Moms' night out (2014)

Korte Inhoud
Allyson en haar vriendinnen maken zich op voor een rustige, volwassen avond uit. De moeders verlangen naar een diner en een goed gesprek. Maar om te kunnen genieten van een goed gesprek en eten dat niet in een zak wordt geserveerd, moeten ze hun echtgenotes voor een paar uur alleen achter laten met de kinderen. Dat moet toch geen probleem zijn?

Genre : Komedie
Land : VS

Cast :
Sarah Drew : Allyson
Sean Astin : Sean
Patricia Heaton : Sondra

Regisseur : Andrew & Jon Erwin

Mijn mening

“So here's the Plan... We take them inside, get their hand stamped and they can't get out. Like Shawshank Redemption.”

Laat ik kort maar krachtig beginnen. Persoonlijk vind ik dit een belediging voor alle huidige vaders die weer afgeschilderd worden als zijnde niet capabel om kinderen op te voeden of er eventjes op te letten. Weeral wordt het beeld opgevoerd dat een familiaal leven en de dagelijkse organisatie alleen perfect kan verlopen als super-mama in de buurt is. Laat het over aan manlief en alles zal weer eindigen in een chaotische warboel. Sorry, maar dat vind ik zo’n vreselijk achterhaald idee en onderwerp voor de zoveelste “alles-loopt-fout” film. In deze tijden waarbij men met termen zoals “De nieuwe man” afkomt is dit toch wel een ouderwets beeld dat ze je voorhouden. En het feit dat de moderne vrouw tegenwoordig zonder problemen een veelvoud van taken simultaan kan uitvoeren, is ook maar een zeldzaamheid. Er zijn genoeg vrouwen die niet gezegend zijn met die multitasking functie.

En dan heb ik ook nog eens een hekel aan dit soort films waarbij alles steeds fout loopt en het er wel op lijkt alsof “Murphy” om elke hoek ligt te kijken om te pas en te onpas zich te bemoeien met de situatie zodanig dat alles in het honderd loopt. Ik ben een enorme fan van de sitcom “Friends” en heb altijd met veel plezier naar de afleveringen gekeken. Behalve bij één aflevering namelijk die waar Ross een speech moet houden en iedereen vreselijk vervelend begint te doen, zodanig dat het niet veel scheelde of het was ook allemaal verkeerd afgelopen. Dat het uiteindelijk toch altijd goed afloopt is ook een terugkerende zekerheid bij zulke films (en ook in die ene bepaalde aflevering van “Friends”). “Moms’ night out” eindigt dan ook nog eens op een melige manier waarbij er ook nog eens een christelijke boodschap bijgesleept werd. Achteraf had ik enorm veel last van duizeligheid en wist ik met moeite mijn ogen terug in de juiste positie te krijgen. En dit omdat de film me constant irriteerde waarna mijn ogen als bezeten in mijn oogkassen ronddraaiden.

De hele film kan men kort samenvatten. De uiterst gestresseerde moeder Allyson (Sarah “Greys Anatomy” Drew) moet er dringend eens tussenuit om stoom af te laten (ze zal dan ook niet de multitasking optie meegekregen hebben) en schakelt haar twee vriendinnen, Izzy (Andrea Logan White) en Sondra (Patricia Heaton), hiervoor in. Haar begrijpende man Sean (Sean Astin die er blijft uitzien als een hobbit) steunt haar volledig en neemt de taak op zich om voor de kinderen te zorgen samen met zijn vrienden Kevin (Kevin Downes), die kinderen haat, en Marco (Robert Amaya), die ook wel geestelijke bijstand kan gebruiken wegens chronische angstaanvallen als het over kinderverzorging gaat. En dan kan dat “avondje uit“ van start gaan en de opeenstapeling van ongelukken,tegenvallers en misverstanden beginnen. Zelfs een samenvatting van alle extreme rampenfilms van het laatste decennium is niks ,vergeleken met deze catastrofale nacht. Alles loopt fout. En dan bedoel ik dus ook letterlijk alles.

De vertolkingen zelf zijn ook niet magistraal. Dat is echter niet te wijten aan de prestaties van de acteurs zelf, maar eerder de domme, karakterloze, banale bordkartonnen personages die op papier zijn gezet met hun gedramatiseerde,pathetische karaktertrekken. De overspannen moeder met een bende kinderen die overkomen als een bende hooligans, die lijdt aan een schoonmaak-ziekte en zichzelf ziet als een complete mislukking (ze kan zelfs geen teksten verzinnen voor haar blog, ocharme). De vriendin die de vrouw is van een predikant en constant rondloopt als een kwezeltje maar uiteindelijk toch een meer losbandig verleden kent dan ze laat uitschijnen. Sean is dan de typische liefhebbende man die steeds begrip toont voor zijn vrouw (maar uiteindelijk zijn vouw toch niet begrijpt. Maar hij is niet de enige), de juiste instelling toont en probeert het heft in handen te nemen, maar uiteindelijk toch redelijk sullig overkomt. Zijn vrienden transformeren tijdens de film van datgene wat ze zijn of niet zijn, naar het tegenovergestelde. De enigste bewonderenswaardige vertoning was die van Trace Adkins als Bones. Een soort “Hulk Hogan” type die uiteindelijk de redder in nood blijkt te zijn. Zelfs zijn moraliserende speech achteraf (waarbij hij zelf niet beseft welke impact deze heeft) kon ik nog door de vingers zien. Een geslaagde prestatie die erin slaagde om een halve glimlach op mijn gezicht te toveren. En als laatste eervolle vermelding : Manwell Reyes als de in andere sferen verkerende man in de tattooshop.

Als vader van 2 kleine bengels kan ik uit ervaring zeggen dat, ondanks dat we twee fulltime werkende ouders zijn, de geschetste situaties wel lichtelijk overdreven zijn en naarmate de film vordert nogal op mijn systeem begonnen te werken. Zelfs mijn vrouw, die toch wel mijn ijkpunt is als het over komedies gaat, keek me na een tijd aan met een lichtelijk gefrustreerde blik. Ik kan dan mijn beoordeling volledig baseren op de signalen die ik bij haar kon observeren en concluderen dat dit een redelijk mislukte poging was. Een komedie zonder grappige momenten is zoals een barbecue zonder vlees. De bedoeling is goed, maar het eindresultaat is smakeloos. En voor alle gelukkig getrouwden die plannen hebben qua gezinsuitbreiding, zou ik ten stelligste afraden deze film te kijken. Ze zouden zich wel eens kunnen bedenken …..