Beauty and the beast (2017)

Korte Inhoud

Belle, een mooie, jonge onafhankelijke vrouw wordt gevangen genomen door een beest in zijn kasteel. Ondanks een beangstigend gevoel van onzekerheid over wat haar te wachten staat raakt ze bevriend met het betoverde personeel in het kasteel. Ze leert verder te kijken dan de afschuwelijke buitenkant van het beest en ontdekt de vriendelijke ziel van een prins die binnen in hem schuilt.

Genre : Fantasy/Familie/Musical
Country : UK/USA

Cast :
Emma Watson : Belle
Dan Stevens : Beast
Luke Evans : Gaston

Regisseur :
Bill Condon

Mijn mening

“When we return to the village, you will marry me.
And the Beast's head will hang on our wall!”

Ik ben echt niet te verlegen ben om toe te geven dat ik altijd vol enthousiasme uitkijk naar een verfilming van een Disney tekenfilm. Er zijn al een resem verfilmingen de revue gepasseerd. De ene al meer succesvol dan de andere. Of eerder gezegd de ene viel bij meer in de smaak dan de andere. “Maleficent”, “The BFG” en vooral “The Jungle Book” waren in mijn ogen schitterende adaptaties. Minder enthousiast was ik dan weer over het “Alice in wonderland” probeersel. En als je ziet van welke tekenfilms Disney nog een live-action film wil maken, dan staat er ons nog heel wat moois te wachten. Wat dacht je van “The Lion King”, “De kleine zeemeermin”, “Sneeuwwitje”, “Dumbo” en “Pinocchio”. Mijn verwachtingen wat betreft “Beauty and the beast” waren dan ook hooggespannen, maar ingelost zijn ze alleszins niet. Ondanks de vele berichten over het succes van “Beauty and the beast” aan de kassa (meer dan een miljard dollar), vond ik de film toch hier en daar tegenvallen.

Laat ik nog eens beginnen met datgene wat in mijn ogen grandioos geslaagd was in deze film. Ditmaal waren het niet de hoofdrollen die met de pluimen gingen lopen. Nee de nevenpersonages waren gewoonweg schitterend. Humoristisch, levendig en fascinerend om naar te kijken. Allereerst de tot rekwisieten veranderde personen uit het kasteel. Cogsworth (Ian McKellen), Lumière (Ewan McGregor), Mrs. Pott (Emma Thompson), Chip (Nathan Mack), Madame garderobe (Audra McDonald) en Maestro Cadenza (Stanley Tucci) vormen een bont gezelschap en zien er, ondanks het feit dat het volledig grafische creaties zijn, toch levensecht uit. Niet alleen de vormgeving is sprookjesachtig. Ook de stemmen van de acteurs zorgen voor een bijkomende magie.

En dan was er het het olijke duo Gaston (Luke Evans) en Lefou (Josh Gad) die makkelijk kunnen wedijveren met het legendarische duo Laurel en Hardy. Luke Evans was fantastisch als de zichzelf verheerlijkende Gaston die elk moment benut om zichzelf te prijzen en zijn mannelijk ego nog meer te strelen. Een egoïst ten voeten uit, die niet alleen sterk, knap en superieur overkomt, maar die het een vanzelfsprekendheid vind dat iedereen naar zijn pijpen danst. Hij gaat er ook van uit dat Belle blindelings met hem zal trouwen. Lefou is dan weer het nichterige, volgzame knechtje die de hele tijd achter Gaston aanloopt en hem voortdurend gelijk geeft (tot op het einde de twijfel toeslaat). Waarschijnlijk het personage uit de film waar de meeste heisa over ontstond. En dat alles vanwege zijn zogenaamde geaardheid. Tja, muggenzifters zullen er altijd zijn. De hele heisa hieromtrent vind ik vreselijk overdreven.

In grote lijnen werd het verhaal zoals het verteld werd in de tekenfilm uit 1991 overgenomen, mits enkele aanpassingen en toevoegingen. Nu ben ik zelf niet zo’n expert als het over dit sprookje gaat, maar ik kan me niet echt herinneren dat er een uitweiding was over de dood van Belle’s moeder. En eigenlijk vraag ik me af welke meerwaarde dit biedt. Daartegenover is er veel aandacht besteedt aan de vormgeving. Het paleis waar het beest vertoeft ziet er fenomenaal uit. Een gigantisch bouwwerk vol statische ornamenten en indrukwekkende kamers en zalen waar Rococo vermengd wordt met andere Europese stijlen. De aanblik ervan deed me denken aan mijn jeugdjaren toen ik het kasteel Neuschwanstein bezocht. Qua styling zit het dus wel snor in deze eigentijdse versie van een klassieker.

Wat viel er dan tegen? Het eerste heeft eerder te maken met mijn persoonlijke voorkeuren en mag dan eigenlijk niet als iets negatiefs gezien worden. Ik heb namelijk een bloedhekel aan musicals. Zo gauw het eerste huppelliedje achter de rug is (meestal vrij snel aan het begin van de film), heb ik moeite met me te concentreren op het eigenlijke verhaal zelf. Ik betrap mezelf er dan op dat ik eigenlijk gespannen zit te wachten tot wanneer het volgende verdomde liedje wordt ingezet. Misschien is de overvloed aan musicals in het weekend in mijn jeugd de oorzaak. Er ging geen zaterdag voorbij of er werd weer zo’n Busby Berkeley musical uitgezonden. Nu moet ik wel toegeven dat het liedje “Be our guest” verdraaid goed in elkaar was gestoken. Een spetterend spektakel. Maar mijn hekel aan musicals zal altijd wel blijven bestaan. Wat me wel tegenviel was de grafische vormgeving van het beest (Dan Stevens). Vooral de befaamde scene met Belle (Emma Watson) in haar impressionante, gele jurk die al walsend in de armen van het beest door een gigantische balzaal walst, viel nogal tegen. Hier viel het wel degelijk op dat het beest een computer gegenereerd personage was.

“Beauty and the beast” is sprookjesachtig, gedetailleerd en fascinerend. Een aanrader voor iedereen die dweept met Disneyfilms. Zelfs Emma Watson vond ik schitterend en de geschikte persoon om de lieftallige, schattige Belle te spelen. En als ze inderdaad de liedjes heeft ingezongen die hierin werden gebracht (ook al maakte men gebruik van gesofisticeerde geluidstechnieken om het nog iets beter te doen klinken), dan mag ze ook op dat vlak zich getalenteerd noemen. Ondanks enkele persoonlijke opmerkingen is dit dus ook een geslaagde verfilming. Alleen dat het magische bij “The Jungle Book” voor mij meer overweldigend was. Op naar de volgende Disney verfilmingen !