Zoo (2018)

Korte Inhoud
John en Karen zijn getrouwd, maar hebben pasgeleden vernomen dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Ze hebben geen plezier meer in het leven en willen scheiden. Dan breekt er een virus uit waardoor alle mensen in zombies veranderen. Karen en John sluiten zich op in hun appartement en wachten op hulp.

Genre : Horror/Komedie/Drama
Land : Denemarken/Zweden

Cast

Zoë Tapper : Karen
Ed Speleers : John

Regisseur
Antonio Tublen

Mijn mening

Come on, it's just some big
pharmaceutical company trying to cash in.

Geef toe, het zombie horrorgenre is de laatste jaren toch wel duchtig uitgemolken. Men wordt overstelpt met films waarin een mondiale epidemie weeral zorgt voor een op hol geslagen meute bloeddorstige, geestloze medemensen die niets liever willen dan hun tanden in een sappig stuk mensenvlees te zetten. Het merendeel van de releases zijn dan ook nog eens vreselijk slecht en vol met onoriginele clichés. Maar af en toe vind je ook wel eens van die eigenzinnige probeersels die een originele draai trachten te geven aan een aloud gekend thema. Zoals deze Zweedse productie “Zoo” (niet te verwarren met de avonturenfilm waarin een jonge knaap en een olifantje de show stelen) die komedie en drama met het zombie-gebeuren tracht te vermengen. Ook al ben ik geen voorstander van een mix van komedie en horror, kon ik de zwarte humor hier toch wel appreciëren. De film deed me direct terugdenken aan “The night eats the world” waar men ook meer de nadruk legde op de persoon die de Apocalyps tracht te overleven dan de Apocalyps zelve.

In ”Zoo” is het het echtpaar Karen (Zoë Tapper) en John (Ed Speleers) wiens leven duchtig door elkaar wordt geschud. Een fout gelopen zwangerschap heeft er al voor gezorgd dat het niet al te goed botert tussen de twee. Karen heeft zich teruggetrokken in haar schulp waar ze verteerd wordt door verdriet en verwijt. John vlucht weg in zijn werk. En voordat ze het beseffen, leven ze langs elkaar door, is er geen sprake meer van affectie en heeft Karen de verhuisdozen al klaarstaan. Kortom, hun huwelijk staat op springen. Ware het niet dat een zich snel verspreidend virus een grotere puinhoop maakt van de samenleving. De maatschappij moet net als hun huwelijk langzamerhand het onderspit delven. En het enige wat de autoriteiten adviseren is binnen blijven en je bezig houden.

En dat is dan ook wat het van elkaar vervreemde koppel doet. Ze kijken oude films op VHS. Doen oefeningen om fit te blijven en om zich te kunnen verdedigen voor het geval er een paar geïnfecteerde snuiters hun deur trachten in te beuken. Maar voornamelijk groeit het koppel weeral dichter naar elkaar toe en ontdekken ze de verloren gegane liefde terug. Misschien heeft het voorraadje drugs die Karen verstopt heeft in een kastje er iets mee te maken. In ieder geval lijkt alles weer peis en vree. Voor eventjes toch. Het samenspel tussen Zoë Tapper en Ed Speleers voelde geen moment artificieel aan. Het leek wel alsof ze in het werkelijke leven een stel zijn.

Zoals ik al eerder aanhaalde is “Zoo” een mengeling van drama, humor en horror. Het horror gedeelte sluimert zachtjes in de achtergrond. Zo af en toe krijg je wat hysterisch uitziende agressievelingen te zien die zich op elk hoorbaar geluid storten. Maar deze fragmenten zijn zo schaars dat men na een tijdje het horror-element vergeet. Het eerste gedeelte is zowel innemend als ontroerend. Totdat de buren komen opdagen en het komische de overhand haalt. Zonder twijfel het betere gedeelte van de film. Het tweede deel is tragischer en redelijk intense. De ultieme boodschap is een bevestiging van hun trouwbelofte. En dan heb ik het over het “in goede en kwade dagen” gedeelte. “Zoo” is zeker niet geschikt voor een doorgewinterde horror-fan. Die zal eerder ontgoocheld en verveeld naar deze film kijken. En tenslotte een belangrijke waarschuwing. Deze film heeft als alternatieve titel “Death do us part”. Maar deze mag je zeker niet verwarren met de gelijknamige film uit 2014, want dat was pas echt een gedrocht van een film.