The Bad batch (2016)

Korte Inhoud

Het verhaal speelt zich af in een post-apocalyptisch woestijnlandschap in Texas waar een gemeenschap van kannibalen woont. Onder hen bevindt zich een forse kannibaal die een belangrijke regel overtreedt: speel niet met je eten. Vervolgens ontvouwt er zich een liefdesverhaal.

Genre : SF
Country : VS

Cast :
Suki Waterhouse : Arlen
Jason Momoa : Miami Man
Jayda Fink : Honey

Regisseur :
Ana Lily Amirpour

Mijn mening

“Strange, isn't it?

Here we are in the darkest corner of this earth,
and we're afraid of our own kind.”

“The bad batch” mag je gerust een uitzonderlijke en excentrieke film noemen, die de eerste 20 minuten een niet onaardige indruk op mij maakte. Een apocalyptische en krankzinnige maatschappij ergens in een woestijn op het Amerikaanse continent waar ongewenste individuen worden gedropt. Ben je een crimineel, een illegaal of asociaal persoon, dan wordt je voorzien van een kenmerkende tatoeage en een hamburger, en wordt je vervolgens achtergelaten in de verzengende hitte in dit niemandsland. Dat is dan ook wat gebeurd met Arlen (Suki Waterhouse). Allereerst slentert ze nogal achteloos en onbezorgd rond, totdat ze wordt gekidnapt door “Mad Max”-achtige woestijnbewoners. Niet veel later is ze een arm en been kwijt. Blijkt ze in handen te zijn gevallen vaneen bende gewetenloze kannibalen die nood hadden aan vers vlees voor op hun barbecue. Naast hun voorliefde voor menselijk vlees, zijn het ook nog eens fervente bodybuilders. Klinkt dit al absurd genoeg? Wacht, er komt nog meer.

Als ontsnappingsmiddel gebruikt Arlen het briljante idee om zichzelf vol te smeren met uitwerpselen (kwestie om haar eigen vlees onsmakelijk te maken), ze slaat vervolgens haar bewaakster neer en vlucht met behulp van een skateboard de woestijn in. Daar wordt ze opgepikt door een mesjogge landloper die doelloos een winkelkarretje voortduwt (en goed opletten. Misschien herken je Jim Carey wel). En op die manier komt Arlen terecht in een commune genaamd “Comfort”. Een gemeenschap volgestouwd met normaal etende inwoners die echter knettergek lijken en één of andere leider volgen die telkens maar weer bazelt over “The dream”. Het gepeupel uit Comfort voedert hij psychedelische tabletten en hij is omringd door een harem zwangere vrouwen die tot de tanden gewapend zijn met automatische geweren. Wat je vervolgens te zien krijgt is een wraakfilm die langzaamaan evolueert in een geschift, romantisch verhaal.

Eerlijk gezegd, die eerste 20 minuten waren hypnotiserend en fascinerend. Een praktisch dialoogloos indrukmakend schouwspel vol energie en kunstzinnigheden waarbij beeld, stilte en soundtrack elkaar perfect aanvullen. De amputaties zijn afschuwelijk realistisch. De hele situatie is enerzijds verontrustend en anderzijds absurd, komisch. Een futuristisch gecreëerde leefwereld. Een fantasie in filmland, maar desondanks is het niet ondenkbaar dat zulk een isolement ooit zou kunnen bestaan. Een geschikte methode om diegenen die niet in een toekomstige maatschappij passen, op een adequate manier er uit te verwijderen. Spijtig genoeg kon dit niveau niet aangehouden worden en werd het geheel een beetje te psychedelisch en lachwekkend. Ook al verraste Keanu Revees me door zijn rol als zwaar gesnorde cult-leider. Hij leek nogal op Nicolas Cage in “Arsenal” waar deze een gelijkaardig uiterlijk vertoonde.

Vanaf het fragment waarbij Arlen al hallucinerend en gedrogeerd door de woestijn liep, onderwijl een prachtig galactisch panorama aanschouwend, en blijkbaar al blij mag zijn dat ze niet in Mexico arriveerde (het was toch een heel eind dat ze had afgelegd met haar prothese), maakte het vernieuwende en unieke karakter plaats voor iets wat minder fascinerend was. Ik besef wel dat Arlen een innerlijke strijd voert waarbij ze de beide leefwerelden afweegt met elkaar. En dan is er ook nog de invloed die Miami Man (Jason “Conan the barbarian” Momoa) op haar heeft. Een indrukwekkende verschijning die romantische gevoelens ontlokt bij Arlen. Tevens vroeg ik me af waar die sekteleider het juiste materiaal kon vinden om zo’n luxueuze woning op te bouwen. Zelfs watertoevoer is er voorzien voor het overdekt zwembad. Ik twijfel eraan dat ze dit allemaal op de vuilnisbelt gevonden hebben.

Maar toch is dit voor mij een meer dan geslaagde film. En niet vanwege de brutale agressiviteit of de weerzinwekkende gebruiken. Misschien ben ik enthousiaster over het exploitatie gedeelte waarmee het allemaal begon. En vond ik het psychedelisch, romantische iets minder geslaagd. Maar hoe inventief kan je wel zijn om een soundtrack te voorzien van “Ace of Base”, “Culture Club” en “Die Antwoord”? Een aanrader (indien je open-minded bent tenminste) en ik wed ervoor dat je op het uiteinde ook medelijden hebt met de kleine Honey (Jayda Fink).