Wolves (2014)

Korte Inhoud
De 18-jarige Cayden Richards heeft het allemaal. Hij is aanvoerder van het middelbare school footballteam, haalt goede cijfers en heeft een prachtige vriendin. Maar als hij op een nacht wakker wordt zijn zijn ouders op brute wijze vermoord en is hij geschokt als hij beseft dat hij veranderd is in een wilde wolf. In paniek slaat hij op de vlucht. Zijn zoektocht leidt hem naar het geïsoleerde stadje Lupine Ridge, waar twee groepen weerwolven op voet van oorlog staan met elkaar.

Genre : Horror
Land : Frankrijk/Canada

Cast :
Jason Momoa : Connor
Lucas Till : Cayden Richards
Merritt Patterson : Angelina

Regisseur : David Hayter

Mijn Mening

Life is like an onion.
That's what they say.
The more you peel it back,
the more it makes you cry.
Especially when
you're afflicted.

Het is overduidelijk dat iedereen op zoek is naar die goudmijn om iets gelijkaardigs als “Twilight” te produceren. De makers van “Wolves” hebben er dan ook nog David Hayter bij gehaald(schrijver van "X-men") en verzonnen een ander thema. “Hey, Twilight gebruikt vampieren. Wat als we nu eens een roedel weerwolven erbij halen ? En ook een knappe jonge kerel als hoofdrolspeler die dan een frisse,jonge deerne ergens in een verlaten oord ontmoet ? Misschien is het wel de aanloop voor een hele reeks succesrijke vervolgen waar tieners massaal naar komen kijken !”. Na het bekijken van dit vreselijk slecht geacteerd en nietszeggend voorspelbaar verhaal over een eeuwenoude stam weerwolven die zich teruggetrokken hebben in een commune waar ze niemand ten laste zijn en uiteindelijk onder elkaar wedijveren, adviseer ik toch maar deze plannen op te bergen. Dit om een financiële kater te vermijden.

Clayden Richards (Lucas Till) ervaart een redelijk woelige puberteit waarbij hij ineens droomt over weerwolven. Zijn ouders wijten het aan de opstotende hormonen die hem parten spelen. Alles gaat hem echter voor de wind. Hij heeft prachtige zorgzame ouders, een bende vrienden en het knapste meisje van school. Hij is quarterback in het schoolteam en heeft het uiterlijk van een Adonis waar de meeste bakvissen voor wegsmelten. Totdat hij tijdens een wedstrijd een tegenstander het licht uit de ogen slaat en tijdens een vrijpartij met zijn vriendin het beest in zich laat losbarsten. Letterlijk nog wel. Hij ontvlucht de plaats waar hij opgroeide en wordt onderweg door een zekere Wild Joe op pad gestuurd naar het verlaten dorp Lupine Ridge waar het natuurlijk stikt van de weerwolven. Sommige zullen wel gemerkt hebben dat de naam van het dorpje “Lupine” afgeleidt is van het latijnse woord lupinus. Erg subtiel. Het verdere verloop omvat het onthullen van Clayden’s verleden en de band die hij heeft met Connor, een soort alpha-weerwolf die daar de plak zwaait.

Niets nieuws onder de weerwolvenmaan dus en bij momenten is het zelfs ronduit belachelijk. Spannend is het hoegenaamd niet te noemen en meermaals deed het me herinneren aan “Teen Wolf” met Michael J. Fox. Alleen kon ik deze laatste wel waarderen. Bij momenten zagen de in weerwolven veranderde dorpsgenoten er schitterend uit. Op andere momenten leek het wel de Muppet-show met in carnavalspakken gehulde figuranten. Ik twijfel er echter aan of de makers het wel echt serieus bedoelden, want een glimlach kon ik soms moeilijk onderdrukken. Alleen weet ik nog steeds niet of dit een glimlach was omdat het bespottelijk overkwam, of omdat hetgeen dat op het scherm werd vertoond effectief grappig bedoeld was. Sommige vertolkingen waren erbarmelijk slecht. Lucas Till heeft het charisma van een bloempot. Merritt Patterson ziet eruit om op te smikkelen (handig voor de weerwolf Clayden) en vooral lieflijk. Alleen Jason Momoa kon me overtuigen. Maar dat zal hoogstwaarschijnlijk liggen aan zijn enorme indrukwekkende gestalte en diepdoordringende ogen. De beste acteerprestatie was van Stephen McHattie als de behulpzame landbouwer die natuurlijk de hele historiek van Clayden’s familie tot in detail kent.

“Wolves “ is zo spannend als de uitgerekte elastiek in de onderbroek van een overgrootmoeder. Niet echt spannend dus. Zelfs de aanwezigheid van de beeldschone Patterson en de sensuele scene helpen niet. Ik kan me nog herinneren dat ik op zeer jonge leeftijd een fragment uit een zwart-wit film zag, waarbij iemand door het schelle geluid van een schoolbel veranderde in een weerwolf. Dat joeg me dusdanig de stuipen op het lijf dat ik er nachten slecht van sliep. “Wolves” zal me alleen uit mijn slaap houden doordat ik telkens in een onbedaarlijke lach schiet. En ondanks de soms bloederige spetterscènes kan je dit toch nauwelijks een horror noemen. Tevens weet toch iedereen dat iemand na getransformeerd te zijn in een weerwolf, deze niet gebruik maakt van zijn natuurlijke stem ! De term “Popcorn-teenager-horror” voor teergevoelige zielen past wel. Over “Wer” sprak ik alle lof en zag ik misschien een heropleving van het weerwolf-genre. Deze film is wel helemaal het tegenovergestelde.