Mindscape (Anna) (2013)

Korte Inhoud
John Washington is een rechercheur die de gave heeft om het geheugen van mensen binnen te dringen. Hij wordt op de zaak gezet van de briljante maar gestoorde en gevaarlijke zestienjarige Anna om uit te maken of zij een sociopate of het slachtoffer van een trauma is.

Genre : Thriller/Mysterie
Land : VS/Spanje/Frankrijk

Cast :
Mark Strong : John
Taissa Farmiga : Anna
Brian Cox : Sebastian

Regisseur : Jorge Dorado

Mijn mening

“If you ever find me particularly attractive in a memory …it’s probably because I made that up too”

“Een stuiver voor je gedachten “ zegt men wel eens. En soms is het ook beter om niet echt te weten wat iemand zijn gedachten zijn. Dit kan John Washington (Mark Strong) aan den lijve ondervinden. John is in de nabije toekomst een “Geheugen detective”, werkzaam voor Mindscape Company, die de gave heeft om binnen te dringen in het geheugen van personen om zo te achterhalen wat er zich in de psyche afspeelt. Deze procedure wordt wel eens gebruikt in rechtszaken om te bepalen of de beklaagde inderdaad de dader is. Helemaal rechtsgeldig is het nog niet maar men geeft hier toch al de voorkeur in plaats van een test met de leugendetector. John is echter ook zelf een getormenteerde geest die tijdens een sessie geconfronteerd wordt met zijn eigen herinnering over zijn overleden vrouw en hierna een lichte hartaanval krijgt. Mentaal is hij niet meer in staat om zijn werk als “Memory detective” uit te voeren en hij gaat op een welverdiende rust om terug tot zijn positieven te komen. Tot geldgebrek een probleem begint te worden en hij noodgedwongen terugkeert naar zijn baas Sebastian (Brian Cox) die hem een schijnbaar simpel geval bezorgt, waarbij een tienermeisje weigert te eten. John moet achterhalen of ze nu een briljante sociopaat is of een getraumatiseerde tiener.

De film “Mindscape” (oftwel “Anna”) balanceert tussen het klassieke detective en het moderne sciencefiction genre. Onmiddellijk komt “Inception” als vergelijkingspunt. En ondanks dat ook in “Mindscape” het principe van droomlagen wordt toegepast (maar dan van toepassing op herinneringen) voelt het niet zo enorm SciFi aan. Het is eerder het ontrafelen van een ingewikkelde puzzel. Ik vind eerder dat de film “Extracted” aanleunt bij deze film, alleen was deze laatste op niveau van spanning een enorme tegenvaller. Ondanks dat John de gave heeft om binnen te dringen in iemand zijn hersencellen, leek het me op een bepaald moment wel alsof hij zelf een tekort van deze cellen had. Ik verbaasde me erover dat hij een beruchte “Memory detective” was, want de aanwijzingen waren zo overduidelijk dat er blijkbaar een enorme fluorescerende pijl nodig was, om hem er opmerkzaam op te maken (de handtekening bijvoorbeeld). En blijkbaar dachten de scenaristen dat het doorsnee publiek dat naar deze film gaat kijken, tijdens de bedeling van grijze hersenmassa’s achteraan stonden aan te schuiven in de rij. Want in het sluitstuk zaten toch wel enorme joekels van fouten en onwaarschijnlijkheden.

Maar ondanks het toch wel teleurstellend einde en de onlogische afsluiting, was dit een spannende en duistere film. Naarmate John dieper in de herinneringen van Anna graaft, raakt hij meer en meer verwikkeld in een ingenieus in elkaar gesponnen web van misleidende evenementen en mysterieuze ontwikkelingen. Het verhaal onthult tergend langzaam de verschillende puzzelstukken. Mark Strong heeft de uitstraling die perfect past bij de persoon John Washington : zelfverzekerd en gefocust, pienter genoeg om de juiste associaties te maken (maar toch weer niet pienter genoeg om voor de hand liggende aanwijzingen op de juiste manier te interpreteren. Té evident waarschijnlijk). En toch lijkt hij een fragiel en breekbaar persoon die een soort melancholie en somberheid uitstraalt. Waarschijnlijk zal dit een typische eigenschap zijn van Strong, want in “Welcome to the punch” kwam hij ook zo over.

Taissa Farmiga als de angstaanjagend intelligente Anna die balanceert tussen trauma en geweld , was ontegensprekelijk perfect gekozen voor deze rol. Voor mij een rijzende ster van hetzelfde niveau als Saoirse Ronan : onschuldig kijkend met een bepaalde sensualiteit en toch schrikbarend gevaarlijk. Ze kwam me toch bekend voor en achteraf achterhaalde ik dat ze Sarah speelde in “Jamesy Boy”. De conversaties tussen John en Anna waren aangenaam om te volgen en soms snugger in elkaar gestoken, waarbij de handige John de waarheid probeert te achterhalen, terwijl Anna deze pogingen spitsvondig pareert door gebruik te maken van haar intellect. Spijtig dat het intellect van redeneren en converseren niet gebruikt werd in de algehele verhaallijn. Want ondanks een slasher-achtig begin dat overging in een psychologische thriller, was het einde toch redelijk teleurstellend. De vertolking door Farmifa maakte indruk. De verhaallijn zal niet meer dan een herinnering zijn na een tijd ….