Interstellar (2014)

Korte Inhoud
In de toekomst zijn regeringen en economieën over de hele wereld ingestort. Voedsel is schaars, NASA bestaat niet meer en de 20ste eeuw is de grote schuldige. Wanneer een mysterieus wormgat in de ruimtetijd opengaat is het aan een groep overblijvende onderzoekers van NASA om op verkenning te gaan en de mensheid hoop te bieden.

Genre : SF
Land : VS/UK/Canada

Cast :
Matthew McConaughey : Cooper
Jessica Chastain : Murph
Anne Hathaway : Brand

Regisseur : Christopher Nolan

Mijn mening

“I'm not afraid of death. I'm an old physicist - I'm afraid of time.”

Schitterend. Boeiend. Adembenemend. Zinnenprikkelend. Geestverruimend. Fascinerend.

Amazon.com Widgets

Dit zijn maar enkele superlatieven die ik kon bedenken na het bekijken van dit meesterwerk. Het overkomt me maar zelden dat een film in mijn achterhoofd blijft nazinderen en waarover ik nog een tijdje lig te peinzen. Niet dat je moet piekeren over de mathematische inhoud, want dat gedeelte kan je beter langs je heen laten gaan. De relativiteitstheorie wordt er te pas en te onpas bijgehaald. Men belandt ergens in een vijfde dimensie. En theorieën over zwarte en eveneens wormgaten worden rond je oren geslagen, zodanig dat het je begint te duizelen. Er was me één en ander niet echt duidelijk, maar toch weerhield ik mezelf om plotgaten te zoeken of te twijfelen aan de juistheid van sommige wiskundige veronderstellingen. Het zou toch nogal pretentieus zijn om te twijfelen aan bepaalde stellingen die uitgedacht zijn door meer verlichte geesten dan mezelf. Alhoewel ik in het verleden aardig wat voorstellingsvermogen miste om bepaalde axioma’s uit de ruimtelijke meetkunde te begrijpen. Zo heb ik het nog altijd moeilijk met de stelling dat “twee evenwijdige lijnen elkaar snijden in het oneindige”. Ten eerste kan ik me het oneindige niet voorstellen. En ten tweede zullen die evenwijdige lijnen ook nog wel evenwijdig zijn in het oneindige. Geen mens op aarde zal ooit beweren dat het wel zo is, daar hij eens op dat oneindige punt was waar de twee lijnen elkaar sneden. In mijn ogen dus totaal surrealistische wiskunde dat mijn beperkt verstand maar niet leek te vatten. Vandaar ook waarschijnlijk dat ik toen in die tijd met een onvoldoende thuiskwam na het examen ruimtelijke meetkunde. Maar ik wijk af !

Nolan is er in geslaagd een epische film te maken die een mengeling is van fictie en non-fictie. Het plan om een kolonie te stichten op een onbekende planeet in een ander sterrenstelsel (“To boldly go where no man has gone before” komt spontaan in mij op) is niet meer echt sciencefiction, gezien men op dit moment al voorbereidingen treft om hetzelfde te proberen op Mars. Maar het moment dat ze het wormgat induiken dat hun zal teleporteren naar een ander stelsel, eindigt de non-fictie en is het al gissen dat de klok slaat. Hoe het principe in elkaar zit, wordt dan wel op een ludieke manier voorgesteld met behulp van een blad papier en een potlood. Kwestie om het voor een simpele ziel zoals ik op een verstaanbare manier uit te leggen. Maar ik moet wel toegeven dat de visualisatie van deze utopische trip er adembenemend uitziet. Als tegenhanger van dit hoogtechnologisch toekomstverhaal, heeft men het menselijke aspect erbij gesleept waarbij Cooper (Matthew McConaughey) een verscheurende keuze moet maken tussen zijn familie en het redden van de mensheid.

De aanloop naar de ruimtereis is dan ook het melodramatische gedeelte van de film dat ik normaal gezien direct zou afgedaan hebben als melige zoetsappige dramatiek. Maar hier had ik dat gevoel totaal niet en werd het geheel goed onderbouwd. De relatieschets tussen Cooper, Murph (Mackenzie Foy) en Tom (Timothée Chalamet) op de stoffige boerderij wordt op een degelijke manier uit de doeken gedaan. In sombere omstandigheden proberen ze gewassen te telen. Een onderneming die gedoemd is om te falen daar schimmels langzaamaan alle gewassen aantasten op onze planeet. Cooper, een gewezen astronaut die bij NASA tewerkgesteld was, heeft zich toegelegd op de agrarische sector (daar er meer behoefte was aan het produceren van voedsel, dan ruimtevaartdeskundigen) en heeft een volautomatische boerderij in elkaar geflanst. Via een zogenaamde poltergeist die volgens Murph een bepaalde boodschap wil overbrengen, ontdekken ze een geheim NASA complex onder leiding van John Brand (Michael Caine) die Cooper zijn exodus-theorie uitlegt en hem de vraag stelt om deze uittocht te leiden als gezagsvoerder van het intergalactische ruimteschip “Endurance”.

Meestal laat de soundtrack van een bioscoopfilm me Siberisch koud. Maar in “Interstellar” wist de componist Hans Zimmer de perfecte atmosfeer te creëren met zijn composities. Het moment dat Cooper afscheid neemt van zijn familie was nooit zo indrukwekkend geweest, moesten de ondersteunende aanzwellende orgelklanken ontbreken. Nolan kennende kan je er ook vanuit gaan dat het uitzicht van de film imposant moet zijn. En dat is het ook. Het interieur van de “Endurance”, de landschappen van de drie te bereiken planeten, de beelden van de oneindige ruimte, het zwarte gat Gargantua, de voorstelling van de vijfde dimensie, de trip doorheen het zwarte gat. Het zag er indrukwekkend uit en aannemelijk. Nolan is dan ook gekend als aanhanger van beperkt-gebruik-van-CGI en het zou me niet verwonderen als er veel gebruik werd gemaakt van reusachtige decors en setting, afgewisseld met minuscuul in detail uitgewerkte schaalmodellen. De planeet Miller vond ik persoonlijk het meest tot de verbeelding sprekend. En als laatste toch nog even de meereizende robots TARS en CASE vermelden. Een innoverend design met een humoristische insteek qua communicatieplatform.

Wat rest zijn de vertolkingen, met Matthew McConaughey als spilfiguur. Na hem achtereenvolgens aan het werk te zien in “The Lincoln Lawyer”,”Mud” en ”Dallas Buyers Club” (waarvoor hij een Oscar won) kan je alleen maar beamen dat McConaughey een getalenteerde acteur is die met zijn eigenaardig accent een stempel op elke film drukt. Persoonlijk vind ik “Interstellar” niet zijn meest indrukwekkende vertolking. Ja, hij is geknipt voor de emotierijke familiale gedeeltes , maar als intellectueel NASA astronaut vond ik hem redelijk ongeloofwaardig. Daartegenover vond ik Jessica Chastain (als de volwassen Murph) en Anne Hathaway (als Brand, dochter van Professor Brand) ijzersterk acteren. Casey Affleck (volwassen Tom), Topher Grace (collega van Murph en voor de zoveelste keer in een redelijk sullige rol als knuddig persoon) en Matt Damon figureren kortstondig in het geheel met elk een verschillend gegradeerde belangrijkheid. De enige die zich echt thuis zou moeten voelen in deze film is John Lithgow vanwege zijn aandeel in “3rd Rock from the Sun”.

Ik zou de superlatieven die ik aan het begin neerschreef,weer kunnen herhalen. Want ondanks enkele ontwikkelingen die mijn verstand te boven ging en een iets minder einde, is dit toch een wonderbaarlijke film die zowel het wetenschappelijke als de persoonlijke gevoelswereld van de hoofdrolspelers perfect weet te vermengen. Ik stel me nog steeds de vraag wie nu uiteindelijk dat wormgat daar langs Saturnus heeft geplant, die vijfde dimensie gaat mijn petje te boven en hoe Cooper uiteindelijk in staat was de juiste gegevens die nodig waren over te brengen aan Murph, leek me ook nogal een huzarenstuk. En het geneuzel over de liefde als iets wetenschappelijks dat geen grenzen kent, was ook maar een excuus om het een diep-filosofische tint te bezorgen. Maar uiteindelijk is dit weer een SF die gerust opgenomen mag worden in de galerij van al die andere meesterwerken.