Ánimas (2018)

Korte Inhoud
Alex heeft een goede band met haar beste vriend Abraham, een verlegen jongen die erg onzeker is als gevolg van de relatie die hij met zijn ouders onderhoudt. Hun levens veranderen wanneer Abrahams vader de dood vindt in een bizar ongeluk. Hierdoor komt Alex terecht in een vreemde wereld waar realiteit en de fictie, en met name nachtmerries, moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn.

Genre : Thriller/Horror
Land : Spanje/Belgie

Cast
Clare Durant : Álex
Iván Pellicer : Abraham
Chacha Huang : Anchi

Regisseur
Laura Alvea, Jose F. Ortuño

Mijn mening

When you're five, it's normal
to have imaginary friends...
But at my age, it means you're crazy.

“Animas” is zeker geen gemakkelijke film. Het duurt ook even voordat je door hebt wat er eigenlijk aan de hand is. De film ziet er enorm artistiek uit dankzij de eigenzinnige beeldsetting. Scènes in verschillende kleurpaletten wisselen elkaar af. Van intens rood en fel oranje naar kalmerend groen. Ik veronderstel dat het gemoedstoestand gerelateerd is. Een andere diepere betekenis kan ik niet zo direct verzinnen. Alhoewel ik ergens een verklaring las waarbij het concept van verkeerslichten een plausibele verklaring leek. Het enige dat me soms wel stoorde, waren de constant flikkerende lichten. “Animas” op zich vond ik niet echt een horror. Maar dat is misschien te wijten aan het feit dat de gehele film Spaans gesproken wordt en dit bij mij eerder een vakantiegevoel opwekt. De film laat zien hoe de psyché van een getormenteerd persoon functioneert en hoe een welbepaald voorval kan zorgen voor een psychologisch verdedigingsmechanisme. Vandaar de soms wel hallucinante en surrealistische beelden.

Het klinkt misschien allemaal wat absurd en ingewikkeld. En daarbovenop komt nog het feit dat de film vreselijk traag is in het begin. Het begint allemaal als Bram (Ivan Pellicer) en Alex (Clare Durant) elkaar ontmoeten op de trap van het appartement waar beide kinderen wonen. Bram angstig wegduikend in de trappenhal terwijl zijn vader (Luis Bermejo) weer tekeergaat in hun woonst. Van meet af aan is het overduidelijk dat er huiselijk geweld in het spel is. En de manier waarop Alex hem leert hoe om te gaan met angst en haar aanbod om zijn gebroken jojo te repareren, is aanleiding tot een hechte vriendschap. Een vriendschap die hecht blijft totdat beiden hun middelbare school afwerken en klaar zijn voor een universitaire loopbaan. Een zorgeloos leven waarbij alleen een beginnende prille liefde bij Bram voor agitatie zorgt bij Alex. Zo lijkt het. Totdat we toch redelijk bizarre beelden te zien krijgen. Alex die zichzelf pijnigt terwijl ze voor de spiegel staat. En het moment dat de moeder van Bram in beeld komt, besef je dat je de huissituatie aldaar ook niet als normaal kan bestempelen. Een catatonisch uitziende vrouw die constant naar een klok staart en verder geen blijk geeft van enig leven. Het resultaat na jarenlang onder het juk van een gewelddadige vader geleefd te hebben.

Zoals gezegd, lijkt de film nogal chaotische en moeilijk te volgen op sommige momenten. De bizarre verhaallijn en plotSe flashbacks maken het niet makkelijk. Als er dan ook nog spookachtige verschijningen en schimmen beginnen mee te spelen, die het blijkbaar gemunt hebben op Alex, slaat de film een meer sinistere weg in. “Animas” was voor mij eerder een psychologische thriller. Een film die de psyché van een getraumatiseerd individu tracht te visualiseren. Bij momenten leek het wel alsof Alex zich voortbewoog in een door Escher gecreëerde onrealistische wereld. Het zorgt voor verwarring. Zowel bij Alex als bij de kijker. Je vraagt je af wat nu eigenlijk realiteit is of droomwereld. Tot op het moment van de onthulling aan het einde (of misschien al eerder als je zelf al een klein beetje beseft wat de verklaring zou kunnen zijn) want dan wordt alles ineens duidelijker.

“Animas” is geen doorsnee horror of thriller. Het verhaal is hiervoor te spitsvondig opgebouwd. En ook al krijg je rillingen van het spookachtig, duister en vervallen flatgebouw. En zijn de personages op een bepaalde manier creepy. Toch zal de film je zeker niet de stuipen op het lijf jagen. Ik vond het acteren van de twee hoofdpersonages wel subliem. Bram, de timide tiener die zich opsluit in zijn eigen wereldje ver van al hetgeen hem kwaad wil doen. Alex, de bruisende tiener die eigenlijk qua persoonlijkheid moeilijk te vatten is. Alleen de relatie tussen beide protagonisten blijft een beetje wazig bij aanvang. En misschien zullen er velen afhaken na een tijdje wegens te traag, te nietszeggende en te verwarrend voor hen. Het is echter wel de moeite waard om de film uit te zitten zodanig dat de volledige opzet duidelijker wordt. Misschien is het geen film die nazindert of je nog dagenlang bijblijft. Maar het is wel een waardige aanvulling op het Netflix Originals gamma.