. Het hoofdluik handelt over de undercover operatie waarbij Erin
en Chris bij de bende van Silas infiltreren. Enerzijds is het personage
Silas boeiend genoeg. Een wreed, sadistisch persoon die ongenaakbaar is
en manipulatief. Een onverschrokken leider die geen tegenspraak duldt
en wangedrag zonder genade afstraft. Anderzijds is het ook niet iets wat
we niet al eerder gezien hebben. De andere leden zijn niet bijster
interessant en dienen enkel en alleen om Erin verder te helpen met haar
zoektocht. De enige vermeldenswaardige is dan nog Jade Pettyjohn als de
rebelse tienerdochter Shelby. Haar bijdrage is echter te beperkt om er
een oordeel over te vormen.
Ook al tracht men inventief te zijn als het over de tijdslijn gaat. En
is de film voorzien van enkele prachtscènes. En wordt de bankoverval
waar Erin onbewust op uitkomt weergaloos in beeld gebracht (Eén van de
actierijkste scènes van deze film). Toch miste ik dat scherp randje en
voelde het te gemakkelijk aan. Het was niet meer dan een verhaal over
politiewerk, corruptie en weerwraak nemen. Dat het verhaaltechnisch
geslepen in elkaar zit betwist ik niet. Maar echt indrukwekkend was het
over het algemeen niet. De grimage van Kidman zorgde voor verbijstering.
Eenmaal het schokeffect voorbij, voelde het eerder als een gimmick aan.
Korte Inhoud 
Post a Comment