Boyhood (2014)

Korte Inhoud
Boyhood vertelt het verhaal van twee gescheiden mensen die hun kind opvoeden. Centraal staat het leven van de 6-jarige Mason en de emotionele reis die hij aflegt vanaf zijn kindertijd tot aan volwassenheid.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Ellar Coltrane : Mason
Patricia Arquette : Mom
Ethan Hawke : Dad

Regisseur : Richard Linklater

Mijn Opinie

"You don't like me much, do you Mason?
That's okay, neither do I.”

Als concept film is “Boyhood” zeker en vast een geslaagd experiment te noemen. Richard Linklater heeft er maar liefst 12 jaar over gedaan om deze film te realiseren. Het is dus een registratie van een doorsnee Amerikaanse familie waarbij de personages niet worden vertolkt door telkens andere acteurs en actrices in verschillende levensperiodes. Het zijn dezelfde individuen die je ziet ouder worden in één en dezelfde film. Uniek ? Niet helemaal. Spijtig genoeg begon men in 2001 aan de Harry Potter saga, waarin je de hoofdpersonages ook ziet volwassen worden naarmate het verhaal voortschrijdt. Die gimmick is dus eigenlijk al eens gebruikt.

Ik heb ook een hele verzameling thuisopnames die ik jaren onafgebroken heb gemaakt met mijn Sony handycam. Als ik die verzameling nostalgische filmfragmenten nu eens achter elkaar zou monteren in een gekke bui, is het resultaat dan vergelijkbaar met “Boyhood” ? Nee natuurlijk niet, want bij mij zou het gehele plaatje niet kloppen. De synchronisatie tussen de verschillende periodes zou spaak lopen. Het thema zou niet volledig kloppen. De continuïteit zou niet gegarandeerd zijn, zeker wat de algehele sfeer betreft. Inhoudelijk zijn er misschien wel overeenkomsten, maar uiteindelijk is het gewoonweg een banale familiedocumentaire, waarbij trivialiteit en platitude overheersen. Wat ik hiermee wil zeggen is dat er hoogstwaarschijnlijk sommigen “Boyhood” zullen afschilderen als een extra lange homevideo, terwijl het in mijn ogen niet zo evident is om tot dit eindresultaat te komen. Geniaal en fenomenaal tegelijkertijd.

Echt wereldschokkende gebeurtenissen en ontwikkelingen moet je echter niet verwachten. Het is een registratie van het soms rustig voortkabbelend leven van Mason (Ellar Coltrane). Een leven zoals de meeste van ons het heeft ervaren. Een leven vol ups en downs, met zijn euforische momenten en droevige momenten. Een leven dat je als mens vormt naar de persoonlijkheid die je uiteindelijk bent als je volwassenheid bereikt. Zo ook Mason die alle stadia doormaakt van zorgeloze tiener, schoolperikelen, huiselijke wantoestanden, puberteit, een uitzonderlijke vader die af en toe (tijdens belangrijke en minder belangrijke momenten) zijn leven doorkruist, tienerliefde, liefdesverdriet en de uiteindelijke stap naar volwassenheid. 12 Jaar aaneengevlochten zonder zichtbare aanduiding in welk tijdsvak het zich op dat moment afspeelt en dat samengevat in 165 minuten. Samen met zijn zus Samantha (Lorelei Linklater), dochter van Richard Linklater en een tiener met een attitude, en zijn moeder (Patricia Arquette), die gouden medaille winnares is van de olympische discipline “foute venten uitkiezen”, ontvouwt zich dit ontroerende coming-of-age verhaal. Achteraf besef je weer hoe vluchtig de term tijd wel is en hoe ons leven voortraast in een onomkeerbaar tempo.

Ellar Coltrane speelt letterlijk en figuurlijk de rol van zijn leven. Het begin was nog een beetje gezapig en sloom. Het liet hem precies onverschillig waardoor hij nogal apathisch acteerde in het begin. Maar naarmate hij ouder wordt kan ik zijn diep filosofische mijmeringen meer en meer appreciëren. Zijn redenering tijdens de rit op de autobaan over de mensheid die meedraait in de moderne maatschappij als zichzelf reparerende en voortplantende robots, omdat het fabriceren van cyborgs te duur zou uitvallen, vond ik grappig maar tegelijkertijd besefte ik dat het griezelig accuraat was en dat er eigenlijk een beetje waarheid in zat wat hij beweerde. Weeral iets waarmee ik me kon identificeren. Lorelei Linklater groeit uit tot een rebelse en eigenzinnige tiener. En Arquette haar lichamelijke rondingen deinen uit naarmate de jaren verstrijken. De enige die er tijdloos blijft uitzien, is Ethan Hawke. Ondanks dat je het gevoel hebt dat hij een nevenpersonage speelt die af en toe eens komt opduiken in het leven van Mason, vond ik dit de meest prachtige rol in “Boyhood” en voor mij diegene die de meest invloed uitoefent op de ontwikkeling van de persoon Mason. Een schitterende vertolking : sereen, kwetsbaar en ondersteunend. En misschien is het mijn verbeelding, maar ik vond dat Mason naarmate hij ouder wordt, meer en meer op Hawke leek.

De eindconclusie is dat het een schitterend concept is met verrukkelijke personages die je ziet opgroeien en zich ontplooien naarmate de tijd vooruitgaat. Wat scheelt er dan aan de hele film ? Niets behalve dat het uiteindelijk toch maar een saaie bedoening is. Je kan niet beweren dat er veel opzienbarends in gebeurd. Ondanks de chaotische periodes die Mason’s moeder doormaakt, zijn er geen traumatische ervaringen te bespeuren. Het levensverhaal van elke doorsnee familie ziet er zo uit. En toch krijgt deze film veel bijval. En dat is omdat ieder zich wel ergens in kan terugvinden en uiteindelijk op bepaalde momenten tegen zichzelf zegt “Tiens, dat heb ik ook zo ervaren” of “Verdoemme, dat lijkt als twee druppels op wat ik heb meegemaakt in die periode”. En dat is de sterkte van “Boyhood”. Er wordt jezelf een spiegel voorgehouden waarna je allemaal tot dezelfde conclusie komt : Het leven is een aaneenschakeling van momenten waar je ten volle van moet genieten, want er komt een moment dat je beseft dat ze veel te snel zijn voorbij zijn gegaan. En dat wordt perfect samengevat door Mason’s slotzin : “It’s constant the moments, it’s just … it’s like always right now”.