Burnt (2015)

Korte Inhoud
Adam Jones is een chef-kok die zijn Parijse restaurant met Michelinsterren is kwijtgeraakt. Nadat hij enige tijd niet in de keuken heeft gestaan besluit hij zijn team weer samen te brengen in Londen, met als doel het beste restaurant ooit op te richten. Hij probeert voor drie Michelinsterren te gaan.

Genre : Drama/Komedie
Land : VS

Cast :
Bradley Cooper : Adam Jones
Sienna Miller : Helene
Daniel Brühl : Tony

Regisseur : John Wells

My opinion

“To get even one Michelin star, you have to be like Luke Skywalker.
To get two, you have to be... whoever Alec Guinness was.
But if you manage to get three... You're Yoda.
Well, what if he's Darth Vader?”

Adam Jones (Bradley “American Sniper” Cooper) heeft zijn vingers vroeger gebrand aan het leiden van een redelijk losbandig leven vol alcohol, vrouwen en drugs. Als top chef is zijn voornaamste bezorgdheid het creëren van perfecte bereide en niet aangebrande exquise gerechten. En vervolgens is hij ook nog eens gebrand op het verkrijgen van die derde Michelin ster voor het Londense restaurant dat hij opstart na enkele celibataire ontwenningsjaren. Drie stellingen die perfect als inspiratiebron konden dienen voor het verzinnen van de filmtitel “Burnt”.

Misschien begin je gefrustreerde te zuchten na het lezen van de korte inhoud. Althans ik deed dit toch nadat ik vernam dat het alweer over een gerenommeerde keukenchef ging. Maar terugdenkend aan de film “Chef” gun ik “Burnt” dan ook het voordeel van de twijfel , daar ik “Chef” uiteindelijk toch ook niet zo slecht vond. Mijn mening over kookprogramma’s is in het algemeen niet echt gewijzigd. Zoals ik het al verwoorde : “De terminologie van bakken, flamberen, braden, stomen, fileren, Bain-Marie, stoven, pocheren, ragout, karameliseren, gratineren, glaceren, dresseren, concasseren en het hype-woord van de laatste jaren “cuisson”, ben ik nu eens kotsbeu gehoord. Het zijn niet de gerechten die me de strot uitkomen, maar wel het overaanbod aan televisieprogramma’s waar ze massaal en vol enthousiasme in staan te kokkerellen”. Doorloop de televisiezenders maar eens op een doorsnee avond en je komt geheid weer één of andere would-be Jamie Oliver tegen die vervaarlijk met een pollepel staat te zwaaien.

Koken is tegenwoordig verheven tot kunst en wereldbefaamde meester-koks worden op een gelijkaardige manier geadoreerd als befaamde rocksterren tegenwoordig. Ze worden overladen met lof, hebben massaal veel fans die zich kwijlend vergapen aan de door hun idool gecreëerde lekkernijen en worden al kokkerellend mega-rijk door hun gepubliceerde kookboeken en televisieprogramma’s. En natuurlijk bleef een doorbraak op filmniveau niet uit. Het is dus alleen nog maar wachten op de eerste dans hit ingezongen door zo’n keukenpiet die al shakend zijn cholesterol rijke lichaam afbeult in een flashy videoclip. Juist zoals in “Chef” worden we getrakteerd op in beeld gebrachte overheerlijke gerechten die er uitzien als echte kunstwerken. Op de momenten dat heerlijke diners klaargestoomd worden, krijgen we een soort fotoreeks te zien van allerhande kleurrijke gerechten. De ene al smakelijker uitziend dan de andere. En dit in een tempo dat kan wedijveren met het tempo van sommige dialogen. Op die momenten vond ik de film hoogst amusant en boeiend om te volgen. De snedige soms redelijk grappige dialogen afgewisseld met prachtgerechten. Maar ik moet eerlijkheidshalve toch ook toegeven (het verwijt cultuurbarbaar zal wel naar mijn hoofd geslingerd worden) dat mijn smaakpapillen ook enthousiast reageerden bij het zien van die sappige hamburger in een fastfoodketen.

Voor de vrouwelijke kijksters is er dan ook nog het voordeel in de vorm van Bradley Cooper, die er zo appetijtelijk uitziet als zijn zelfbereide gerechten. Ik ben dan wel 100% hetero, maar ik kan best begrijpen dat (zelfs lesbische) vrouwen voor zijn charmes bezwijken. Die charmante glimlach, die diepblauwe heldere ogen, dat ongeremde gedrag. Een mooiprater met een stoer uiterlijk. En hij staat ook nog eens zijn mannetje in de keuken. Niet voor niets dat vele vrouwen zichzelf liefst zouden willen aanbieden als dessert. En liefst met een toefje slagroom. Eerlijk is eerlijk, Cooper speelde een degelijke rol. Zo kalm en beheerst hij was in “American sniper”, zo opvliegend en arrogant is hij hier. Sienna Miller liet zich niet overdonderen en wist zich staande te houden naast Cooper. Maar vooral Daniel Brühl was schitterend als Adam’s oude vriend. Er was ook nog een piepklein rolletje weggelegd voor Emma Thompson en Uma Thurman.

Een wervelende film gevuld met getalenteerde acteurs en actrices. Dat klinkt veelbelovend en zorgt voor een energieke film. Alleen kan deze film niet ontsnappen aan het fenomeen oppervlakkigheid. Het is allemaal een beetje te voorspelbaarheid en enorm clichématig. Je voelt automatisch welke richting het uit zal gaan. Zo intens als het er aan toeging in de keuken in het begin van de film, zo gemoedelijk eindigt het allemaal. Ze hadden evengoed kunnen eindigen aan een groot kampvuur terwijl ze “Vrolijke vrienden” samen zingen en elkaar vriendschappelijk omhelzen. En wat er exact gebeurd is in Parijs, kan je alleen maar gissen want daarover blijven ze nogal vaag over. Naar mijn gevoel ging het van een hoog-culinair, inventief smaakkanon naar een flets, alledaags gerecht. En toch vond ik het een schitterende film op een onverklaarbare manier. Maar toch nog even waarschuwen : zorg ervoor dat je goed gegeten hebt voor je deze film kijkt, want anders plunder je gegarandeerd je koelkast naderhand.